Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Tι να γράψεις όταν σχεδόν όλα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για όσα έγιναν στο Μάτι και στον Βουτζά… Κοιτάς το κενό χαρτί και σκέφτεσαι τους δεκάδες νεκρούς και την αγωνία τους την ώρα που καίγονταν ζωντανοί και εγκλωβισμένοι, τα δεκάδες νεκρά και τραυματισμένα παιδιά, τους εκατοντάδες τραυματίες, το θρίλερ με τους αγνοούμενους, εκείνους που κολύμπησαν επί ώρες σε ανταριασμένη θάλασσα για να σωθούν, τις ηρωικές προσπάθειες των διασωστών σε στεριά και θάλασσα, την άνιση μάχη πυροσβεστών και εθελοντών υπό τις χειρότερες καιρικές συνθήκες που μπορούσαν να υπάρξουν, τα καμένα σπίτια, την τεράστια οικολογική καταστροφή, την ανατριχιαστική εικόνα με τα λιωμένα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα, το χωράφι με τους 26 αγκαλιασμένους που θύμιζε Άουσβιτς, τους εκατοντάδες στην παραλία και στο νερό που θύμιζαν Σμύρνη 1922, τις σπαρακτικές και αδιανόητα επίπονες και σπαρακτικές αναγνωρίσεις των πτωμάτων από τους οικείους τους στα νεκροτομεία… Τι αλήθεια να γράψεις για όλα αυτά, όταν η φρικιαστική πραγματικότητα σε αφήνει άναυδο, σοκαρισμένο, θλιμμένο, κατηφή, ανήμπορο να συλλάβεις όλη της τη διάσταση.
Μέχρι τη στιγμή που πέφτεις πάνω σε μια ατάκα του δημάρχου Μαραθώνα Ηλία Ψινάκη σε τηλεοπτικές του δηλώσεις: «Το Μάτι είναι χαρακτηρισμένο ως δασική έκταση, ουδέποτε αποχαρακτηρίστηκε»! Και τότε ξέρεις ότι έφτασες στη μια από τις πηγές του προβλήματος: Δασικοί χάρτες, αιγιαλός, κτηματολόγιο, σχέδιο πόλεως, πολεοδομία… Ποιος και πότε άραγε θα καθίσει να ασχοληθεί σοβαρά με τον στρατηγικό πολεοδομικό σχεδιασμό αυτής της χώρας και ιδιαίτερα του πολύπαθου λεκανοπεδίου; Στη Μάνδρα χτίστηκε το ρέμα. Στο Μάτι και άλλες αντίστοιχες περιοχές, χτίστηκαν το δάσος και ο αιγιαλός. Αποτέλεσμα μαζικός πνιγμός και απανθράκωση, οι πιο μαρτυρικοί θάνατοι που μπορούν να τύχουν στον άνθρωπο.
Πότε άραγε θα βρεθεί κάποιος με τη βούληση να έρθει αντιμέτωπος με την προχειρότητα, τον αποσπασματικό σχεδιασμό, την ευκαιριακή πολιτική, τη συναλλαγή «κάτω από το τραπέζι» πολίτη – δημοσίου; Πότε θα απαγορευτεί η άναρχη δόμηση μέσα σε δασικές και παραθαλάσσιες περιοχές, δίχως όρους, προϋποθέσεις, υποδομές, υποχρεώσεις, και κυρώσεις;
Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι μια τέτοια πολιτική επιλογή είναι «αυτοκτονική» για όποιον θα τολμούσε να την εφαρμόσει. Απλούστατα διότι μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πολύ δύσκολα θα αλλάξει τη νοοτροπία/όνειρο ζωής «θα χτίσω σπιτάκι μέσα στα δέντρα και δίπλα στη θάλασσα, ό,τι και να χρειαστεί να κάνω, είτε παράνομα/παράτυπα είτε νόμιμα/νομότυπα και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο, ακόμη κι αν ο τόπος δεν διαθέτει καμία σοβαρή υποδομή».
Υ.Γ. 1: Για τις ευθύνες σε επίπεδο Κράτους, Περιφέρειας, Δήμων, Πυροσβεστικής, ήδη λέγονται πολλά και είναι σωστό να λέγονται, αρκεί να εξυπηρετούν την ουσία και όχι πολιτικές σκοπιμότητες.
Υ.Γ. 2: Αναμένουμε με τεράστιο ενδιαφέρον το πόρισμα του Εισαγγελέα και του Ανακριτικού της Πυροσβεστικής για την αιτία της φονικής πυρκαγιάς. Η οποία, ας μην το λησμονούμε, ξεκίνησε για πολλοστή φορά από την πολύπαθη Πεντέλη…
