Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 20/09/2023
Η «βαριά» επικαιρότητα των ημερών, με την επόμενη μέρα των πλημμυρών αλλά και τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, επισκίασε το πρόσφατο άνοιγμα των σχολείων. Για άλλη μια χρονιά η συζήτηση, με το «πρώτο κουδούνι», δεν ξέφυγε από τα προβλήματα και τις ελλείψεις που διαπίστωσαν γονείς & εκπαιδευτικοί, ιδίως σε Αγία Παρασκευή – Χολαργό (δημοσιεύσαμε την περασμένη εβδομάδα).
Ωστόσο, κάτω από τα «ραντάρ» πέρασαν νέα αλλά πιο προβληματικά (συγκριτικά με το παρελθόν), κρούσματα με «πρωταγωνιστές» παιδιά. Στου Παπάγου ανήλικοι εισέβαλαν στο πάρκο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης κάτω από την Αγία Σκέπη, προξενώντας ζημιές. Μάλιστα, οι κάμερες ασφαλείας κατέγραψαν την προσπάθειά τους να κάψουν (!) τον τάπητα χωρίς να τα καταφέρουν, καθώς κατασκευάστηκε από μη εύφλεκτο υλικό.
Στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Χαλανδρίου για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, παραμονές του αγιασμού, νεαροί παραβίασαν την αίθουσα εκδηλώσεων, πήραν πυροσβεστήρες και τους άδειασαν στο κτήριο όπου ο Δήμος είχε αλλάξει δάπεδα και βάψει εσωτερικά, έπειτα από τους… πρώτους βανδαλισμούς του Ιουνίου. Κάτι αντίστοιχο, όπως ανέφερε η διοίκηση της πόλης, συνέβη και στο 12ο Δημοτικό, επίσης για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις μήνες. Νωρίτερα, μέσα στο καλοκαίρι, ανήλικοι έκλεψαν χρήματα και κινητό από 12χρονο στην Αγία Παρασκευή, απειλώντας, μάλιστα, το αγόρι με μαχαίρι.
Η στήλη έχει αναφερθεί ξανά σε αυτό το «τέρας» που όλο και γιγαντώνεται, με προτάσεις για πιθανές λύσεις. Περισσότερη φύλαξη των σχολείων, κάμερες ασφαλείας, εποπτεία γονέων είναι οι άμεσες σκέψεις πολλών για «πυροσβεστικές» παρεμβάσεις.
Οι ουσιαστικότεροι τρόποι αντιμετώπισης χρειάζονται ίσως μεγαλύτερο βάθος, χρόνο και κόπο. Εν αρχή ην οι γονείς, που μέσα στον «Γολγοθά» της καθημερινότητας, συχνά, πολλοί, δεν στρέφουν ουσιαστικά και συστηματικά το ενδιαφέρον προς το τέκνο τους. Τα δε σχολεία θα μπορούσαν να είναι όλη τη μέρα ανοιχτά, για παιχνίδι & δημιουργική απασχόληση των μαθητών αλλά και με δράσεις των μεγαλυτέρων. Έτσι ενδεχομένως οι μονάδες να δημιουργούσαν μια πιο στενή σχέση με όλους και να κέρδιζε περισσότερο σεβασμό ο δημόσιος χώρος.
Η σπουδαιότερη υπέρβαση, πάντως, θα ήταν οι ενήλικες να ασχοληθούν ακόμη και με τα διπλανά παιδιά -που δεν είναι δικά τους, αλλά συμμαθητές ή γείτονες των δικών τους- και να τα ακούσουν, πριν ρίξουν το… ανάθεμα. Κανένας δεν αξίζει να πέφτει από τον «καταπέλτη» της ζωής, πριν καν προλάβει να μπει στο ίδιο της το… πλοίο.
