Γράφει ο Χρήστος Ζαγκλής, εκδότης της εφημερίδας «Αμαρυσία»
Σάλο προκάλεσε στην κοινή γνώμη η υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη. Ο πρώην βουλευτής, ο οποίος διετέλεσε γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας και ήταν πρώην εκπρόσωπος του ΟΗΕ στη Μολδαβία, καταδικάστηκε πρωτόδικα για κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια έναντι αμοιβής, εις βάρος ανηλίκων – θυμάτων κυκλώματος εκμετάλλευσης στη Μολδαβία. Η υπόθεση χρονολογείται από το 2010, έφτασε τελικά να δικαστεί το 2019 σε πρώτο βαθμό, αλλά έχει αρκετά στοιχεία τα οποία αναπόφευκτα οδηγούν σε εξαγωγή χρήσιμων και κρίσιμων συμπερασμάτων για τον τρόπο λειτουργίας της ίδιας της δημοκρατίας στη χώρα μας αφ’ ενός, των θεσμών δε (αστυνομικοί λειτουργοί, δικαστικοί λειτουργοί, δημοσιογράφοι – διαμορφωτές της κοινής γνώμης, πολιτικά πρόσωπα) αφ’ ετέρου.
Έλλειμμα δημοκρατίας…
Διερωτώμαι, σε ποιά προηγμένη δημοκρατία, αδικήματα σεξουαλικού χαρακτήρα μεμονωμένων πολιτικών θα γίνονταν αντικείμενο πολιτικής διαμάχης; Γιατί επιχειρήθηκε κομματική εκμετάλλευση σε βάρος του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκει ο καταδικασθείς; Δεν θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο ότι τα αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου των όποιων αντιπάλων σου ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στην αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης, διευκολύνοντας το έργο της από έξωθεν παρεμβάσεις; Το πολιτικό παιχνίδι στη χώρα μας διεξάγεται με όρους απόλυτης σύγκρουσης. Κάθε ιδιοτελής και ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά ενδύεται πολιτικό μανδύα, κάθε αδυναμία του αντιπάλου αποβλέπει σε κομματική εκμετάλλευση. Η πολιτική γίνεται άλλοθι για συγκάλυψη παραβατικών συμπεριφορών, ενώ τα ποινικά αδικήματα τροφοδοτούν την κομματική διαμάχη.
Σε ποια περίπτωση τα σεξουαλικά αδικήματα πολιτικών προσώπων, πέραν της ποινικής, ενδέχεται να έχουν και πολιτική διάσταση; Όταν τα συγκεκριμένα αδικήματα προσεγγίζονται από πλευράς άσκησης ισχύος (ο ισχυρός εκμεταλλεύεται σεξουαλικά τον ανίσχυρο αφ’ ενός, κι όταν διαπιστώνεται ολιγωρία των αρμόδιων κρατικών φορέων, αφ’ ετέρου). Στην περίπτωση αυτή συνέβησαν και τα δύο. Σε μια προηγμένη δημοκρατία, η παραβατική ποινική συμπεριφορά οφείλει να παραμένει αυστηρά στο πλαίσιο της Δικαιοσύνης. Ως προς το πολιτικό πεδίο, εκτιμώ ότι ουδείς εχέφρων πολίτης θα επιθυμούσε να εκπροσωπείται πολιτικά από παρόμοια, με τον καταδικασθέντα, άτομα. Έλλειμμα δημοκρατίας λοιπόν. Γιατί στην Ελλάδα το αυτονόητο είναι πλέον ζητούμενο…
Επί της ουσίας
Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στην αρχική διερεύνηση της υπόθεσης από την ΕΛΑΣ και το Τμήμα Ανηλίκων. Η απροθυμία ενδελεχούς έρευνας και η επιδειχθείσα ολιγωρία οδηγούσαν μάλλον στον εκφυλισμό της υπόθεσης. Ευτυχώς, δεν συνέβη… Δεν θα σταθώ στον εισαγγελέα που αρχικά έκρινε ότι η υπόθεση έπρεπε να αρχειοθετηθεί, επικαλούμενος… παραγραφή. Ευτυχώς δεν συνέβη… Κι αυτό γιατί ο προϊστάμενός του έκρινε ότι η ανηλικότητα των θυμάτων ακύρωνε την παραγραφή του αδικήματος.
Δεν θα σταθώ ότι οι ελληνικές Αρχές δεν ζήτησαν τη συνδρομή των Αρχών της Μολδαβίας για τη συμπλήρωση της δικογραφίας. Η σεξουαλική εκμετάλλευση ανηλίκων μέσω εμπορίας δεν αξιολογήθηκε από τις εισαγγελικές Αρχές στην Ελλάδα στον βαθμό που επιβαλλόταν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη διαβιβαστούν αρμοδίως όλα εκείνα τα δικόγραφα τα οποία αφορούσαν στην εμπλοκή του κατηγορούμενου. Μια ελλιπής δικογραφία, ενδεχομένως να είχε άλλη δικαστική εξέλιξη. Όμως η εισήγηση – καταπέλτης του εισαγγελέα της έδρας οδήγησε στην τελική καταδίκη. Για όλα τα προαναφερθέντα, δηλώνω αναρμόδιος ν’ απαντήσω ως μη ειδικός, διατυπώνω εν τούτοις τον βαθύτατο προβληματισμό μου για τον τρόπο λειτουργίας των θεσμικών οργάνων στη χώρα μας.
Οφείλω όμως να σταθώ στην έγγραφη, μέσω facebook διατύπωση του δικηγόρου του καταδικασθέντος σε σχέση με το αδίκημα: «Νομικά, βάσει του πλαισίου που ισχύει στην Ελλάδα, οι σεξουαλικές συνευρέσεις του Νίκου Γεωργιάδη με ανήλικα αγόρια είναι απολύτως νόμιμες, καθώς ήταν άνω των 15 ετών, αλλά το πλημμέλημά του είναι ότι αυτές έγιναν έναντι χρηματικού ανταλλάγματος». Αλήθεια, ποιος ηθικός νόμος θα μπορούσε να δικαιολογήσει στην κοινή γνώμη την προαναφερθείσα διατύπωση; Τη συγκεκριμένη ανάρτηση επιδοκίμασε η σύζυγος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Θα σταθώ στην επιχείρηση άφεσης αμαρτιών του καταδικασθέντος, της παρουσίασής του ως θύμα σκευωρίας, του απεγκλωβισμού του από τον πολιτικό χώρο που ανήκει και της στενής συνεργασίας του με τον επικεφαλής της παράταξης, από δύο δημοσιογράφους κορυφαίου ενημερωτικού μέσου της χώρας. Ο πρώτος: «Είναι κανονικότατα ο Γεωργιάδης θύμα ενός καθημερινού φασισμού που προσπαθεί κάθε στιγμή να εγκατασταθεί στη χώρα…». Κουβέντα για την «ταμπακιέρα». Ο δεύτερος: «Ο άνθρωπος αυτός είχε απομακρυνθεί από την ομάδα συμβούλων που είχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν εκλεγεί πρόεδρος…». Όλα καλά. Ασπίδα πολιτικού προστατευτισμού.
Θα σταθώ σε δημόσιες δηλώσεις κορυφαίων βουλευτών, υψηλά ιστάμενων στην ηγετική πυραμίδα της ΝΔ, οι οποίοι μίλησαν για «πολιτική σκευωρία»· μα και σ’ αυτούς που με προκλητικό τρόπο τον υπερασπίστηκαν στο δικαστήριο· ακόμη και σ’ αυτούς που επιχείρησαν να δικαιολογήσουν τις αθλιότητες του καταδικασθέντος. Όλοι αυτοί στις επόμενες εκλογές θα ζητήσουν την ψήφο μας για να μας εκπροσωπήσουν… Θα σταθώ στη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών και του πολιτικού δυναμικού της ΝΔ, οι οποίοι, σε άμεση σχέση με την υγιή ελληνική κοινωνία, εμφανίζονται σφόδρα δυσαρεστημένοι με την εξέλιξη, μη αποδεχόμενοι αθλιότητες αφ’ ενός και μη επιθυμούντες να δικαιολογήσουν όλα όσα αηδιάζουν, προσβάλλουν και φορτίζουν την κοινή γνώμη. Αμήχανη σιωπή, καζάνι που βράζει. Ευτυχώς, δεν είναι όλοι ίδιοι…
Τελειώνοντας, θα συνιστούσα σ’ όλους αυτούς που, οχυρωμένοι στο ασφαλές περιβάλλον που ζουν και χωρίς να διακινδυνεύουν υπερασπιζόμενοι τις διαστροφικές ανομίες του καταδικασθέντος, να κλείσουν για λίγο τα μάτια τους. Στη θέση των 15χρονων επί πληρωμή συντρόφων του Νίκου Γεωργιάδη, να βάλουν το δικό τους παιδί. Θα το αντέξουν;