Η υπόθεση των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Πέραν της προφανούς κοινωνικής αδικίας, υπάρχει το εξής ζήτημα: ότι στο πρόσωπό τους αντανακλάται η ανομοιογένεια του προσωπικού του Δημοσίου και η λογική που επικράτησε επί χρόνια στην πολιτική των προσλήψεων, με ανύπαρκτη διαχείριση του ανθρωπίνου δυναμικού και κάλυψη εικονικών αναγκών, για να «τρουπώνουν» όλοι.
Έτσι, εύκολα θα έβγαζε κάποιος το συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση επιχειρεί με όχημα τις καθαρίστριες να στείλει το μήνυμα ότι διορθώνει τα κακώς κείμενα ετών. Καλώς, θα πει κάποιος. Όμως, δεν υπάρχει κοινωνική διάσταση στην υπόθεση; Και είναι δυνατόν να κάνει επίδειξη πυγμής σ’ αυτές τις γυναίκες, ιδιαίτερα ύστερα από τις απαράδεκτες σκηνές που εκτυλίχθηκαν με τα άνανδρα και πισώπλατα χτυπήματα κάποιων αστυνομικών;
Μήπως, δηλαδή, το θέμα κινδυνεύει να γυρίσει μπούμερανγκ για την κυβέρνηση, όταν φαίνεται να πολεμάει γυναίκες που απλώς μάχονται για το δικαίωμά τους στη δουλειά; Μήπως η πολιτική ωφέλεια από μια τέτοια απόφαση είναι μικρότερη τελικά από το πολιτικό και δημοσιονομικό κόστος που θα είχε η τακτοποίησή τους; Μήπως η άτεγκτη αυτή πολιτική ισοδυναμεί με αυτό ακριβώς για το οποίο η κυβέρνηση κατηγορεί την τρόικα – δηλαδή για κοινωνική αναλγησία;
Εξάλλου, δεν θα πρέπει να αγνοηθεί και ένας άλλος σοβαρός κίνδυνος: η περαιτέρω όξυνση της κατάστασης, δεδομένου ότι η κοινωνική ένταση είναι ήδη στο «κόκκινο» ή ακόμη και μια ανθρώπινη, προσωπική τραγωδία. Η χώρα και η ίδια η κοινωνία δεν αντέχουν άλλα «Δεκεμβριανά», όπως είχε γίνει δηλαδή με τον 16χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο το 2008…
Ακόμη και στο ήπιο σενάριο, τους επόμενους μήνες θα υπάρξουν πολλές ανάλογες διεκδικήσεις κοινωνικών ομάδων, με τις οποίες η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη. Πώς θα κόπτεται ότι πολεμά την ανεργία, όταν θα στέλνει ανθρώπους στην ανεργία;
Η πρώτη ενδοκυβερνητική κρίση μετά τον ανασχηματισμό είχε ανάλογο αντικείμενο: ο νέος υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος διαφώνησε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τις διαθεσιμότητες των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, ζητώντας να μη γίνουν απολύσεις. Κάτι που δεν δέχθηκε για λόγους αρχής ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και τελικώς επελέγη μια μεσοβέζικη λύση, ακριβώς για να μην αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ, με αιτήματα από όλους τους υπουργούς για τους «εκλεκτούς» τους.
Όλοι γνωρίζουμε χρόνια τώρα ότι η λογική με την οποία λειτουργεί το σύστημα είναι αυτή. Κι από τη μία κι από την άλλη πλευρά. Αλλά μια εξαίρεση για λόγους αρχής, αλλά και για λόγους πολιτικής, στην υπόθεση των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ, δεν θα έβλαπτε κανέναν.
Αιμίλιος Περδικάρης
