Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 26/06/2024
Άλλη μια αντιπυρική περίοδος -από τις δυσκολότερες των τελευταίων ετών, όπως έχουν ομολογήσει οι αρμόδιοι- άρχισε με ανησυχητικά δείγματα από τις έως τώρα πυρκαγιές στη γειτονιά μας και όχι μόνο. Τα προηγούμενα τρία καλοκαίρια ήταν αρκούντως…. μαύρα μαύρο για αρκετές περιοχές του Λεκανοπεδίου, με πυροσβέστες, εργαζόμενους σε Δήμους – Δημόσιες Υπηρεσίες και εθελοντές να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για δυσεύρετους «πνεύμονες» -όπως ο Υμηττός κι η Ρεματιά.
Μπορεί η τωρινή συγκυρία να είναι πρόωρη για συμπεράσματα, αλλά ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να αποσιωπηθούν τα κενά του μηχανισμού. Η διαρκής αναφορά από αυτή τη στήλη στις αυξανόμενες αρμοδιότητες των Δήμων αλλά με ελλιπή χρηματοδότηση από την Πολιτεία βρίσκει τον «μάστορά της» στην Πολιτική Προστασία. Όταν την περσινή αντιπυρική περίοδο, το κονδύλι από το Υπουργείο Εσωτερικών προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν για όλη τη χώρα 17 εκατ. ευρώ, τα ποσά που αντιστοιχούσαν σε Δήμους όπως του Παπάγου – Χολαργού, της Αγίας Παρασκευής και του Χαλανδρίου, δεν έφτασαν… εξαψήφιο νούμερο (Στην τελευταία περίπτωση Δήμου, μιας πόλης 11 εκατ. τετραγωνικών μέτρων διατέθηκαν από το Κράτος 30.000 ευρώ για πυρασφάλεια!).
Το πύρινο κακό στις γειτονικές περιοχές κινητοποιεί φέτος στη σκέψη αλλά και την πράξη φορείς και ενεργούς πολίτες σε Αγία Παρασκευή, Χολαργό και Χαλάνδρι. Ανησυχούν για τα σχέδια πολιτικής προστασίας, νοιάζονται για τα παρατημένα ξέρα χόρτα ή δέντρα, ρωτούν σχετικά με τα έκτακτα μέτρα διαφυγής σε περίπτωση πυρκαγιάς, ενώ ορισμένοι μαθαίνουν εθελοντικά να πιάσουν μάνικα ή να ξενυχτήσουν κάνοντας περιπολία. Δίπλα τους βρίσκονται άνθρωποι με χρόνια καθήκοντος στην πλάτη, προσωπικό δασοπυρόσβεσης και αιρετοί, για να μείνει αλώβητος ο φυσικός πλούτος της διπλανής μας πόρτας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο – οικονομικό και θεσμικό, οι πολίτες εύλογα θα περιμένουν από τον Δήμο τους: προληπτικούς καθαρισμούς κοινόχρηστων χώρων αλλά και οικοπέδων που δεν φρόντισαν οι ιδιοκτήτες τους, συντηρήσεις του οδικού δικτύου για άνετη πρόσβαση της Πυροσβεστικής, δεξαμενές γεμάτες με νερό ιδίως σε απομακρυσμένα σημεία, σύγχρονα και επαρκή σε αριθμό οχήματα – μηχανήματα κι ασφαλώς, το απαραίτητο προσωπικό με ανθρώπινα ωράρια.
Αν, λοιπόν, μια Πολιτεία στηρίξει οικονομικά τις συγκεκριμένες ανάγκες, δεν θα χρειαστεί να πληρώσει πολλαπλάσια την επόμενη μέρα της καταστροφής για αποζημιώσεις και επιδιορθώσεις (με χρήματα που τελικά… υπάρχουν). Άλλωστε, με τα δάση στη θέση τους, δεν θα βρεθεί και αντιμέτωπη με πρόσθετες απαιτήσεις για… αντιπλημμυρικά έργα.
