Ήταν 7 Νοεμβρίου 2024 όταν με κατάθεση σχετικής ερώτησης στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου, ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. επεσήμαινε τις «τεράστιες ελλείψεις» σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων που έχουν προκύψει την τελευταία τετραετία στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών (το γνωστό σε όλους «Δαφνί» που φέτος κλείνει 100 χρόνια λειτουργίας) και οι οποίες έθεταν σε κίνδυνο «την ασφαλή λειτουργία του νοσοκομείου».
Μάλιστα, η ερώτηση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης (τίτλο που ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. έμελλε να χάσει λίγες ημέρες αργότερα) συνοδευόταν με κατάθεση στοιχείων που είχαν προκύψει μετά από πρόσφατη αυτοψία στον χώρο.
Μεταξύ άλλων, ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. ανέφερε:
«…Ενδεικτικά αναφέρουμε τη Νοσηλευτική Υπηρεσία, στην οποία ενώ προβλέπονται 1.254 εργαζόμενοι υπηρετούν μόλις 700, εκ των οποίων το 1/3 είναι συμβασιούχοι (επικουρικοί, ΟΑΕΔ). Ίδια εικόνα παρουσιάζει και η Τεχνική Υπηρεσία, στην οποία προβλέπονται 110 οργανικές θέσεις και αυτή τη στιγμή υπηρετούν μόνο 12 μόνιμοι υπάλληλοι και 12 συμβασιούχοι για τη συντήρηση, αναβάθμιση και ασφαλή λειτουργία όλου του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου, αλλά και των Εξωτερικών Δομών του στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Τεράστια επίσης είναι τα κενά που παρουσιάζονται στη Διοικητική Υπηρεσία, με την κάλυψη να φθάνει το 50% των κενών οργανικών θέσεων…»
Τρεις μήνες αργότερα, η είδηση του θανάσιμου τραυματισμού μιας 44χρονης τροφίμου από ένα 46χρονο επίσης τρόφιμο (που είχε διαπράξει και άλλο παρόμοιο φόνο στο παρελθόν) ήρθε να καταδείξει το μεγάλο πρόβλημα της υποστελέχωσης της συγκεκριμένης δομής Ψυχικής Υγείας, καθώς για 30 ασθενείς αντιστοιχούν μόλις 2 νοσηλευτές!
Μάλιστα, στα μεγάλα κενά έρχονται να προστεθούν και άλλα διαχρονικά προβλήματα δομών Ψυχικής Υγείας όπως οι ακατάλληλοι χώροι, ο συνωστισμός των τροφίμων και οι κανόνες υγιεινής που δεν τηρούνται.
Είναι αλήθεια ότι ως κοινωνία τα τελευταία πενήντα χρόνια, αναδυόμαστε από μια σκοτεινή εποχή όσον αφορά τις πρακτικές αντιμετώπισης των ψυχικών διαταραχών.
Η έννοια του «ασύλου» ως χώρου εγκλεισμού πολύ συχνά καθησύχαζε τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά. Κανείς δεν μάθαινε, γιατί κανείς δεν ρώταγε για αυτήν την κάστα των συνανθρώπων μας. Βλέπετε, στα μάτια τους ήταν «αόρατοι».
Φτάσαμε στο «σωτήριο» έτος 2025 και εξακολουθούμε να ζούμε στην εποχή του σκότους, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το στίγμα.
Μέχρι που ο επόμενος θάνατος, το επόμενο έγκλημα, η επόμενη απόδραση ασθενούς θα καταδείξει τα τεράστια κενά ασφαλείας και θα προκαλέσει ακόμα μια ερώτηση στη Βουλή από πλευράς αντιπολίτευσης.
Μέχρι να ξαναπέσουμε πάνω σε μια παρόμοια είδηση στο πρωινό μας σκρολάρισμα, καλό θα είναι να ρίξουμε στα στοιχεία που αλίευσε η στήλη από μια παλαιότερη (2006) Έκθεση που συνέταξε η Επιτροπή Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας Τροφίμων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο:
• Οι ψυχικές διαταραχές είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη επιβάρυνση της υγείας με τη μονοπολική κατάθλιψη να αποτελεί την κύρια διαταραχή.
• 450 εκατομμύρια άτομα στον κόσμο πάσχουν από μια νευρολογική ή ψυχική διαταραχή.
• 1 στους 4 από εμάς θα προσβληθεί στη διάρκεια της ζωής του.
• 121 εκατομμύρια άτομα από εμάς πάσχουν από κατάθλιψη – 3 στους 100 κάθε χρόνο.
• 1 εκατομμύριο άτομα στον κόσμο αυτοκτονούν. 10 εκατομμύρια κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας κάθε χρόνο.
