Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Hταν βράδυ της 14ης Ιουνίου 1990. Ένας τρομερός πονόδοντος έκανε ακόμη χειρότερη την αγωνία την δική μου και των γονιών μου που «κρεμόμασταν» από τα χείλη των τηλεοπτικών παρουσιαστών ειδήσεων της εποχής, προκειμένου να πληροφορηθούμε ότι τελεσίδικα, η 15η Ιουνίου, δεν θα ήταν η πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων. Η ΟΛΜΕ είχε αποφασίσει να κατέβει σε απεργία. Ήταν η εποχή Κοντογιαννόπουλου στο υπουργείο Παιδείας και οι μεταρρυθμίσεις που επιχειρούσε προκάλεσαν κύματα αντιδράσεων. Η απεργία τελικά εξελίχθηκε σε έναν διαρκή πόλεμο νεύρων που κράτησε ένα μήνα. Στο μεσοδιάστημα ο πονόδοντος ευτυχώς πέρασε, έκανα μερικές ακόμη επαναλήψεις της ύλης, παρακολούθησα και κάποιους αγώνες του Μουντιάλ της Ιταλίας, αλλά η κατάσταση άγχους και αβεβαιότητας στην οικογένεια ήταν μόνιμη. Τελικά, στις 16 Ιουλίου (!), με αφόρητη ζέστη, ψυχολογικά εξοντωμένοι, κληθήκαμε να πάμε να δώσουμε το πρώτο μάθημα (έκθεση). Φτάνοντας έξω από το σχολείο μου στα Κάτω Πατήσια, η εικόνα παρέπεμπε σε ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Την προηγούμενη νύχτα είχαν πεταχτεί «απειλητικά» φέιγ βολάν και μαύρες μπογιές στους τοίχους. Περιπολικά και… ΜΑΤ στην είσοδο του σχολείου, διαδηλωτές ανάμεικτοι με αγανακτισμένους γονείς, αντιπαραθέσεις, συνθήματα, ένταση. Για να περάσω την πόρτα του σχολείου, όπως και άλλοι συμμαθητές μου, υπέστην σωματικό έλεγχο!
Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι, παρά το γεγονός ότι τελικά τα πήγα καλά σε εκείνες τις εξετάσεις, η τραυματική εμπειρία δεν ξεχνιέται. Και την θυμάμαι σε περιπτώσεις όπως τώρα, που οι εκπαιδευτικοί απειλούν με απεργίες εν μέσω των φετινών πανελλαδικών. Δίνω χίλια δίκια στα αιτήματά τους: Χιλιάδες τα κενά στα σχολεία, μεγάλες οι οικονομικές περικοπές λόγω κρίσης, αναπληρωτές στον «αέρα», προβλήματα στις υποδομές και γενικά μια κατάσταση που δεν τιμά μια χώρα – μέλος του «σκληρού πυρήνα» της ευρωζώνης. Όμως, τα παιδιά τι φταίνε; Για ποιο λόγο, εκτός όλων των άλλων πιέσεων που δέχονται, θα πρέπει να χρησιμεύουν και ως μοχλός πίεσης προς την εκάστοτε κυβέρνηση;
Έχω την αίσθηση ότι την προσεχή Δευτέρα δεν θα υπάρξουν απρόοπτα και ότι οι εξετάσεις θα διεξαχθούν κανονικά, διότι θα πρυτανεύσει η λογική και η προηγούμενη εμπειρία. Ωστόσο, όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς, η συζήτηση για το τι εστί «απεργία», ποιο το νόημα, ποια η χρησιμότητα και η σκοπιμότητά της, θα πρέπει κάποια στιγμή να ανοίξει σε αυτή τη χώρα. Διότι έχω την αίσθηση ότι από υπέρτατο εργατικό όπλο έχει μετατραπεί σε… χόμπι και κανείς δεν τις παίρνει και πολύ στα σοβαρά. Όπως συνέβη και με την ψήφιση του ασφαλιστικού, όλο το περασμένο διάστημα. Όταν κάτι το «ξεχειλώνεις», χάνει το νόημά του κι εσύ το δίκιο σου, έτσι δεν είναι;
Καλή επιτυχία στα παιδιά!
