Eντάξει, ότι το 2019 είναι εκλογική χρονιά το γνωρίζουμε. Εκείνο που δεν γνωρίζουμε, όμως, είναι πότε ακριβώς θα στηθούν οι κάλπες. Το βέβαιο είναι, επίσης, ότι η κλεψύδρα για τις εξελίξεις που θα φέρει η συμφωνία των Πρεσπών μετρά ήδη ανάποδα κι από την ερχόμενη κιόλας εβδομάδα θα επιταχυνθούν, δεδομένου πως εισέρχεται στην τελική της φάση η συνταγματική αναθεώρηση στην πΓΔΜ. Πλησιάζει έτσι και η ώρα της κατάθεσης της συμφωνίας στην ελληνική Βουλή προς ψήφιση, αλλά και η συνεπακόλουθη αποχώρηση Πάνου Καμμένου και ΑΝΕΛ από τον κυβερνητικό συνασπισμό.
Τι σημαίνει αυτό; Δύο πράγματα, όπως λένε στην κυβέρνηση. Το πρώτο είναι αναμενόμενο: ανασχηματισμός για τις υπουργικές θέσεις που θα μείνουν κενές – συν αυτές που αφήνουν οι υποψήφιοι των δημοτικών εκλογών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (Ηλιόπουλος, Νοτοπούλου). Το δεύτερο αφορά το σενάριο για κυβέρνηση «ανοχής», προκειμένου να εξαντληθεί η τετραετία. Πρακτικά, δηλαδή, θα συνεχίσει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και τα νομοσχέδια που θα έρχονται στη Βουλή -συμπεριλαμβανομένης της συμφωνίας των Πρεσπών- θα ψηφίζονται ένα-ένα και με «εναλλακτικές» πλειοψηφίες: είτε από τους ΑΝΕΛ (α λα καρτ) είτε από «σκόρπιους» βουλευτές και ανεξάρτητους. Η αντιπολίτευση, βέβαια, βάζει θέμα δεδηλωμένης, ωστόσο αυτή τυπικά χάνεται μόνο αν υπερψηφιστεί (από 151 βουλευτές) πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης ή αυτή δεν κερδίσει ψήφο εμπιστοσύνης.
Ουδείς, όμως, πιστεύει έστω κι έτσι ότι η κυβέρνηση μπορεί να φτάσει ως το τέλος, με αποτέλεσμα το σενάριο των εκλογών τον Οκτώβριο να «καίγεται». Άρα, απομένουν άλλα δύο: τον Μάρτιο και τον Μάιο. Το πρώτο μπορεί να συμβεί μόνον εάν ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να επισπεύσει τις εξελίξεις και να ψηφιστεί η συμφωνία των Πρεσπών με την κατάθεσή της: τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου. Το δεύτερο -που μοιάζει και το πιθανότερο αυτή τη στιγμή- είναι να προκηρυχθούν εκλογές αμέσως μετά την ψήφιση της συμφωνίας τον Μάρτιο, σύμφωνα με το αρχικό χρονοδιάγραμμα, και να διεξαχθούν ταυτόχρονα με ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές.