Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Για μια ακόμη φορά, η επιστροφή στα σχολεία, είτε μετά από καλοκαίρι, είτε μετά από γιορτές, είτε μετά από… lockdown, αποτελεί ένα είδος restart για την κοινωνία μας, ελέω πανδημίας.
Η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας, με την «πλάτη» της επιτροπής εμπειρογνωμόνων και του Υπουργείου Υγείας, να επιστρέψουν μαθητές και εκπαιδευτικοί στο δια ζώσης μάθημα με τροποποιημένα πρωτόκολλα, βασισμένα κυρίως στην εντατικοποίηση των τεστ για ανεμβολίαστους και εμβολιασμένους, έγινε δεκτή με ανάμεικτα συναισθήματα.
Η ραγδαία εξάπλωση της μετάλλαξης «Όμικρον», σε συνδυασμό με τον (έστω αρκετά περιορισμένο) συγχρωτισμό των γιορτών, έχει δημιουργήσει εύλογες ανησυχίες, τόσο στην εκπαιδευτική κοινότητα όσο και στις οικογένειες. Κι όταν λέμε «οικογένειες» δεν μιλάμε μόνο για γονείς, αλλά και για γιαγιάδες και παππούδες. Πολλοί θεωρούν δεδομένη την περαιτέρω εξάπλωση του κορωνοϊού, έστω και υπό την (προς το παρόν φαινόμενη ως ηπιότερη) νέα μετάλλαξη. Και υπό τις παρούσες συνθήκες, άδικο δεν έχουν.
Από την άλλη, υπάρχουν και τα παιδιά. Τα οποία εδώ και δύο χρόνια έχουν κυριολεκτικά «χάσει τη μπάλα». Οι εγκλεισμοί, η τηλεκπαίδευση, ο περιορισμός της κοινωνικοποίησής τους, έχουν επιφέρει σημαντικές επιπτώσεις στη συμπεριφορά τους, στις μαθησιακές τους λειτουργίες, στη σχολική τους συνείδηση και συνήθειες, στην κοινωνικότητά τους. Κάποιοι προτάσσουν την ισορροπία των μελλοντικών γενιών σε σχέση με την επιδημιολογική έξαρση, ποντάροντας στην προληπτική πρακτική των συνεχών τεστ και σε ένα (μικρό προς το παρόν) ποσοστό στον εμβολιασμό τους. Ούτε κι αυτοί έχουν άδικο.
Οι δυσλειτουργίες που έχουν παρουσιαστεί είναι δεδομένες. Και κανείς δεν ξέρει με σιγουριά πότε θα περιοριστούν και αν τελικά θα εξαλειφθούν.
Όπως δεδομένη είναι, πλέον, και η (μη) πολιτική βούληση της κυβέρνησης να φτιάξει ικανή Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και καλύτερο ΕΣΥ. Επιλογή που θα κριθεί σύντομα στις κάλπες, μαζί με τους υπόλοιπους χειρισμούς στην πανδημία και σε σειρά άλλα κρίσιμα ζητήματα που θα μπουν στο «ζύγι».
Αναπόφευκτα, λοιπόν, ο κλήρος πέφτει σε εμάς για μια ακόμη φορά. Εμβόλια, μάσκες, τήρηση των βασικών κανόνων υγιεινής, αποφυγή συγχρωτισμών σε κλειστούς χώρους, τεστ. Αυτά είναι τα όπλα στη φαρέτρα μας, τα οποία αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα τώρα που ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε και με τον ιό να δείχνει τα πρώτα σημάδια που μας επιτρέπουν να είμαστε έστω μια στάλα αισιόδοξοι για το μέλλον, μετά από μια διετία μαυρίλας με αναλαμπές (λέγε με «καλοκαίρι»).
Στο χέρι όλων μας, καθενός ξεχωριστά, είναι το κουδούνι που θα χτυπήσει τη Δευτέρα 10 Ιανουαρίου, να μην είναι στην πραγματικότητα «κώδων κινδύνου».
Μακάρι το κράτος μας να είχε διαφορετική άποψη…
