Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Από τη στήλη αυτή, αλλά και γενικά ως ΑΜΑΡΥΣΙΑ, έχουμε πολλές φορές διατυπώσει ξεκάθαρα την άποψή μας για τις περίφημες Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, τις ΣΔΙΤ, που εν μέσω κρίσης γνωρίζουν άνθιση στη χώρα μας: Πρόκειται για ένα σημαντικό εργαλείο ανάπτυξης, μια σοβαρή εναλλακτική λύση για την εκτέλεση έργων και, υπό αυστηρές προϋποθέσεις, μια καλή πηγή εσόδων για το κράτος. Έχουμε, όμως, ξεκαθαρίσει ότι, όπως για κάθε πράγμα, έτσι και για τις ΣΔΙΤ χρειάζεται μέτρο. Όχι συλλήβδην, ούτε άκριτη εφαρμογή της.
Τροφή για σκέψη δίνει η περίπτωση του μεγάλου πάρκινγκ του σταθμού Δουκίσσης Πλακεντίας, που η Αττικό Μετρό Α.Ε. παραχώρησε σε ιδιωτική εταιρεία για 6 χρόνια, δίνοντας τέλος στην επί χρόνια δωρεάν χρήση του. Η μεν εταιρεία δηλώνει στην εφημερίδα μας ότι με την πολιτική αυτή, παραχωρώντας δηλαδή, τους χώρους αυτούς σε διάφορους σταθμούς στην ιδιωτική πρωτοβουλία, βρίσκει έσοδα που της είναι απαραίτητα για να καλύψει τις δικές της δανειακές υποχρεώσεις. Οι δε κάτοικοι/οδηγοί/επιβάτες αντιδρούν και ενδεχομένως πολλοί εξ αυτών να προτιμούν άλλες λύσεις στάθμευσης και μετακίνησης από το να καταβάλλουν αντίτιμο για να παρκάρουν στον συγκεκριμένο χώρο. Το «φόρτωμα» με αυτοκίνητα των γύρω δρόμων ή των δρόμων προς το κέντρο της Αθήνας (καθώς έκαναν park & ride εκατοντάδες εργαζόμενοι καθημερινά) είναι εξίσου πιθανό.
Η Αττικό Μετρό εκτιμά ως μικρή την πιθανή επίπτωση στην καθημερινότητα των πολιτών της βορειοανατολικής Αθήνας, μπροστά στο οικονομικό όφελος που θα έχει για την επόμενη εξαετία, θεωρώντας ότι οι περισσότεροι οδηγοί θα εξακολουθήσουν να προτιμούν να παρκάρουν στον χώρο, από το να ξοδεύουν χρόνο και χρήμα (βλ. βενζίνη) για να ψάχνουν αλλού πάρκινγκ. Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, πόσοι θα προτιμήσουν να δίνουν πάνω από 4 ευρώ καθημερινά στο πάρκινγκ, συν το εισιτήριο «πήγαινε – έλα» του μετρό, για να μετακινούνται προς τις καθημερινές δουλειές/υποχρεώσεις τους. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, ποιος παρκάρει στη Δουκίσσης Πλακεντίας για να λείψει 1-2 ώρες; Η καθημερινή πρακτική δείχνει ότι οι περισσότεροι λείπουν από 4 ώρες και πάνω.
Αναρωτιόμαστε, επίσης, τι θα συμβεί, εφόσον γίνει δεκτό το αίτημα των περιοίκων για εφαρμογή ελεγχόμενης στάθμευσης στους γύρω δρόμους, προκειμένου να προστατευτούν από τον χαμό των αυτοκινήτων που θα ψάχνουν να παρκάρουν. Πόσοι θα εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούν το μετρό από την Πλακεντία, αντί να κατέβουν με το αμάξι τους σε κάποιο από τα πάρκινγκ του κέντρου; Όπως και σε μια άλλη ΣΔΙΤ, αυτή του υπόγειου πάρκινγκ στην πλατεία Ευτέρπης στο Μαρούσι, περιμένουμε με τεράστιο ενδιαφέρον το αποτέλεσμα και τις θετικές ή αρνητικές συνέπειές του στην καθημερινότητα των πολιτών. Οι οποίοι, σιγά-σιγά, καλούνται να πληρώνουν για τα πάντα, με συρρικνωμένες οικονομικές δυνατότητες και μάλιστα για χρήσεις για τις οποίες πλήρωσαν και πληρώνουν ένα σωρό φόρους και τέλη…