Αποβραδίς κοιμήθηκε νωρίς. Το πρωί ξύπνησε στην ώρα του. Τα ρούχα του τα είχε ετοιμάσει από την προηγούμενη. Ετοιμάστηκε, πήρε το πρωινό του και περίμενε να έρθει η ώρα. Μόλις ετοιμαστήκαμε κι εμείς, άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε τρέχοντας τη σκάλα. Ανυπομονούσε να ξαναδεί τους φίλους του. Με το που φτάσαμε έξω από το προαύλιο, γύρισε, μας κοίταξε, έκλεισε το μάτι, ύψωσε τον αντίχειρα και έφυγε τρέχοντας. Δεν τον ξαναείδαμε μέχρι που ξεκίνησε ο αγιασμός.
Γ’ Δημοτικού φέτος. Αντράκι. Μεγάλωσε. Όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές του. Πρόσωπα γεμάτα χαμόγελα και όνειρα. Αυτή πρέπει, άλλωστε, να είναι η ζωή τους. Γ’ Δημοτικού. Πρώτη φορά στη μέχρι τώρα, αρκετά σύντομη μαθητική του πορεία, από τον παιδικό ως σήμερα, που δεν είχε αγωνία τι θα συναντήσει. Οι ωριμάνσεις των εκπαιδευτικών βαθμίδων, συνέπεσαν με τις οικογενειακές αλλαγές και έως τώρα δεν είχε ευτυχήσει να βρεθεί δεύτερη σερί χρονιά στο ίδιο σχολείο με τους ίδιους συμμαθητές. Φευ, όχι όμως και με την ίδια δασκάλα. Η κυρία της Β’ Τάξης συνταξιοδοτήθηκε και αποχώρησε. Όπως είχε συμβεί στους συμμαθητές του και με την κυρία της Α’ Τάξης, η οποία επίσης συνταξιοδοτήθηκε και αποχώρησε. Αλλά και η φετινή, όπως μας ανακοίνωσε, είναι προσωρινή, καθώς δεν θα διδάξει σε τάξη, αλλά θα παραμείνει έως ότου έρθει η αναπληρώτρια. Η οποία, προφανώς, την επόμενη χρονιά, θα φύγει κι αυτή και θα αντικατασταθεί από κάποια άλλη. Έτσι, όπως πάει, θα τελειώσουν το Δημοτικό και δασκάλα δεύτερη χρονιά δεν θα πετύχουν.
Μετά τον αγιασμό, ο διευθυντής, ένας γλυκύτατος άνθρωπος, μας εξηγούσε την κατάσταση. Ταυτόχρονα, το σχολείο, όπως μας ενημέρωσε, θα έχει δυναμικό παράλληλης μόνο δύο εκπαιδευτικούς. «Μα, μόνο το Γ2 έχει ήδη τρία παιδιά που χρειάζονται υποστήριξη και δεν είναι καν αυτό με τη μεγαλύτερη ανάγκη», σκέφτηκα. Ψιλά γράμματα.
Η φετινή σχολική χρονιά που μόλις ξεκίνησε, έρχεται με περισσότερα από 10.000 κενά από το «πρώτο» κουδούνι, τα οποία θα καλυφθούν με τη δεύτερη φάση των αναπληρωτών. «Αναπληρωτής», τι ωραία ιδιότητα για έναν εκπαιδευτικό! Να έχει ξεκινήσει η χρονιά, να υπάρχουν τόσες χιλιάδες κενά, να μην ξέρεις καν αν θα εργαστείς και πού.
Την ίδια ώρα, ο μαθητικός πληθυσμός συρρικνώνεται με αδιανόητη ταχύτητα. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το σχολικό έτος 2025-26 κατατέθηκαν 71.181 αιτήσεις στην Α΄ Δημοτικού, έναντι 115.000 το 2010. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια σχεδόν 44.000 μαθητές… χάθηκαν στην πορεία. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του προβλήματος, αρκεί να σημειώσουμε ότι, σύμφωνα με την απογραφή του 2021, περίπου τόσος ήταν ο πληθυσμός πόλεων, όπως η Δράμα, η Κοζάνη ή η Βέροια.
Σχολεία κλείνουν, τμήματα συγχωνεύονται, εκπαιδευτικοί παραμένουν σε λίστες αναμονής, μαθητές περιμένουν τους δασκάλους τους. Tο πρώτο «κουδούνι» της σχολικής χρονιάς στην ακριτική Τέλενδο χτύπησε μόνο για έναν μαθητή, μόνο για μια δασκάλα.
Στο μεταξύ, η συντριπτική πλειονότητα των σχολικών δομών, φωνάζουν ότι χρειάζονται σημαντικές παρεμβάσεις για να πλησιάσουν την ασφάλεια. Οι Δήμοι, με δεδομένη την παντελή απουσία κρατικής υποστήριξης, πάντα τέτοια περίοδο έχουν φροντίσει να κάνουν ό,τι μπορούν, όμως, δεν αρκεί. Το πρόγραμμα «Μαριέττα Γιαννάκου» που ήδη έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται σε κάποια – ελάχιστα αναλογικά με τις ανάγκες – σχολεία, είναι μια πρώτη «ανάσα», όμως, ούτε κι αυτό φτάνει. Και δεν είναι δυνατόν να εργαλειοποιείται πολιτικά μια συμβατική υποχρέωση της Πολιτείας, να προσφέρει κατ’ ελάχιστο ασφαλή και σύγχρονα σχολεία, ειδικά όταν πετάει . Για τα δημόσια μιλάμε, έτσι; Γιατί για τα ιδιωτικά, δόξα να έχει ο Πανάγαθος, η σημερινή Κυβέρνηση έχει φροντίσει να ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά της και να προσφέρει ό,τι έχουν ευχαρίστηση.
Κάπου εκεί μέσα, τα παιδιά μας θα κληθούν να χτίσουν τα δικά τους όνειρα. Με τους συμμαθητές τους θα φτιάξουν ιστορίες που θα θυμούνται μια ζωή. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι δεν με νοιάζει να μάθει ούτε το όνομά του να γράφει, αρκεί να γίνει ένας καλός άνθρωπος. Από την άλλη, όμως, καλός και παράλληλα χρήσιμος θα γίνει αν μάθει να νοιάζεται για τον διπλανό του και δεν πάψει να διεκδικεί το δίκαιο, το σωστό και το έντιμο.
Καλή χρονιά να έχουν τα παιδάκια μας. Ας ελπίσουμε να τους φωτίσει και να τους δώσει τύχη να περάσουν καλύτερους χρόνους από τους δικούς μας.
