Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 31/05/2023
Στη «σκιά» των εκλογών, η δύσκολη καθημερινότητα για την πλειοψηφία των πολιτών -και ιδίως τις οικογένειες- συνεχίζεται. Μάλιστα, πολλαπλασιάζονται τα σημάδια παρακμής σε σχέση με τα παιδιά, εντός και εκτός τάξεων.
Λίγο μετά την επιστροφή στα θρανία για το Πάσχα, στο Πάτημα Χαλανδρίου -κατά πάσα πιθανότητα νέοι- αμαύρωσαν σχολείο της περιοχής βάζοντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στα τζάμια και τους τοίχους του συγκροτήματος. Ανάλογες εικόνες διαπιστώθηκαν πολύ πρόσφατα στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Αγίας Παρασκευής, το 11ο νηπιαγωγείο, αλλά και παλαιότερα σε μονάδες Χολαργού & Παπάγου.
Πέρα από τους βανδαλισμούς, η καθημερινότητα των μονάδων προδίδει κρούσματα της ενδοσχολικής βίας και σε ορισμένες περιπτώσεις κι άλλες αντικοινωνικές παραβατικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα κλοπές. Το φαινόμενο πιθανότατα έχει βαθιά κοινωνικά αίτια, καθώς οι μαθητικές τάξεις παραμένουν βασικός μηχανισμός αναπαραγωγής της κυρίαρχης τάσης κάθε εποχής, όπως είναι σήμερα, εν πολλοίς, ο άκρατος ανταγωνισμός και ατομικισμός.
Το περιβάλλον των –όχι και πολύ μακρινών- πολύμηνων καραντίνων και τηλεκπαιδεύσεων, η έλλειψη κοινωνικοποίησης στις μονάδες, μαζί με την απουσία οργανωμένων πολιτιστικών κι αθλητικών δραστηριοτήτων, προκάλεσε δυσαναπλήρωτα κενά στη διαπαιδαγώγηση και την κουλτούρα των νέων. Καμία οικογένεια σήμερα δεν μπορεί να μιλά για ομαλή συνολική ανάπτυξη της προσωπικότητάς και κοινωνικής ένταξης των παιδιών.
Επίσης, η προβολή μέσα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης, διαφόρων επίπλαστων και ανάλαφρων προτύπων life style, μοιάζει προκλητική και λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Δυναμώνει τα αρνητικά συναισθήματα, παραμορφώνει τις εύπλαστες συνειδήσεις των παιδιών, βάζοντάς τα όλο και περισσότερο σε σκοτεινές ατραπούς.
Εξάλλου, οι βανδαλισμοί και όλες οι παραβατικές συμπεριφορές, συμβαίνουν εκτός ωραρίου λειτουργίας των σχολείων, κυρίως τις βραδινές ώρες. Είναι πιθανότατο ότι η έλλειψη φύλαξης και κυρίως δραστηριοτήτων εντός και εκτός αιθουσών μετά τη λήξη των μαθημάτων, ευνοεί την καταστροφική δράση.
Πέρα από την απαραίτητη περιφρούρηση των κτηρίων, η προστασία των σχολείων θα μπορούσε να διασφαλιστεί με παρεμβάσεις, που συνδέονται περισσότερο με την αναβάθμιση του ρόλου των μονάδων στην ψυχαγωγία, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό μαθητών και πολιτών της γειτονιάς.
Παρά τις δυσκολίες της εποχής, είναι ανάγκη να δοθεί ζωή στα συγκροτήματα και μετά τη λήξη του ωραρίου και να μετατραπούν σε χώρους ψυχαγωγίας, πολιτισμού κι αθλητισμού, διάθεσης του ελεύθερου χρόνου και σε τελική ανάλυση, «ασπίδας προστασίας» των παιδιών από κινδύνους και παθογένειες που καραδοκούν.
Ένας τέτοιος στόχος προϋποθέτει αφ’ ενός την ενίσχυση των εξωσχολικών προγραμμάτων από το Υπουργείο Παιδείας και Δήμους κι αφετέρου την κινητοποίηση των συνοικιακών κοινωνικών, πολιτιστικών και αθλητικών φορέων, ώστε να συνδέσουν τις δικές τους δράσεις με των σχολείων της γειτονιάς.
Κόντρα στον φόβο για το μέλλον, μια χαραμάδα ελπίδας θα έδινε ένα σχολείο ως δεύτερο σπίτι των μαθητών κι όχι σαν κτήριο που μοιάζει μέσα και έξω του με φυλακή υποχρεωτικής πρωϊνής κράτησης…
