Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Αυτή τη φορά ήταν ο καθηγητής Νίκος Σύψας. Ο οποίος, μιλώντας στο Πανελλήνιο Συνέδριο Λοιμώξεων, δήλωσε βέβαιος ότι ένα μεγάλο ποσοστό θανάτων που σημειώθηκαν μεταξύ των νοσηλευόμενων με COVID-19, οφείλεται στα πολυανθεκτικά μικρόβια, από τα οποία μολύνθηκαν οι ασθενείς. Κοινώς στις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, για τις οποίες προέβλεψε ότι το 2050 θα είναι και η Νο 1 αιτία θανάτου παγκοσμίως.
Πρόκειται για τη δεύτερη πικρή δικαίωση του editorial του Σαββάτου 21 Νοεμβρίου με τίτλο «Πόσοι θα είχαν σωθεί;». Είχε προηγηθεί η σχετική επισήμανση/προειδοποίηση της ΠΟΕΔΗΝ και την ίδια περίοδο η μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα δημιούργησε μεγάλους πολιτικούς κραδασμούς στην κυβέρνηση.
Για να φρεσκάρω τη μνήμη των αναγνωστών, στο editorial του περασμένου Νοεμβρίου, έξι μήνες πίσω δηλαδή, είχαμε επισημάνει τον μεγάλο κίνδυνο και τη ζημιά που προκαλούν οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, σκοτώνοντας ακόμη και ασθενείς με κορωνοϊό που ενδεχομένως να είχαν γλιτώσει αν δεν «κολλούσαν» ενδονοσοκομειακά μικρόβια. Τότε βέβαια, αλλά και έως σήμερα, όλοι οι θάνατοι καταλογίζονταν στον COVID-19. Σήμερα, όμως, πληθαίνουν οι φωνές που θέτουν ζήτημα ορθής καταμέτρησης της θλιβερής λίστας των θανάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πνευμονολόγος Στέλιος Λουκίδης, που πρόσφατα δήλωσε ότι πρέπει να εξεταστεί το ζήτημα αν ασθενείς πέθαναν «από» ή «με» COVID-19, ειδικά εκείνοι που έπασχαν από σοβαρά υποκείμενα νοσήματα.
Και σήμερα έρχεται ο Νίκος Σύψας να επιβεβαιώσει το πρόβλημα που κανείς δεν άγγιζε δημόσια, ούτε βέβαια τα κεντρικά ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ, αλλά τόλμησε να διατυπώσει δημοσίως και ευθαρσώς η ΑΜΑΡΥΣΙΑ. Και δεν μιλάμε για «όποιον κι όποιον», αλλά για έναν προβεβλημένο επιστήμονα, «μπροστάρη» της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων και μάλιστα από τους ιδιαίτερα σκληρούς ως προς τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν, επί των δύο σκληρών lockdown που άφησαν βαθύ σημάδι στην κοινωνία μας σε πολλαπλά επίπεδα.
Με όλες αυτές τις δηλώσεις, ο σκεπτόμενος πολίτης έχει κάθε δικαίωμα να αναρωτιέται αν η λίστα των θανάτων από κορωνοϊό, το απόλυτο κριτήριο, δηλαδή, βάσει του οποίου κλειστήκαμε στα σπίτια μας, κυκλοφορούσαμε με SMS, ζήσαμε μια απίστευτη αστυνομοκρατία και την ψυχολογική τρομοκρατία των ΜΜΕ (που ακόμη καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες…), είναι η πραγματική. Και σε ποιο ποσοστό. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως. Και με σοβαρότατες συνέπειες στην οικονομία, την εκπαίδευση, την ψυχολογία μας.
Επανερχόμαστε, όμως, στο πραγματικό πρόβλημα, το μεγάλο, το άλυτο: Εφόσον οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις συνιστούν σοβαρή αιτία θανάτου και έχουμε ως υπουργό Υγείας τον Θάνο Πλεύρη, έναν άνθρωπο που ακριβώς από αυτή την αιτία κινδύνευσε να χάσει την ζωή του, γιατί το μόνο που βλέπουμε είναι να κλείνουν ή να υποβαθμίζονται δημόσια νοσοκομεία, να μην επιχειρείται εκτεταμένο «λίφτινγκ» και, κυρίως, να μην αναπτύσσεται, κατά λαϊκή πλέον απαίτηση, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, ώστε να αποφορτιστεί το ΕΣΥ; Ώστε να μην κάνουμε την προσευχή μας για να βγούμε ζωντανοί από κάποιο νοσοκομείο αν, ο μη γένοιτο, χρειαστεί να εισαχθούμε για οποιονδήποτε λόγο;
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Και δυστυχώς, μένουμε με την πικρή δικαίωση…
