Γράφει ο Αιμίλιος Περδικάρης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 28//03
Τι να πεις και τι να τι γράψεις… Πώς μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου τόσο διαφορετική μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες; Κι όμως, το ξέσπασμα του κορωνοϊού έχει ανατρέψει τα πάντα. Πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα στις προσωπικές μας σχέσεις, στις καθημερινές μας συνήθειες, στη δουλειά μας. Ακόμη και βεβαιότητες που υπήρχαν στην πολιτική έχουν πάει… περίπατο, καθώς -παρά τις ελάχιστες παραφωνίες- σύσσωμη η αντιπολίτευση αντιμετωπίζει τις δύσκολες καταστάσεις με ρεαλισμό και στηρίζει τις επιλογές της κυβέρνησης απέναντι στον «αόρατο εχθρό», όπως αποκάλεσε σε ανύποπτο χρόνο τον κορωνοϊό ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Εδώ καλά – καλά συνηθίσαμε με το μέτρο του περιορισμού της κυκλοφορίας, το οποίο ήταν το αναμενόμενο επόμενο στάδιο στην κλιμάκωση που ακολουθεί η κυβέρνηση, επιχειρώντας ν’ ανασχέσει τη διασπορά του ιού. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, τουλάχιστον έως αυτή τη στιγμή, τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά, ιδίως εάν συγκρίνει κάποιος την Ελλάδα με την τραγωδία της Ιταλίας και άλλες χώρες να έχουν μπει πια δυνατά σ’ αυτό το «μαύρο χορό», όπως είναι η Ισπανία και η Γαλλία.
Όμως, δεν υπάρχει περιθώριο για αυταπάτες και εφησυχασμό: οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η κλιμάκωση των κρουσμάτων – και δυστυχώς και των θανάτων – ακόμη δεν έχει έλθει. Συνεπώς, θα πρέπει να συνεχίσουμε να τηρούμε ευλαβικά τα μέτρα που έχουν ληφθεί, καθώς ο αντικειμενικός στόχος είναι να… τελειώνουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα με τον ιό. Να μπορούμε να επιχειρήσουμε, δηλαδή, μια επανεκκίνηση μετά το Πάσχα ή το αργότερο τον Μάιο, ούτως ώστε και οι ζωές μας, αλλά πρωτίστως η οικονομική δραστηριότητα να επιστρέψουν στην κανονικότητα.
Σε διαφορετική περίπτωση, τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα, ακόμη κι αν έχουμε καταφέρει ενδιαμέσως να τιθασεύσουμε τον ιό και να έχουμε περιορίσει τις απώλειες. Κι επιπροσθέτως να διαχειριστούμε την ίδια μας τη ζωή και πόσο θα έχει αλλάξει μέσα από αυτή την τρομερή δοκιμασία που δεν έχουμε το χρόνο και τη διάθεση να καταλάβουμε τώρα ότι γράφεται δια παντός στις σελίδες της ιστορίας.