Σάββατο, γύρω στις 12:30 το μεσημέρι. Μετά από αρκετό καιρό, στέκομαι στην αποβάθρα του ΗΣΑΠ στον σταθμό του Αγίου Νικολάου. Προορισμός μου η Ομόνοια. Ηλιόλουστη ημέρα, η πιο εμπορική της εβδομάδας ως γνωστόν: Πολύς κόσμος βγαίνει για τα ψώνια του και περιμένει το τρένο. Κοιτάζω τον ηλεκτρονικό πίνακα για τα δρομολόγια και μένω… ξερός: Ο επόμενος συρμός θα περάσει σε… 11 λεπτά! Κοιτάζω στην απέναντι αποβάθρα. Επόμενος συρμός σε… 7 λεπτά! «Δεν μπορεί», σκέφτομαι, «κάτι θα έχει συμβεί και υπάρχουν καθυστερήσεις». Είχα μείνει στους… παλιούς καλούς καιρούς που τα Σαββατιάτικα δρομολόγια είχαν απόσταση το πολύ 5 λεπτών μεταξύ τους.
Όσο το τρένο αργούσε, τόσο περισσότερος κόσμος έμπαινε στην αποβάθρα. Όπως ήταν φυσικό, όταν έφτασε, τα βαγόνια ήταν ήδη κατάμεστα, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται σκηνές… ιαπωνικού μετρό, με το στριμωξίδι, την ένταση και τις παρεξηγήσεις να συνθέτουν ένα ασφυκτικό σκηνικό. Με τα πολλά, κι εν μέσω αφόρητου συνωστισμού, κατάφερα να αποβιβαστώ στην Ομόνοια. Όταν επανήλθα στο υπόγειο για να πάρω το τρένο του γυρισμού, τίποτα δεν είχε αλλάξει: Έπρεπε να περιμένω περίπου 10 λεπτά για να έρθει, και πάλι ασφυκτικά γεμάτο, με τους καυγάδες να δίνουν και να παίρνουν, σε κάθε στάση.
Και αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα που η φτώχεια αυξάνεται, άρα όλο και περισσότερος κόσμος χρησιμοποιεί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με χιλιάδες μετανάστες να έχουν προστεθεί στο επιβατικό κοινό και σε μια ημέρα όπως το Σάββατο, την εμπορικότερη της εβδομάδας όπως προείπαμε, ένα από τα βασικότερα και το πιο παραδοσιακό, μέσο σταθερής τροχιάς, όπως οι συρμοί του ΗΣΑΠ, να διέρχονται με συχνότητα… Πρωτοχρονιάς;
Γιατί τα λέω αυτά φίλοι αναγνώστες; Επειδή, με λύπη μου παρατηρώ την κοινή γνώμη της Ελλάδας να ασχολείται με το αν ο Τρίπρας φορούσε… γραβάτα για να υποδεχθεί τον Ομπάμα, για το πώς ήταν ντυμένοι οι νέοι υπουργοί στην ορκωμοσία του Υπουργικού Συμβουλίου, για τις εξελίξεις στις τηλεοπτικές άδειες, για το αν και πόσο γραφικός ή επικίνδυνος είναι ο Τραμπ και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Κανείς δεν ασχολείται με την καθημερινότητά του. Κανείς δεν αξιολογεί το έργο ή την ανεπάρκεια της κυβέρνησης με γνώμονα τα απλά, βασικά, στοιχειώδη πράγματα που θα έπρεπε να έχει σε τάξη, ώστε να μη «μαυρίζει» κι άλλο η ήδη «μαυρισμένη» ζωή μας.
Και μη μου πείτε ότι φταίει το… μνημόνιο για τη δυσλειτουργία του ΗΣΑΠ. Είναι δηλαδή τόσο δύσκολο ή ανέφικτο πράγμα η εύρυθμη λειτουργία του; Εξαρτάται από τα χρήματα δηλαδή;
Όχι, φίλες και φίλοι. Έχει να κάνει με το πόσο αποκομμένοι είναι από την πραγματικότητα οι πολιτικοί μας, οδηγώντας σταδιακά προς τα εκεί και τους ψηφοφόρους τους, που έχουν σταματήσει να προβληματίζονται και να διεκδικούν και ζουν τη ζωή τους στην εικονική πραγματικότητα των social media.
Εδώ πήγαν να προσλάβουν… DJ για τα λεωφορεία, αντί να δώσουν τα χρήματα αυτά για να πυκνώσουν κάποιο δρομολόγιο σε κάποια από τις περιοχές με ελλιπή συγκοινωνιακή κάλυψη. Τι άλλο να πούμε…
