Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 10/02/2024
Προσπαθεί, λέει, η κυβέρνηση να «μαζέψει» τους έντονους κραδασμούς που προκλήθηκαν από το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που αποτελεί κόλαφο για τη (μη) λειτουργία του λεγόμενου «Κράτους Δικαίου». Και ένα μέρος της προσπάθειάς της είναι η υποβάθμιση, ου μην «θάψιμο», της είδησης από τα «συστημικά» κανάλια. Δηλαδή στην προσπάθειά της να αντικρούσει τα περί ελλειμματικού «Κράτους Δικαίου», η κυβέρνηση απλά το… επιβεβαιώνει μέσα από τη γνωστή τηλεοπτική και έντυπη λογοκρισία που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια απέναντι σε οποιαδήποτε άποψη θίγει την επικρατούσα ατζέντα των κυβερνώντων.
Η εφημερίδα μας και ειδικά αυτή η στήλη έχει προ πολλού στηλιτεύσει τη λειτουργία του Κράτους Δικαίου και ειδικά την αξιόπιστη, διαφανή και αδέκαστη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Κομίζουμε γλαύκας εν Αθήναις φυσικά. Έξω από το «χαζοκούτι» η κοινή γνώμη, ο μέσος πολίτης, γνωρίζει και βλέπει τι συμβαίνει. Και ανησυχεί μέρα με τη μέρα και περισσότερο. Ακούει και διαβάζει για υποκλοπές από την κυβέρνηση και συνακόλουθα για εκδικητικές αγωγές κατά δημοσιογράφων με σκοπό τη φίμωσή των επόμενων ρεπορτάζ, για εκτελέσεις δημοσιογράφων που μένουν ανεξιχνίαστες ή για συλλήψεις αγνώστων που κανείς δεν ξέρει πού βρίσκονται και ποιοι είναι, για «σφαγή» μαφιόζων μεταξύ τους, για υποθέσεις παιδεραστίας που είτε έφεραν κατηγορούμενους στην ελευθερία είτε εκκρεμούν δίχως ουσιαστικές εξελίξεις, για όσα αδιανόητα έχουμε ζήσει και ζούμε για υποθέσεις όπως η σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών ή το ναυάγιο της Πύλου, για ανεξέλεγκτη αστυνομική βία που μένει ατιμώρητη.
Και τι δεν διαβάζει και ακούει πλέον ο ταλαίπωρος πολίτης, ο οποίος έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στο τελευταίο καταφύγιο για τον οποιονδήποτε από εμάς σε μια ευνομούμενη δημοκρατία: Τη Δικαιοσύνη.
Αλλά και πάλι, για τη στήλη και τον υπογράφοντα, τίποτε από όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να ξεπεράσει την αδιανόητη απόφαση και επιβολή του περίφημου «ακαταδίωκτου» για συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες. Εξακολουθούμε να θεωρούμε απίστευτο να υπάρχει ένα τέτοιο καθεστώς «προστασίας» στο πολίτευμά μας. Και είναι κάτι για το οποίο δεν μιλάει κανείς, ούτε καν το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου.
Πώς είναι δυνατόν να έχεις δημοκρατία και να ισχύει το «ακαταδίωκτο» για ορισμένους ανθρώπους; Θα μας το εξηγήσει κανείς; Θα μιλήσει κάποιος από τα κόμματα της αντιπολίτευσης γι’ αυτό; Θα ζητήσει κάποιος θεσμικά την κατάργηση αυτής της κατάστασης; Διότι αν προσθέσουμε δίπλα στο «ακαταδίωκτο» και την «ασυλία» βουλευτών και υπουργών, φτιάχνουμε μια κάστα ανθρώπων που στέκεται κυριολεκτικά «πάνω από τους νόμους». Που μπορεί να καθορίζει τις ζωές μας όπως θέλει, έχοντας απόλυτο δικαίωμα να αποφασίζει ό,τι θέλει, δίχως να υπολογίζει ενδεχόμενες συνέπειες.
Όμως, για όλα αυτά, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης πέφτει στον δημοσιογραφικό κόσμο και δη τον τηλεοπτικό. Διότι αυτή η αδιανόητη κατρακύλα κάθε δημοσιογραφικού καθήκοντος και δεοντολογίας που βρίσκεται σε εξέλιξη την τελευταία τετραετία στα μεγάλα κανάλια, αυτά δηλαδή που τα βλέπει η πλειοψηφία των πολιτών, τέλος δεν έχει. Και κανείς, ούτε καν παλαιότεροι δημοσιογράφοι, με τεράστιες διαδρομές, δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να καταπολεμήσουν.
Η «δημοσίευσις είναι ψυχή της δικαιοσύνης» λέει η μεγάλη επιγραφή που αποδίδεται στον Ιάκωβο Μάγερ και η οποία δεσπόζει στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, η οποία είχε και εκλογές την εβδομάδα αυτή. Δυστυχώς, ούτε δικαιοσύνη βλέπουμε, αλλά πολλές φορές ούτε καν τη… δημοσίευση. Και αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα…
