Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 18/10/2025
Είναι πολιτικά όψιμη η απόφαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να μεταβιβάσει τη φύλαξη του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας λόγω της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι και της «ζημιάς» που απέφερε στην κυβέρνηση; Έτσι φαίνεται.
Με ποιον ακριβώς τρόπο θα φυλάσσει το μνημείο το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας; Τι ακριβώς προβλέπει το Σύνταγμα για τις αρμοδιότητες του στρατού; Ως πού φτάνουν αυτές; Θα θεωρηθεί ως στρατιωτικός χώρος ένα συμβολικό μνημείο που ανήκει σε όλους τους πολίτες; Και μάλιστα ακριβώς στην καρδιά μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας που θέλει να λέγεται σύγχρονη και δημοκρατική; Ευτυχώς, λόγω αντιδράσεων, η κυβέρνηση έσπευσε να δηλώσει ότι ο στρατός δεν θα έχει «αστυνομικό» ρόλο, αλλά όπως και να ’χει, είμαστε πολύ περίεργοι τι θα συμβεί στην πράξη.
Ασφαλώς, όμως, θα έπρεπε προ πολλού ο χώρος να προστατεύεται και να γίνεται σεβαστός από τους πολίτες ακόμη και στις διαδηλώσεις. Ώστε να μη φτάναμε ποτέ στο σημείο να βλέπουμε με θλίψη δεκάδες χιλιάδες παπούτσια να πατάνε ένα κενοτάφιο. Είτε για να… αράξουν πάνω του -όπως ο αλήστου μνήμης κύριος της φωτογραφίας- είτε επειδή τρέχουν να σωθούν από δακρυγόνα και κλομπ των ΜΑΤ. Έχουμε δει κάποιους να πετούν μολότοφ και να καίνε τα φυλάκια των ευζώνων, που φυγαδεύονται από τον χώρο που καλούνται επίσης συμβολικά να φυλάξουν, συγκεντρώνοντας βλέμματα, φακούς και κάμερες θαυμασμού από όλον τον πλανήτη καθημερινά.
Η πρωθυπουργική απόφαση κρύβει (μικρο)πολιτική σκοπιμότητα πίσω της· είναι κάτι παραπάνω από σαφές. Και γι’ αυτό ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων. Η Πολιτεία έχει αφήσει στην υπόθεση των Τεμπών τεράστια ερωτηματικά να πλανώνται και οι πολιτικοί και δικαστικοί χειρισμοί είναι διάτρητοι σε ερμηνείες, ου μην και υποψίες. Και οδηγούν σε τέτοια απόγνωση τους γονείς, ώστε ένας εξ αυτών έφτασε στην πιο ακραία μορφή διαμαρτυρίας: την απεργία πείνας στον χώρο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Η ίδια Πολιτεία όμως θα έπρεπε να έχει διασφαλίσει την προστασία και τον σεβασμό του χώρου πολλά χρόνια προτού φτάσουμε ως εδώ. Μέσω της (διαρκούς) παιδείας. Όχι με καταστολή ή «τιμωρία».
Πριν την περίοδο της οικονομικής κρίσης, πόδια δεν πατούσαν πάνω στο κενοτάφιο. Ήταν αδιανόητο. Ο κόσμος είχε ακόμη κάποια όρια που ήξερε ή/και ένοιωθε ότι δεν πρέπει να ξεπερνιούνται σε μια δημοκρατική Πολιτεία, που η ιστορία της είναι γραμμένη με αίμα, πόνο, δάκρυα, θυσίες.
Αυτή η Πολιτεία, βέβαια, έχει συνέχεια. Και φρόντισε να φτάσουμε σε αυτή την ισοπέδωση. Βυθίζοντας την κοινωνία σε διαρκή κρίση στις αξίες, στην παιδεία, στο πορτοφόλι, στην ποιότητα ζωής. Και τώρα ξάφνου, θέλει τον… στρατό φύλακα απέναντι στις επιπτώσεις των «κατορθωμάτων» τους!
Όλα στα άκρα…
Διάβασα σε ένα άρθρο ότι «και αλλού να βρισκόταν το μνημείο, πάλι στη Βουλή θα κατέληγαν οι διαδηλώσεις». Θα συμφωνήσω. Όμως θα θυμίσω ότι η Βουλή διαθέτει κύρια είσοδο. Στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας. Όχι στον Άγνωστο Στρατιώτη. Και παλιά, πολλά συλλαλητήρια κατέληγαν εκεί, όπου και επιδίδονταν διάφορα ψηφίσματα διαμαρτυρίας κ.λπ. Και αυτό είναι το σημείο όπου σε κάθε διαδήλωση αποκλείεται κάθε πρόσβαση, με κλούβες και αστυνομικές διμοιρίες. Γιατί για τους κυβερνώντες των τελευταίων ετών, τους είναι αδιάφορο αν κηλιδώνεται ο ισχυρός συμβολισμός του μνημείου, ακόμη κι αν συμβάλλει καθοριστικά στην ισοπέδωση των αξιών που μαστίζει την κοινωνία μας. Την κύρια είσοδο περιφρουρούν σαν απόρθητο φρούριο. Το γιατί, το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη μας.
Ας «μαλώνουμε» εμείς για τον Άγνωστο Στρατιώτη….
