Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Τα τελευταία 20 χρόνια οι Δήμοι της χώρας μεγάλωσαν. Και δεν εννοούμε μόνο γεωγραφικά και πληθυσμιακά, λόγω «Καλλικράτη». Επέκτειναν τις δραστηριότητές τους σε πολλούς τομείς και έπαψαν να αποτελούν απλώς τον φορέα που μαζεύει τα σκουπίδια, συντηρεί τον ηλεκτροφωτισμό και «μπαλώνει» τις τρύπες στους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Οι ΟΤΑ εξελίχθηκαν σε «Ομίλους», υποδεχόμενοι Δημοτικές Επιχειρήσεις και Ανώνυμες Εταιρείες, προκειμένου να «τρέξουν» προγράμματα που αφορούν από τη δημοτική συγκοινωνία και αστυνομία, μέχρι τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, την εκπαίδευση και, ειδικά στα χρόνια του μνημονίου, την κοινωνική πολιτική.
Αυτή η υψηλή ανάπτυξη, ωστόσο, είχε και εξίσου υψηλές απαιτήσεις: Περισσότερους πόρους, ακόμη πιο πολλούς εργαζόμενους, νέες υπηρεσίες και υλικοτεχνικές υποδομές. Κυρίως, έμαθε τους δημότες να έχουν ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις. Φτάσαμε, δηλαδή, στο σημείο, όσο περισσότερο επικεντρωμένος στα «βασικά» να είναι ένας Δήμος, τόσο πιο «παρωχημένος» και «στάσιμος» να θεωρείται, ακόμη κι αν τα υλοποιεί άψογα. Σε αυτό το περιβάλλον, λοιπόν, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες οι λεγόμενοι «μεγάλοι» και «αναπτυγμένοι» Δήμοι να εμφανίζουν προβλήματα στην καθαριότητα, στον δημοτικό φωτισμό και στη συντήρηση του οδικού τους δικτύου. Θα έλεγε κανείς ότι η «πολυδιάσπαση» των δραστηριοτήτων ενός Δήμου, όσο εντυπωσιακές, πλούσιες και πολυσχιδείς «επιμέρους» δράσεις κι αν παρουσιάζει, πολλές φορές οδηγεί σε υστέρηση των «βασικών» τομέων του.
Κι αυτό οφείλει να είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα των διοικήσεων: Η «χρυσή τομή» που απαιτείται ώστε το «αντίτιμο» για μια επιτυχημένη καλοκαιρινή συναυλία, ένα πρόγραμμα μουσικής, χορού, ζωγραφικής ή εκμάθησης υπολογιστών, να μην είναι υπερχειλισμένοι κάδοι, «βομβαρδισμένοι» δρόμοι ή σκοτεινές γειτονιές. Να μην ξεχνάμε τα «βασικά» δηλαδή. Αυτά για τα οποία ο πολίτης πληρώνει δημοτικά τέλη….
Υ.Γ. Η περίπτωση της ομάδας βόλεϊ της Κηφισιάς αποτελεί ένα εκπληκτικό παράδειγμα αγάπης για το άθλημα, υγιούς φιλοσοφίας, συνεχούς και συνεπούς σκληρής δουλειάς και δίψας για διάκριση, μακριά από στομφώδη λόγια και υπερφίαλες υποσχέσεις. Ο φετινός άθλος της αγωνιστικής «ανάστασης» από τις «στάχτες» του 1ου γύρου της Volley League, με αποκορύφωμα τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού (της δεύτερης, βάσει τίτλων, πιο «βαριάς» και παραδοσιακής φανέλας του αθλήματος στη χώρα μας) και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας, απέδειξε ότι και η «μπλε» φανέλα έχει «βαρύνει» για τα καλά! Και μάλλον αξίζει ακόμη περισσότερη και, κυρίως, συνεπή στήριξη από την τοπική φίλαθλη κοινωνία.
