Μια από τις πλέον μυστηριώδεις ιστορίες στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ήταν η υπόθεση του θανάτου του ιατρού Βασίλειου Τσιρώνη το μακρινό 1977. Ήταν ένας επαναστάτης με μοντέρνες ιδέες ή ένας δημόσιος κίνδυνος; Ο θάνατός του ήταν αυτοκτονία (όπως ισχυρίστηκε η Αστυνομία) ή κρατική δολοφονία; Και τι ρόλο διαδραμάτισε στην τραγική κατάληξη της ιστορίας το πρωτοσέλιδο γνωστής εφημερίδας της εποχής με τον πηχυαίο τίτλο «Υπάρχει κράτος;»
Η περίεργη αυτή ιστορία αποτέλεσε την αφορμή για ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο υπό τον τίτλο «Ανεξάρτητα κράτη» που έγραψαν οι Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και Γιώργος Παλούμπης και σκηνοθέτησε ο δεύτερος και ανεβαίνει στο θέατρο «Χώρα». Ένα «δημοσιογραφικό δράμα», όπως το αποκαλούν οι δημιουργοί του, η θέαση του οποίου δεν αποτελεί απλώς μια βραδινή έξοδο αλλά μια καθηλωτική εμπειρία που είχε την ευτυχία να γνωρίσει πρόσφατα ο γράφων.
Καθώς πριν ξεκινήσει η παράσταση το σκηνικό φώτιζε ο τίτλος της εφημερίδας της εποχής «Υπάρχει κράτος;» γέλασα ενθυμούμενος ότι δεν είχαν περάσει λίγες ώρες από τότε που εκστόμισα κι εγώ -για πολλοστή φορά στη ζωή μου- τη φράση αυτή.
Για την ακρίβεια, την είχα εκστομίσει την ίδια εκείνη ημέρα το πρωί προσπαθώντας μάταια να περάσω το καρότσι στο οποίο βρισκόταν ο δίχρονος γιος μου πάνω από το σπασμένο κράσπεδο ενός πεζοδρομίου στο -όμορφο κατά τ’ άλλα- προάστιο των βορείων προαστίων στο οποίο μεγάλωσα και επέλεξα να μεγαλώσουν και τα παιδιά μου.
Δεν πέρασαν παρά λίγα 24ωρα για να διαβάσω μια σχετική είδηση…
Μια 64χρονη γυναίκα, ενώ βάδιζε σε πεζοδρόμιο που είχε αποκολλημένες, φθαρμένες και υπερυψωμένες πλάκες σκόνταψε σε μια απ’ αυτές, με αποτέλεσμα να πέσει και να τραυματιστεί. Η άτυχη γυναίκα διακομίστηκε σε κρατικό νοσοκομείο και εκεί διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί εξάρθρωση του αριστερού της αγκώνα καθώς και κάταγμα στο κεφάλι. Τελικά, τοποθετήθηκε νάρθηκας στο χέρι της και στη συνέχεια ξεκίνησε κινησιοθεραπείες για την αποκατάσταση. Μετά τον τραυματισμό της, η 64χρονη υπέβαλε μήνυση σε βάρος του δημάρχου και του αντιδημάρχου, ο οποίος προΐστατο των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου.
Με τα πολλά, για το θέμα κλήθηκε να αποφασίσει ο Άρειος Πάγος και η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, που έγινε πρόσφατα γνωστή, ανέτρεψε όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα.
Εν τέλει, ο αντιδήμαρχος, στον οποίο, ως επικεφαλής των Τεχνικών Υπηρεσιών, του είχαν μεταβιβαστεί οι αρμοδιότητες της κατασκευής και συντήρησης των πεζοδρομίων, καταδικάστηκε σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών με τριετή αναστολή για το αδίκημα της σωματικής βλάβης από αμέλεια.
Αντίθετα, ο δήμαρχος αθωώθηκε, καθώς αφενός οι αρμοδιότητες συντήρησης των πεζοδρομίων είχαν μεταβιβαστεί στον αντιδήμαρχο και αφετέρου δεν είχε ενημερωθεί από κανέναν για την κατάσταση του πεζοδρομίου στο οποίο έγινε το ατύχημα.
Υπενθυμίζεται ότι μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι κατά τόπους δημοτικοί άρχοντες καλυπτόμενοι πίσω από μια πρακτικά ανεφάρμοστη παράγραφο του κτηριοδομικού κανονισμού, επέμεναν να ισχυρίζονται ότι τα πεζοδρόμια είναι ευθύνη των παρόδιων ιδιοκτητών, με αποτέλεσμα να μην προχωρούν στις επισκευές τους περιμένοντας να το πράξουν οι ιδιώτες – όσο αδύνατον και εάν ήταν αυτό στην πράξη.
Αλήθεια, πόσο πιθανό είναι οι 12 ιδιοκτήτες ισάριθμων διαμερισμάτων μιας πολυκατοικίας έξω από την οποία υπάρχει μια κακοτεχνία στο κράσπεδο να συμφωνήσουν ώστε να καλύψουν οι ίδιοι τη ζημιά που ενδεχομένως έχουν προκαλέσει τα λάστιχα ενός διερχόμενου αυτοκινήτου μεγάλου κυβισμού;
Με τη σφραγίδα του Αρείου Πάγου, λοιπόν, από εδώ και πέρα οι Δήμοι έχουν την ευθύνη για την επισκευή των πεζοδρομίων, έτσι ώστε να μην υπάρχουν λακκούβες και σπασμένες πλάκες από τις οποίες είναι γεμάτες και οι γειτονιές των Δήμων τους οποίους καλύπτει η παρούσα έκδοση.
Να μια καλή είδηση για να ξεκινήσει η νέα χρονιά…
Τελικά, μερικές φορές «υπάρχει κράτος»!
