Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 18/09/2024
Μια φορά κι έναν καιρό, στην πλατεία μπροστά από το παλάτι ενός βασιλιά υπήρχαν τρεις βρύσες. Από την πρώτη έρεε γάλα, τη δεύτερη μέλι και την τρίτη λάδι. Όλοι οι υπήκοοι γέμιζαν εκεί τις στάμνες τους κι έτσι δεν ήξεραν τι σημαίνει στέρηση. Όμως, μια μέρα η βρύση με το λάδι στέρευε και μια γριούλα με κόπο προσπαθούσε να γεμίσει το μπουκάλι της. Από ένα παράθυρο του παλατιού, το κακό πριγκιπόπουλο, που παρακολουθεί, πετά μια πέτρα, σπάει το δοχείο, ενώ κόντευε να γεμίσει και ξεσπά σε χαιρέκακα γέλια. Η γριούλα -που ήταν μάγισσα- σηκώνει το κεφάλι της και καταριέται τον πρίγκιπα να μην ξαναγελάσει μέχρι να βρει την… «Ωραία των Τριών Πορτοκαλιών».
Το συγκεκριμένο παραμύθι του μακρινού παρελθόντος πιθανότατα αγνοούν τα περισσότερα παιδιά σήμερα, όπως ίσως και το ενδεχόμενο να υπάρχουν στη γειτονιά τους οικογένειες με προβλήματα διαβίωσης. Αφορμή για μια τέτοια αλληγορία ήταν οι πραγματικές ανάγκες δεκάδων πυρόπληκτων στη Βορειανατολική Αττική, που ήρθαν να προστεθούν στους εκατοντάδες πολίτες, στην περιοχή μας, οι οποίοι ήδη αδυνατούν να καλύψουν τα βασικά.
Μια ματιά στη δράση του Κοινωνικού Παντοπωλείου στον Δήμο Χαλανδρίου, τις προηγούμενες μέρες, αποτυπώνει το μέγεθος του προβλήματος. Χάρη στη βοήθεια φορέων, επιχειρήσεων και μεμονωμένων ανθρώπων, η δομή έσπευσε να συνεισφέρει ώστε κανείς να μη στερηθεί ό,τι αρκετοί θεωρούμε δεδομένο. Μάλιστα, η δημοτική μονάδα ανταποκρίθηκε και σε αίτημα της Ενορίας του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Νέας Πεντέλης για τη στήριξη των αναγκών 70 ανθρώπων που έμειναν ανήμποροι μετά την καταστροφή. Η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Χαλανδρίου χρειάστηκε να συνεργαστεί και με εθελοντική οργάνωση για την ένταξη πληγέντων της πόλης στο μητρώο ωφελουμένων του φορέα, για να λαμβάνουν οι πυρόπληκτοι εξατομικευμένα πακέτα βοήθειας, με απαραίτητα είδη διαβίωσης.
Η επανάληψη αυτών των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης -σε μεγαλύτερη ένταση λόγω της έκτακτης συγκυρίας με την πυρκαγιά- προδίδει τη συνεχιζόμενη απουσία της Πολιτείας, παρά τις εξαγγελίες για το αντίθετο. Σε αυτές ιδίως τις περιπτώσεις μεγάλων καταστροφών, ο πρώτος λόγος στην υποστήριξη πολιτών θα έπρεπε να ανήκει στο Κράτος, καθώς χρειάζεται ένας οργανωμένος τρόπος να λύνονται τα προβλήματα, με ένα σταθερό δίχτυ προστασίας για τα ελάχιστα αναγκαία της επιβίωσης.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, οι λύσεις που δίνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι σε μεγάλο βαθμό σωτήριες. Πέρα από την υλική συμβολή, η στήριξη αυτή προσφέρει δύναμη σε αβοήθητες ψυχές να σταθούν όρθιες, υπενθυμίζοντάς τες ότι αποτελούν μέρος και όχι περιθώριο της κοινωνίας.
