Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 20/12/2023
Ανέκαθεν το σκοτεινό σπίτι, σε πόλεις και χωριά, ήταν συνώνυμο του πένθους ή της μιζέριας, ενώ σε ακόμη δυσκολότερες εποχές, το «μαύρο» στη γειτονιά παρέπεμπε στον πόλεμο και η υποχρεωτική συσκότιση σε βομβαρδισμούς. Ο δημόσιος φωτισμός ήταν και εξακολουθεί να είναι σύμβολο ζωής και χαράς κι ο ιδιωτικός, στα μπαλκόνια διαμερισμάτων ή στους κήπους μονοκατοικιών, φανερώνει τη διάθεση, την επιθυμία να φέρουμε το «πνεύμα των γιορτών» στο σπίτι.
Τις προηγούμενες μέρες, συζήτηση «σήκωσε» το θέμα του στολισμού στην Αγία Παρασκευή, κατά κύριο λόγο. Αιρετοί και πολίτες εξέφρασαν δημόσια παράπονο για το «λίγο γιορτινό φως» σε δρόμους & γειτονιές, το μικρό μέγεθος του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην κεντρική πλατεία, αλλά και τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού εκδηλώσεις του Δήμου. Πολλοί στάθηκαν στην ανάγκη των δημοτών για ψυχική τόνωση αλλά και την επίδραση όλων των παραπάνω στην τοπική εμπορική κίνηση. Η ανάγκη για ανύψωση του ηθικού και «απόδραση» από τις δυσκολίες που μας περιτριγυρίζουν είναι, σε έναν βαθμό, δικαιολογημένη. Κανείς, προφανώς, δεν θέλει μια πόλη άφτιαχτη, αστόλιστη και σκοτεινή.
Ένας αντίλογος των διοικούντων, που ακούστηκε και την περίοδο της πανδημίας, ήταν οι έκτακτες επιβαρύνσεις που «φορτώθηκαν» στους Δήμους, κάτι το οποίο ανάγκασε, εκ των πραγμάτων, τις δημοτικές Αρχές να βάλουν άλλες προτεραιότητες, μέσα σε ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο. Αντιτείνουν παραδείγματα των μεγαλύτερων πόλεων του Λεκανοπεδίου, όπου οι διοικήσεις επιδόθηκαν σε πανάκριβους στολισμούς και συναυλίες χιλιάδων ευρώ, ενώ παρακολουθούσαν σχεδόν άπραγες τα σοβαρά προβλήματα γύρω τους.
Απέναντι στις επενδύσεις σε ακριβά και φαντασμαγορικά θεάματα, θέση είχε πάρει ο δήμαρχος Παπάγου – Χολαργού Ηλίας Αποστολόπουλος, πέρσι: «Το να φέρναμε ένα κονδύλι 80.000 – 90.000 ευρώ για κάτι πιο εντυπωσιακό, όπως ένα λέιζερ στον Υμηττό (κάτι που όντως έπραξε Δήμος περιοχής στους πρόποδες του βουνού) δεν το συνηθίζουμε και οι περισσότεροι θα μας κατέκριναν αν χαλούσαμε τόσα χρήματα». Την ίδια ώρα, σύλλογοι και φορείς με λίγα μέσα & μπόλικο κέφι κατάφεραν (και καταφέρνουν) να ζωντανέψουν τις γειτονιές των πόλεων.
Για να εμπνεύσει, λοιπόν, ένας Δήμος αισιοδοξία και να εμψυχώσει τους κατοίκους, δεν χρειάζονται επιβλητικά σκηνικά, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι ή εκατοντάδες φώτα. Αυτό μπορεί να γίνει κατορθωτό με εξωστρέφεια, διάθεση και υπαρκτές παροχές για τους δημότες, χωρίς οι τελευταίοι να βάζουν (πάλι) βαθιά το χέρι στην τσέπη. Άλλωστε, στο τέλος του μήνα, ακόμη και ένα ημισκότεινο σπίτι το περιμένει η μαυρίλα των… χρωματιστών λογαριασμών ρεύματος.
