Αναδροµική έκθεση των έργων του Χέρµαν Μπλάουτ οργανώνει η γενέτειρά του, το Ιλερτίσεν στο Σβάµπεν, κοντά στο Μόναχο της Γερµανίας από τις 13 Σεπτεµβρίου ως τις 24 Οκτωβρίου σε ένα ανάκτορο του 12ου-13ου αιώνα, το Βένλινσλος.
Hermann Blauth:
Ο καλλιτέχνης της εναίσθησης (Einfuehlung)
Η καλλιτεχνική πορεία του Hermann Blauth ανταποκρίνεται απολύτως στο αίτημα του Γάλλου ρομαντικού Eugene Delacroix ότι ένας ζωγραφικός πίνακας, πάνω απ΄όλα, πρέπει να είναι μια γιορτή για την όραση.
Αφοσιωμένος λειτουργός της τέχνης από το 1965, ουδέποτε διανοήθηκε , ακόμη και στα αιχμηρά κριτικά έργα του, να υπερβεί αυτή την αρχή.
Στις, κατά καιρούς, διαφορετικές διαδρομές που ακολούθησε, προκειμένου να αποτυπώσει τις μορφοπλαστικές επιλογές, τις αισθητικές του προτεραιότητες ή ακόμη βαθύτερα το νόημα των πραγμάτων, ουδέποτε υπέκυψε στον πειρασμό του βίαιου ή του εγκεφαλικού. Η εποπτεία της δουλειάς του από τον μελετητή καταδεικνύει ότι πρωταρχικός στόχος του Blauth ήταν, ανέκαθεν, και εξακολουθεί να δεσπόζει ως θεμελιώδες συστατικό της δημιουργίας του, η συν-κίνηση του θεατή – αποδέκτη, η σαγήνη της τέχνης, χωρίς διανοουμενίστικους ακροβατισμούς, στοιχείο σταθερό και ανυπέρβλητο, που καθορίζει τόσο τη σχέση του πομπού με τον δέκτη του όσο και τη γενικότερη προσφορά του στο εικαστικό προσκήνιο.
Ο Hermann Blauth είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και ιδιότυπο αμάλγαμα δύο γεωγραφικά, όσο και αισθητικά αντιπαρατιθέμενων πατρίδων. Γερμανός από καταγωγή και Ελληνας από επιλογή και πεποίθηση, συνδυάζει με τον πλέον ευεπίφορο τρόπο στοιχεία πολιτισμικά από διαφορετικούς χώρους, τα οποία αφομοιώθηκαν και συγχωνεύτηκαν σε ένα εντελώς προσωπικό ύφος, αναγνωρίσιμο μέν, αλλά χωρίς τη μανιέρα του εφησυχασμού. Υπ΄αυτή την έννοια, η δουλειά του αποκαλύπτει αυτοβιογραφικά στοιχεία, τις εγγενείς και τις επίκτητες επιρροές, τη γοητευτική σύνθεση και συμβίωση Βορρά – Νότου.
Η πραγματεία του Wilhelm Woringer το 1908 (Abstraktion und Einfuehlung) έκανε για πρώτη φορά λόγο με σαφή θεωρητικό τρόπο για τα ψυχολογικά κίνητρα που διαφοροποιούν την τέχνη του Βορρά από την κλασική και ανατολική τέχνη, παρέχοντας στους εξπρεσιονιστές ένα στέρεο υπόβαθρο για την τεκμηρίωση του κινήματός τους.
Λίγο αργότερα ο Giorgio de Chirico στην καλλιτεχνική επιθεώρηση “Valori Plastici” υπογράμμισε το γεωγραφικά μοιραίο στην τέχνη ερμηνεύοντας τη γέννηση του Μεταφυσικού Κινήματος στην Ιταλία, τη χώρα με το βάρος της χρόνιας θλίψης.
Κατά τον θεωρητικό της τέχνης Heinrich Woelflin (1864 – 1945) το οποιοδήποτε έργο τέχνης δεν είναι δυνατόν να εμφανίζεται σε οποιαδήποτε ιστορική περίοδο.
Χωρίς κανείς να μπορεί να αμφισβητήσει την ορθότητα των γεωγραφικών και ιστορικιστικών προσεγγίσεων της συγκρότησης πολλών κινημάτων της Μοντέρνας Τέχνης, φαίνεται ότι η συμβολή τους στο ατομικό ιδιόλεκτο των σύγχρονων καλλιτεχνών έχει, εν μέρει, ή τελείως, ειδικότερα για τους εικαστικούς που γεννήθηκαν μετά το 1960, αποδυναμωθεί.
Μολονότι Γερμανός από καταγωγή, γεννημένος δηλαδή στη χώρα που ανέδειξε, εκτός από τον Ρομαντισμό, ως εθνικό της παράγωγο τον Εξπρεσιονισμό, ο Hermann Blauth δεν σαγηνεύθηκε από την παραμόρφωση της φόρμας, ούτε από την αναρχία της γραφής αυτού του κινήματος. Διατήρησε, ωστόσο, τη μεγαλειώδη δύναμη του χρώματος, που αποτελεί τον ουσιώδη καταλύτη του έργου του και εμφανίζεται σταθερά σε όλη την μακρόπνοη θητεία του καλλιτέχνη. Ο Blauth επέλεξε το χρώμα ως συνεργό και ως μορφοποιητικό στοιχείο της δουλειάς του σε όλες τις περιπετειώδεις διαδρομές και αναζητήσεις του. Δεν είναι τυχαίο, επομένως, ότι θεωρείται ως ένας από τους λίγους εναπομείναντες λαμπρούς κολορίστες στον χώρο της τέχνης. Όπως δεν αποτελεί σύμπτωση και η επιλογή της ζωγραφικής, ως εκφραστικού οχήματος, παρά τις σειρήνες άλλων τεχνικών από την δεκαετία του ΄80 και μετά, που εμφάνιζαν τη ζωγραφική παρωχημένη ή ανεπαρκή να μεταγλωττίσει τις ανάγκες των καιρών.
