Μπήκαμε, λοιπόν, στη Μεγάλη Εβδομάδα. Ίσως η σημαντικότερη στιγμή της Ορθοδοξίας και ένα από τα σπουδαιότερα διδάγματα της θρησκείας μας. Η αγάπη, το πάθος, η θυσία. Μηνύματα που πάντα μιλούν στο μέσα μας και μας κάνουν να σκεφτόμαστε την πραγματικότητα σε μια άλλη διάστασή της.
Αν και δεν θεωρώ εαυτόν ως ιδιαίτερα θρήσκο, οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και η κορύφωση του Θείου Δράματος, πάντα μου προκαλούσαν μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Περισσότερο δε από την ίδια τη θυσία και την Σταύρωση, με συγκλόνιζε πάντα η στιγμή της προσευχής του Ιησού στον Κήπο των Ελαιών. Από παιδί ακόμα, στα αθώα και αφελή μάτια μου, μπορούσα να αντιληφθώ την κορύφωση της μάχης μεταξύ της Θείας και της Ανθρώπινης διάστασης. Όποια άποψη και να έχει κανείς για τη θρησκεία, όσο βαθιά ή επιφανειακά κι αν είναι ριζωμένη μέσα του, πρόκειται για μια βαθιά και συγκλονιστική στιγμή. Η δύναμη της θέλησης για ζωή, απέναντι στο καθήκον. Η αυτονόητη ανάγκη για επιβίωση, απέναντι στην αποστολή για το καλό των άλλων. Και τέλος, η επιλογή του δρόμου της θυσίας, του πόνου και του βασάνου, με τίμημα την Ανάσταση, όχι την φυσική, αλλά την πνευματική.
Είναι ίσως μια μεγάλη απάντηση σε όλα τα μεγάλα διλήμματα που καλούμαστε να πάρουμε. Η συνειδητοποίηση ότι η ανθρώπινη διάστασή μας και οι αδυναμίες που αυτή επιφέρει, δεν είναι… αμάρτημα. Όπως επίσης, καμιά φορά, η θυσία για το κοινό καλό, μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την ίδια την ύπαρξή μας. Όπου «θυσία», ας μην έχουμε μόνο στο μυαλό μας τη φυσική εξόντωση του σώματος. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο απλά. Πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε βήματα πίσω, να μπούμε ασπίδα στους αδύναμους, ώστε να έρθει μια ισορροπία και να απλωθεί η Δικαιοσύνη γύρω μας. Σας θυμίζει κάτι αυτό;
Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Σε όποια ζωή κι αν ανταμώνουμε, εκείνος που έχει πράξει με γνώμονα το καλό και όχι το να βλάψει τους άλλους, ακόμα κι αν ανέβει Γολγοθά και καρφωθεί με αγκάθια και λόγχες, ξέρει ότι ο δρόμος που περπάτησε, ήταν αυτός που αφήνει πίσω του τα πιο βαθιά ίχνη. Στο χέρι του καθενός είναι, λοιπόν, να επιλέξει αν θα πιει από το «ποτήριον τούτο». Και, ποιος ξέρει. Μπορεί, αν σταματήσουμε να κοιτάμε μόνο πώς θα βλάψουμε τον διπλανό μας για να κερδίσουμε πρόσκαιρες και ανούσιες χαρές, να μην είναι και τόσο μεγάλη θυσία τελικά. Ίσως τότε, η «Θεία» διάστασή μας να επικρατήσει κατά Κράτος της ανθρώπινης…
