«Στο Μαρούσι εφαρμόζεται για πρώτη φορά το Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο και πρέπει όλοι οι Δήμοι να προστατεύσουν τους ελεύθερους χώρους τους από τσιμεντοποίηση». Αυτή η φράση από τη δημοτική σύμβουλο Κατερίνα Ψάλτη κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνέντευξης Τύπου της παράταξης ΕΝΟΤΗΤΑ, ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΕΡΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ για την Περιβαλλοντική Μελέτη «νομιμοποίησης» του «The Mall», μου χτύπησε «καμπανάκι». Μετά από ελάχιστα λεπτά, κατάλαβα γιατί: Είχε να κάνει με αυτή την άτιμη την… πρωτιά! Θυμήθηκα, δηλαδή, ότι από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μετά, το Μαρούσι έχει εξελιχθεί (με απόφαση ποιων και γιατί άραγε;) σε «πιλοτικό» Δήμο για όλη την Ελλάδα.
Η πρώτη δημοτική συγκοινωνία στη χώρα έγινε στο Μαρούσι. Εκεί κτίστηκε και το πρώτο μεγάλο εμπορικό κέντρο (μετά ακολούθησαν κι άλλα). Στη Λ. Κηφισιάς αναπτύχθηκε το λεγόμενο «υπερτοπικό κέντρο» με τους γυάλινους ουρανοξύστες και τις λέξεις «Βωβόπολη» και… «Μανχάτταν» να αναφέρονται στην, για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, συγκέντρωση πολυεθνικών επιχειρήσεων σε ένα μέρος. Έπειτα, είχαμε και τον θεσμό των Δημοτικών Επιχειρήσεων, ένα δίκοπο μαχαίρι, από τη μια ανάπτυξης και από την άλλη υπερχρέωσης των Δήμων σε βάθος χρόνου.
Στο Μαρούσι, επίσης, σχεδιάστηκε το πρώτο ιδιωτικό εγχείρημα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με το περίφημο «Hellenic-American University», το οποίο τελικά, εν μέσω διαδηλώσεων, καταλήψεων, ΜΑΤ και… αυγών, έμεινε στα χαρτιά. Εκεί μπήκε για πρώτη φορά στη ζωή μας ο όρος «δρόμος ήπιας κυκλοφορίας».
Στο Μαρούσι επιχείρησε και ο Γιώργος Παπανδρέου να κάνει την πρώτη ανοιχτή διαδικασία επιλογής υποψήφιου δημάρχου, η οποία ουδέποτε επαναλήφθηκε και ακόμη ηχούν οι καταγγελίες του πρώην δημάρχου Παναγιώτη Τζανίκου περί «προαποφασισμένης» κατάστασης.
Και πόσα άλλα, μικρά και μεγάλα, που αυτή τη στιγμή μού διαφεύγουν, έχουν εφαρμοστεί «πιλοτικά» στην πόλη του ΟΑΚΑ, της Helexpo, του υπουργείου Παιδείας, του «δαχτυλιδιού» της Λ. Κηφισιάς, του ΟΤΕ και πάει λέγοντας.
Το θέμα είναι αν και πόσο ωφελήθηκε από αυτές τις «πρωτιές» το Μαρούσι. Ούτως ή άλλως, προσφέρεται από μόνο του ως case study για το πώς μια πόλη μπορεί να αλλάξει τον χαρακτήρα και το προφίλ της σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, είναι κάτι το σχετικό κι επαφίεται στην προσωπική αντίληψη και την καθημερινότητα του καθενός…
Υ.Γ. Είχαμε προειδοποιήσει εγκαίρως: Η κατασκευή του υπόγειου πάρκινγκ στην πλατεία Ευτέρπης ήταν εξ ορισμού πολύπλοκη υπόθεση για να πιστεύει κανείς, σε αυτή τη χώρα, ότι μπορούν να τηρηθούν στο ακέραιο τα χρονοδιαγράμματα περάτωσής του. Να που μια… ΔΕΗ και ένας απεργών… «Τοξότης» αρκούν για να το βγάλουν εκτός πορείας. Κι επαναλαμβάνουμε: Δεν έχουν μπει καν οι μπουλντόζες! Θα επανέλθουμε…
