Ημουν πρωτοετής φοιτητής όταν ξέσπασε το κύμα καταλήψεων σχεδόν σε όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, με αφορμή τον περιβόητο και αλήστου μνήμης «νόμο Κοντογιαννόπουλου», του υπουργού Παιδείας της τότε νεόκοπης κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ουσιαστικά επρόκειτο για τις πρώτες μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις μετά το Πολυτεχνείο του 1973. Κινητοποιήσεις που άνοιξαν τον δρόμο για την επέκτασή τους και σε σχολικό επίπεδο και έφτιαξαν ακόμη και «τηλεαστέρες» που εκκολάφθηκαν στα στούντιο της ιδιωτικής τηλεόρασης και κατέληξαν να γίνουν ακόμη και… πρωθυπουργοί.
Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Έκτοτε οι καταλήψεις στα σχολεία εξελίχθηκαν σε «μόδα». Άλλαζε ο υπουργός Παιδείας και ήθελε να περάσει τα «δικά του»; Κατάληψη. Είναι χάλια οι υποδομές του σχολείου μας; Κατάληψη. Και αυτά ήταν τα σοβαρά. Που δυστυχώς, ποτέ δεν διορθώθηκαν επαρκώς.
Όμως στην πορεία το πράγμα άρχισε να ευτελίζεται, όπως κάθε τι σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα: Μας στραβοκοίταξε ο διευθυντής; Κατάληψη. Δεν μας άρεσε η τυρόπιτα του κυλικείου; Κατάληψη. Μάλιστα, αν πετύχαινες κανέναν μαθητή στην παραλία το καλοκαίρι και τον ρωτούσες για ποιον λόγο έκανε κατάληψη τον περασμένο χειμώνα, συνήθως…δεν θυμόταν.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε και το κόλπο με το… timing των καταλήψεων, το οποίο διατηρείται και ως τις μέρες μας. Τέλη Νοεμβρίου, αρχές Δεκεμβρίου, να πάει μέχρι τις διακοπές των Χριστουγέννων σερί.
Πλέον, οι καταλήψεις έχουν περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό και όποτε γίνονται κανείς δεν ασχολείται, διότι σε πολύ μεγάλο ποσοστό γίνονται «δι’ ασήμαντον αφορμήν». Ελάχιστες είναι αυτές που «πατάνε» πάνω σε πραγματικά προβλήματα – και είναι πολλά αυτά.
Αυτό που δεν περίμενα με τίποτα, όμως, είναι η τραγική και μάλλον ξεχασμένη εικόνα των πρόσφατων βανδαλισμών στο Λύκειο Μελισσίων, οι οποίες αποδόθηκαν σε εξωσχολικούς που συμμετείχαν στην κατάληψη του σχολείου λίγο πριν τις γιορτές (κλασσικά).
Είχαμε πολύ καιρό να έρθουμε αντιμέτωποι με τέτοιες εικόνες. Λαμπόγυαλο. Γυαλιά – καρφιά στην κυριολεξία. Σκηνές που παραπέμπουν στη δεκαετία του ’90 και που είχαν οδηγήσει τους μαθητές να χάνουν τα όποια δίκια τους στα μάτια της κοινής γνώμης.
Στον Δήμο Πεντέλης ξέσπασε, μάλιστα, ένας πόλεμος καταλογισμού ευθυνών, ο οποίος, ανεξάρτητα από το αν υποκρύπτει πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες, δεν μπορεί να αποκρύψει την ουσία: Ευθύνες υπάρχουν και θα πρέπει να αναζητηθούν. Όπως και υπαίτιοι γι’ αυτές τις καταστροφές. Αυτοί έχουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη όλων. Δίκαιος ή άδικος ο «αγώνας» τους, σε εποχές σκληρής φορολόγησης και τσουχτερών δημοτικών τελών για τους πολίτες, η καταστροφή δημόσιας περιουσίας «πονάει» διπλά και τρίδιπλα. Τον λόγο έχουν οι αρμόδιες Αρχές…
Καλή χρονιά σε όλους!
