Ξημερώνουν, λοιπόν, οι μέρες του καλύτερου μήνα της χρονιάς. Ο Δεκέμβριος είναι συνυφασμένος με τα Χριστούγεννα, όπου όλοι, μικροί και μεγάλοι, ανυπομονούν για τις εορταστικές μαζώξεις, τα δώρα, τις συναντήσεις και τις τελευταίες μέρες ξεκούρασης της χρονιάς, που έχουν απομείνει στον καθένα μας. Είναι μέρες απολογισμών, συλλογισμών, νέων στόχων και ονείρων, ενόψει κάθε νέας χρονιάς που όλοι μας ελπίζουμε να είναι πάντα λίγο καλύτερη από την προηγούμενη.
Οι Δήμοι έχουν αρχίσει ήδη να ανακοινώνουν τα εορταστικά τους προγράμματα, υποσχόμενοι δράσεις, εκπλήξεις και όμορφα δρώμενα για δημότες και επισκέπτες, ενώ τα καταστήματα, ελπίζοντας σε ΄να καλό κλείσιμο της χρονιάς, ανακοινώνουν εκπτώσεις, προσφορές και ιδέες για δώρα. Οι βιτρίνες είναι ήδη από καιρό στολισμένες, όπως και τα μπαλκόνια, τα σπίτια και τα γραφεία και το κλίμα ου αρχίζει να διαμορφώνεται, δημιουργεί, αναπόφευκτα μια όμορφη αίσθηση και μια αισιοδοξία ότι «όλα θα πάνε καλά».
Ο Δεκέμβρης, βεβαίως, είναι και μήνας μνήμης, καθώς είναι συνυφασμένος με την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που μιάμιση δεκαετία μετά, τα απόνερα παραμένουν έντονα και οι πληγές της δεν κλείνουν, σε μια κοινωνία που προσπαθεί έντονα, αλλά δεν μπορεί – και, αν θέλετε τη γνώμη μου δεν πρέπει – να ξεχάσει. Δυστυχώς, τούτες τις μέρες, πάντα θα σκεφτόμαστε «λάθος» και η πόλη, εκτός από γιορτές, θα μυρίζει «μπαρούτι» που από μόνο του, μόνο καλό δεν μπορεί να είναι.
Ας μείνουμε, όμως, στην χαρούμενη πλευρά του Δεκεμβρίου. Με χαρά ακούω και διαβάζω μηνύματα από όλες τις πλευρές με ευχές, εκτός από Υγεία, που είναι το υπέρτατο αγαθό και αν δεν την έχουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα , για ενσυναίσθηση. «Ενσυναίσθηση»… τι όμορφη λέξη! Συνήθως, τέτοιες μέρες, μας παίρνει αρκετά να γκρινιάξουμε και να αρχίσουμε να σηκώνουμε ο ένας δάχτυλα στον άλλο, δείχνοντας «τι φταίει» και «γιατί…;» και όλα τα κακά της μοίρας μας. Νομίζω, ωστόσο, ότι πλέον, μετά από 17 χρόνια κρίσης, θα πρέπει να αρχίσουμε να το ξεπερνάμε.
Ας βάλουμε, λοιπόν, έναν στόχο, αυτόν τον τελευταίο μήνα του χρόνου. Ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε αυτήν την «ενσυναίσθηση» όχι μόνο στα λόγια, αλλά στην πράξη. Ας χαμογελάσουμε λίγο περισσότερο, ας προσφέρουμε ό,τι μπορούμε και όπως μπορούμε σε εκείνους που έχουν την ανάγκη μας. Η προσφορά δεν είναι πάντα υλική. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένας καλός λόγος, ένα κέρασμα στο συνάδελφο, μια αυθόρμητη βόλτα, ένα δώρο σε κάποιον που δεν το περιμένει, ένα τηλέφωνο σε κάποιον που έχουμε να τον πάρουμε καιρό… Να μην παρκάρουμε σε ράμπες ΑμεΑ, να βοηθήσουμε ένα γεράκο να περάσει απέναντι, να σηκωθούμε όταν δούμε κάποιον πιο ταλαιπωρημένο από εμάς στο μετρό ή τον ηλεκτρικό, να σταματήσουμε στις διαβάσεις να περάσει η μαμά με το καροτσάκι, να σταθούμε δίπλα στο παιδάκι που έχασε τη μαμά του στο πάρκο, να χαμογελάσουμε στον υπάλληλο ή το σερβιτόρο που εργάζονται εκεί που εμείς διασκεδάζουμε.
Δεν είναι δύσκολο. Και δεν κοστίζει τόσο όσο πιστεύουμε. Νομίζω το έχουμε. Πάμε, λοιπόν, να κάνουμε τον Δεκέμβριο τον καλύτερο τελευταίο μήνα τον τελευταίων χρόνων!
