1. Η Δανειακή Σύμβαση και τα μέτρα που τη συνοδεύουν, έρχεται ως τρίτος γύρος επώδυνων μέτρων, μετά το αρχικό Μνημόνιο του 2010 και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα του 2011. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα και η τρόικα απαιτούν από την ελληνική κοινωνία επιπλέον θυσίες σε μόνιμη βάση για πολλά χρόνια, χωρίς καν να εξηγούν τους λόγους που η θέση της χώρας συνεχίζει να επιδεινώνεται ραγδαία παρά τις μέχρι τώρα θυσίες, αλλά και χωρίς πειστικά επιχειρήματα ότι αυτή τη φορά θα υπάρξει τουλάχιστον πραγματικό αντίκρισμα.
Βασική όμως διαφορά από τη προηγούμενα πακέτα μέτρων, είναι η μακροπρόθεσμη δέσμευση σε υπερφιλόδοξους δημοσιονομικούς στόχους για μεγάλα και διαρκή δημοσιονομικά πλεονάσματα, με εξοντωτικές κυρώσεις στην περίπτωση μη εκπλήρωσής τους. Με δεδομένο ότι καμιά χώρα σαν την Ελλάδα δεν έχει πετύχει στο παρελθόν κάτι τέτοιο, οι όροι αυτοί μετατρέπουν ουσιαστικά τη Δανειακή Σύμβαση σε Οδικό Χάρτη για εκδίωξη της χώρας μας από το ευρώ, μόλις αυτό μπορέσει να γίνει χωρίς σημαντικό κόστος για την υπόλοιπη ευρωζώνη.
2. Η αναδιάρθρωση του χρέους, με το «κούρεμα» μέσω του PSI, αφορά κυρίως το τμήμα του χρέους που δε θα ήταν ρεαλιστικό να αποπληρωθεί εξ ολοκλήρου. Το πρόβλημα δε βρίσκεται τόσο στα ποσοστά κουρέματος ή στα επιτόκια, αλλά στην προνομιακή μεταχείριση συγκεκριμένων πιστωτών και στην άδικη κατανομή των βαρών. Απαιτούμε λοιπόν σοβαρές αλλαγές:
● Να συμμετέχει και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με κούρεμα τουλάχιστον μέχρι τις τιμές κτήσης των ομολόγων που κατέχει.
● Να εξομοιωθούν τα ελληνικά και ευρωπαϊκά ασφαλιστικά ταμεία με τους μικροεπενδυτές μέχρι 100.000, που εξαιρούνται από το κούρεμα. Για τους ασφαλισμένους των ταμείων, συντρέχουν ακριβώς οι ίδιοι λόγοι που συντρέχουν και για τους μικροεπενδυτές.
● Να υπάρξει κούρεμα και στα επιτόκια των διακυβερνητικών δανείων της πρώτης φάσης του Μνημονίου, ώστε να περιοριστούν στα ίδια επίπεδα με τα επιτόκια που πλήρωσε κάθε χώρα για να δανειστεί τα σχετικά κεφάλαια.
● Να διαγραφούν πλήρως οι υποχρεώσεις που αποτελούν «απεχθές χρέος» (όπως οι εξοτπλιστικές παραγγελίες μετά την οριστική επιτήρηση της Ελλάδας, το Φεβρουάριο του 2010).
● Να αποκλειστεί κάθε υπαγωγή των νέων ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο, που ορθώνει μεγάλα νομικά εμπόδια στην περίπτωση που απαιτηθεί στο μέλλον επιπλέον διορθωτικό κούρεμα.
3. Η ουσιαστική χρεοκοπία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος με το PSI, έρχεται να υπενθυμίσει τις εγκληματικές ευθύνες όσων επέλεξαν να μη διοχετευθούν στην πραγματική οικονομία τα κεφάλαια που άντλησαν οι τράπεζες χάρη στα 100 δις των κρατικών εγγυήσεων, αλλά να τοποθετηθούν σε ελληνικά ομόλογα. Από τις αρχές του 2009 οι Οικολόγοι Πράσινοι επιμέναμε να συνδεθούν οι ενισχύσεις προς τις τράπεζες με όρους για «εκτροπή» των χρημάτων αυτών σε χρηματοδοτήσεις πράσινων επενδύσεων χαμηλού ρίσκου σε επίπεδο νοικοκυριών. Τώρα η χώρα καλείται να δανειστεί και να πληρώσει 40 δις ευρώ επιπλέον δημόσιου χρήματος, επειδή οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ αρνήθηκαν επίμονα μια τέτοια προοπτική και επέλεξαν να ενθαρρύνουν τοποθετήσεις των τραπεζών σε ελληνικά ομόλογα ακόμη και μετά το Μνημόνιο.
Η διάσωση των τραπεζών έχει για την κοινωνία πραγματικό αντίκρισμα μόνο ως διάσωση των χαμηλών και μεσαίων καταθέσεων και ως διατήρηση δυνατοτήτων για χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας.
