Στις δυόμιση δεκαετίες που οδηγώ, έχω διανύσει εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα στους δρόμους της πόλης. Σε κάποιες περιοχές, λόγω εντοπιότητας, εργασίας ή άλλων συνθηκών, έχω περάσει αμέτρητες φορές, σε βαθμό που ορισμένες διαδρομές γίνονται σχεδόν μηχανικά.
Η γέφυρα της οδού Βρυούλων στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι σίγουρα ένα από αυτά τα σημεία. Τόσο ως επισκέπτης της πόλης, όσο και ως κάτοικος της για κάποια από τε τελευταία εργένικά μου χρόνια, έχω διανύσει αυτό το κομμάτι του δρόμου τόσες πολλές φορές που δεν υπάρχει αριθμός. Και, όμως, χρειάστηκαν οι ανάγκες του ρεπορτάζ – το οποίο θα διαβάσετε στο σημερινό φύλλο της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ – για να αντιληφθώ πόσο πολύ έπαιζα με τον κίνδυνο τόσο εγώ όσο και οι χιλιάδες οδηγοί που καθημερινά διέρχονται είτε πάνω, είτε κάτω από τη γέφυρα.
Η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και, ομολογώ ότι περπατώντας, μάλιστα, για λίγα μέτρα πάνω στη γέφυρα, ένιωσα πραγματικό φόβο. Και, πίστεψέ με, αγαπητέ αναγνώστη, δεν αγγίζω κανένα όριο της υπερβολής.
Μια γέφυρα, η οποία εδώ και πλέον των έξι δεκαετιών δεν έχει δεχθεί κανενός είδους συντήρηση, εδώ και χρόνια «φωνάζει» ότι το γήρας της δεν έρχεται μόνο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον βαθμό επικινδυνότητάς της. Φθαρμένες κολόνες, απογυμνωμένο σκυρόδεμα, σκουριασμένος αγωγός της ΕΥΔΑΠ, που μάλιστα βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια των οδηγών που περνούν καθημερινά κάτω από τη γέφυρα και, το κορυφαίο, μια ρωγμή – ναι, ρωγμή! – στο κέντρο ακριβώς της γέφυρας. Εντάξει, παραδέχομαι ότι έχω δει πολλές ταινίες καταστροφής, αλλά, αναρωτιέμαι, ποιος δεν θα φοβόταν να περνάει πάνω από μια γέφυρα που ήδη έχει εμφανίσει σημάδια… απόσχισης σε μια ιδιαίτερα σεισμογενή περιοχή.
Το κρισιμότερο και συνάμα πιο επικίνδυνο στοιχείο της υπόθεσης, ότι το Νομικό συμβούλιο του Κράτους γνωμοδότησε ότι η ευθύνη για την αποκατάσταση των γεφυρών, ανήκει στους Δήμους. Σε ποιους Δήμους; Μα, στους υποστελεχωμένους, υποχρηματοδοτούμενους και υπερφορτωμένους με ένα σωρό αρμοδιότητες που δεν τους ανήκουν, χωρίς μάλιστα, να τους δίνεται ελάχιστη υποστήριξη για να ανταπεξέλθουν στις ευθύνες.
Χωρίς καμία διάθεση υποστήριξης καμίας δημοτικής Αρχής, θα πρέπει να έχουμε την ελάχιστη συναίσθηση της πραγματικότητας. Είναι δεδομένο ότι κανένας Δήμος δεν έχει τη δυνατότητα, όχι να συντηρήσει και να επισκευάσει μια γέφυρα 63 ετών, αλλά ούτε να εκπονήσει την μελέτη για την αποκατάστασή της.
Απαιτείται και μάλιστα σε βαθμό κατεπείγοντος η βοήθεια από την Περιφέρεια και το Κράτος. Άμεσα και χωρίς δικαιολογίες. Οι τραγωδίες εξαιτίας παραλείψεων και αδιαφορίας των αρχών δεν είναι λίγες στη χώρα μας. Ο κίνδυνος καραδοκεί σε κάθε ευκαιρία. Και, όχι, δεν συνηθίζουμε ούτε να κινδυνολογούμε, ούτε να σπέρνουμε πανικό άνευ λόγου και αιτίας.
Η γέφυρα της οδού Βρυούλων εκπέμπει SOS. Αν δεν ακουστεί το σήμα της, θα έρθει η ώρα που η ίδια η φύση θα μας τιμωρήσει. Το έχουμε δει σε αρκετά παραδείγματα. Ας ελπίσουμε το ρεπορτάζ μας να φτάσει εκεί που πρέπει και σύντομα η γέφυρα να κλείσει έως ότου αποκατασταθεί πλήρως.
Είμαι βέβαιος ότι κανένας οδηγός ή κάτοικος της περιοχής, δεν θα είναι αρνητικός σε μια πρόσκαιρη, αλλά σωτήρια ταλαιπωρία. Καμιά φορά, οφείλουμε να «ακούμε» ακόμα και τα μπετά. Αυτά ξέρουν καλύτερα τις αντοχές τους. Και ούτε αυτές είναι απεριόριστες.
