Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 23/05/2025
Ζούμε σε μια εποχή όπου τα κοινωνικά, περιβαλλοντικά και τεχνολογικά ζητήματα μας επιφυλάσσουν απρόβλεπτες συνέπειες κι αυτό ίσως να αποδεικνύει την έννοια της ατομικής ευθύνης σαν θεμέλιο λίθο μιας λειτουργικής κοινωνίας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που την υποτιμούμε, περιμένοντας από το κράτος, τους θεσμούς ή κάποιον άλλον τέλος πάντων, να αναλάβει δράση. Όμως η αλήθεια είναι ότι χωρίς ατομική ευθύνη, καμία συλλογική πρόοδος δεν μπορεί να είναι διατηρήσιμη.
Η σκέψη αυτή προέκυψε από μια συζήτηση που έτυχε να γίνει δίπλα μου, την προηγούμενη Κυριακή, στο πλαίσιο της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας -και χρήσιμης- ενημερωτικής δράσης, της ομάδας ενεργών πολιτών Go For Dionysos, σχετικά με την πυρασφάλεια (ρεπορτάζ στη σελίδα 3 της εφημερίδας), που φιλοξενήθηκε στο Πολιτιστικό της Κοινότητας Διονύσου.
Την ώρα που οι πολίτες άκουγαν με προσοχή τα όσα εξηγούσε ο προϊστάμενος του Κλιμακίου Εθελοντών Ροδόπολης Απόλλων Κούνης, σχετικά με την προετοιμασία μας, τις ιδιαιτερότητες που έχει η περιοχή (η οποία από μια αλλαγή του αέρα, δεν κάηκε κατά την περσινή μεγάλη πυρκαγιά του Αυγούστου) αλλά και τις κινήσεις που πρέπει να κάνουμε αν παρ’ ελπίδα βρεθούμε απέναντι σε φλόγες, ένας κύριος αποχώρησε από την αίθουσα, αν όχι εκνευρισμένος, ολίγον απογοητευμένος από αυτά που άκουγε.
Βγαίνοντας από τον χώρο του Πολιτιστικού, ο κύριος σχολίασε σε μια εκ των εθελοντριών του Go For Dionysos, «δεν είδα να έρχεται η δημοτική Αρχή για να μας πει τι κάνει ο Δήμος. Ο εν λόγω πολίτης, ήθελε προφανώς να μάθει τι κάνει η τοπική αυτοδιοίκηση ή το κεντρικό κράτος για να προστατέψει ζωές, περιουσίες και φυσικό πλούτο, σημειώνοντας ότι δεν είναι δική μου δουλειά να κάνω όλα αυτά (καθαρισμός οικοπέδων, προληπτικές κινήσεις για την προστασία ενός σπιτιού κλπ.).
Η απογοήτευση τόσο στο πρόσωπο της εθελόντριας όσο και η δική μου, από αυτά που ακούστηκαν ήταν εμφανής. Υπάρχουν, δυστυχώς, περιπτώσεις πολιτών -ακόμα και το 2025- οι οποίοι δεν έχουν πειστεί για την αναγκαιότητα της ατομικής ευθύνης.
Ειδικότερα στη χώρα που ζούμε, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα εφαρμογής αυτής της ευθύνης είναι ο τομέας της πυροπροστασίας. Κάθε καλοκαίρι, οι πυρκαγιές απειλούν ζωές, περιουσίες και πολύτιμα οικοσυστήματα. Σαφώς η Πολιτεία φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης καθώς οφείλει να προλαμβάνει, να σχεδιάζει, να επεμβαίνει άμεσα. Όμως, η πρώτη γραμμή άμυνας ξεκινά από τον καθένα ξεχωριστά.
Από αυτόν που καθαρίζει τον κήπο ή το οικόπεδό του από τα ξερά χόρτα, από αυτόν που δεν καίει απορρίμματα σε περιόδους αυξημένου κινδύνου, από εκείνον που εφαρμόζει τις βασικές οδηγίες της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας..
Προφανώς η ατομική ευθύνη, δεν περιορίζεται στην πυροπροστασία. Διαπερνά κάθε πτυχή της καθημερινότητας και είναι στάση ζωής. Είναι το να νιώθεις ότι οι πράξεις σου έχουν συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, όχι μόνο για εσένα, αλλά και για όσους σε περιβάλλουν.
