«Σταθµός Σύνταγµα, κατεύθυνση Αεροδρόµιο, πρωί ∆ευτέρας 20/10 – 08:30. Καθηµερινό το θέµα αλλά σήµερα ήταν το καλύτερο από όλα! Πηγαίνω στη δουλειά σαν σαρδέλα, αν καταφέρω να µπω σε βαγόνι, και κάτι ταλαίπωροι τουρίστες προσπαθούν να πάνε στο αεροδρόµιο (και αυτή είναι η τελευταία εικόνα τους από την Αθήνα). Υπερβολικά αραιά δροµολόγια για τόσο πολύ κόσµο…»
Η ανάρτηση του γνωστού ραδιοφωνικού παραγωγού Σπύρου Παγιατάκη το πρωί της περασµένης ∆ευτέρας η οποία συνοδευόταν µε φωτογραφίες απίστευτου συνωστισµού στο Μετρό του Συντάγµατος, µε έκανε να ψάξω στο διαδίκτυο για περισσότερες πληροφορίες.
Ως ενεργός χρήστης µέσων µαζικής µεταφοράς επί σειρά ετών, δεν µπορώ να πω ότι εξεπλάγην µαθαίνοντας ότι τη συγκεκριµένη ηµέρα αρκετοί ήταν οι πολίτες που εξέφρασαν την οργή τους. Με εντυπωσίασε, παρ’ όλα αυτά η είδηση ότι η πρωτοφανής επιβατική κίνηση ανάγκασε τον υπεύθυνο του σταθµού να ενεργοποιήσει το πρωτόκολλο ασφαλείας και να διακόψει την κίνηση της κυλιόµενης σκάλας καθόδου, κι αυτό δεν είναι κάτι που συµβαίνει συχνά!
Αν και η ΣΤΑΣΥ χαρακτήρισε το περιστατικό «µη συνηθισµένο», πολλοί επιβάτες που χρησιµοποιούν καθηµερινά το Μετρό γνωρίζουν πως τέτοιες σκηνές αποτελούν την καθηµερινότητά τους – τουλάχιστον τις πρωινές ώρες αιχµής.
Και δυστυχώς το πρόβληµα δεν εντοπίζεται µόνο στο Μετρό ή τα σταθερά µέσα µεταφοράς, αλλά γενικότερα σε όλα τα ΜΜΜ, καθώς παλαιωµένα λεωφορεία, καθυστερήσεις στα δροµολόγια και αυξανόµενη χρήση των Ι.Χ. έχουν οδηγήσει σε ασφυξία το οδικό δίκτυο της πρωτεύουσας, µε την ανάγκη για ένα ρεαλιστικό και ολοκληρωµένο σχέδιο δράσης στα µέσα µαζικής µεταφοράς να µοιάζει πιο επιτακτική από ποτέ.
Τα όσα πρέπει να γίνουν έχουν γραφτεί και ξαναγραφτεί… Όλα, όµως, βρίσκονται σε κατάσταση αναµονής. Άλλωστε, µια µετοχή («περιµένοντας») περικλείει όλη την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
•Περιµένοντας την ολοκλήρωση της στοιχειωµένης σύµβασης 717 για σηµατοδότηση και τηλεδιοίκηση για το σιδηροδροµικό τµήµα Αθήνας – Θεσσαλονίκης, 57 συνάνθρωποί µας έχασαν άδικα τη ζωή τους στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
•Περιµένοντας την ανανέωση του στόλου λεωφορείων και τρόλεϊ µε ηλεκτρικά και υβριδικά οχήµατα, θα στοιβαζόµαστε (όσοι τα καταφέρνουµε καθώς είναι δεκάδες οι πολίτες µεγαλύτερης ηλικίας που δεν καταφέρουν να επιβιβαστούν λόγω συνωστισµού) σαν τις «σαρδέλες» σε κάποιον συρµό του Μετρό ή σε κάποιο αστικό λεωφορείο.
•Περιµένοντας να ολοκληρωθεί η γραµµή 4 του ΜΕΤΡΟ και να δηµιουργηθούν 15 νέοι σταθµοί µήκους 12,8 χιλιοµέτρων, θα διαβάζουµε ειδήσεις όπως «οι καθυστερήσεις στην παραλαβή κάποιων σταθµών έχουν οδηγήσει σε ανάγκη για αναθεώρηση του χρονοδιαγράµµατος».
•Περιµένοντας να γίνει πραγµατικότητα η πολυθρύλητη προώθηση της βιώσιµης κινητικότητας, θα διαβάζουµε έρευνες που θα καταδεικνύουν ότι το 67% των ατυχηµάτων µε πατίνια οφείλεται στις σαθρές υποδοµές.
•Περιµένοντας την κεντρική εξουσία να τείνει ευήκοον ους στα αιτήµατα των τοπικών κοινωνιών που καταθέτουν προτάσεις για τη µεταµόρφωση του αστικού τοπίου, θα αναρωτιόµαστε γιατί τα κατά τόπους «στρατηγικά σχέδια» για τη βιώσιµη αστική κινητικότητα παραµένουν γράµµα κενό…
Ελπίζοντας να µην ισχύει η ρήση του Γκαµπριέλ Γκαρσία Μαρκές «αυτός που περιµένει πολύ, δεν πρέπει να περιµένει πολλά» ας καταθέσουµε την ευχή η Αθήνα κάποια στιγµή να αποκτήσει µια σύγχρονη και ανθρώπινη συγκοινωνία.
∆εν χρειάζεται ένα «θαύµα» αλλά σωστός συντονισµός, πολιτική βούληση και µια καλή συνεργασία µεταξύ κράτους, δήµων και πολιτών.
