Ποιο είναι το πρόγραμμά μου
Ο στόχος μας, ως κόμμα ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ και ως κίνημα είναι να βοηθήσουμε να αποκτήσει ο μέσος πολίτης τη γνώση του κινδύνου της περιβαλλοντικής κατάρρευσής και να πάρει την ευθύνη για να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, αλλά και να συμμετέχει στην κοινωνική και πολιτική ζωή για ευρύτερες αλλαγές.
Η επαγγελματική επιτυχία
Όταν τελείωσα τη μέση εκπαίδευση έφυγα για την Αθήνα, έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην ΑΣΟΕΕ, το σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια λόγω της ιδιαίτερης κλίσης που είχα στα μαθηματικά και τη φυσική, άλλαξα κατεύθυνση, έγινα μηχανικός και είχα μια πετυχημένη επαγγελματική πορεία ως μελετητής και κατασκευαστής πολλών έργων.
Η χούντα και τα βασανιστήρια
Αυτό που με σημάδεψε ήταν τα βασανιστήρια της χούντας, μετά τα γεγονότα εξέγερσης του Πολυτεχνείου και οι διαρκείς απειλές εξόντωσής μου στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας, μέσα στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας.
Με τα κοινά ασχολούμαι από μικρό παιδί
Ένοιωθα την κοινωνική αδικία κυριολεκτικά στο πετσί μου. Ήμουν από τα πιο φτωχά παιδιά στο Γυμνάσιο, έβλεπα τους συμμαθητές μου, παιδιά δικηγόρων, τραπεζικών και ευκατάστατων οικογενειών να έχουν μια οικονομική άνεση, ενώ εγώ και μερικοί ακόμη συμμαθητές δεν είχαμε χρήματα να αγοράσουμε ούτε τα σχολικά βιβλία (τότε δεν μοιράζονταν δωρεάν). Όσο για την διατροφή; Ο κανόνας ήταν το ψωμοτύρι. Έτσι νωρίς πλησίασα την Αριστερά, αφού και το οικογενειακό περιβάλλον βοηθούσε σε κάτι τέτοιο, είχα συγγενείς στην Εθνική Αντίσταση και η οικογένεια ήταν δημοκρατική. Στο γυμνάσιο οργανώσαμε την πρώτη αποχή από τα μαθήματα με αίτημα να απομακρυνθεί ένας ακατανόητος καθηγητής. Το αποτέλεσμα ήταν η τιμωρία των πρωτοστατούντων μαθητών και εμού φυσικά. Ως φοιτητής οργανώθηκα στη Νεολαία Λαμπράκη, συμμετείχα στους αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία «114», στους φοιτητικούς συλλόγους, στον αντιδικτατορικό αγώνα, σε Δ.Σ. συλλόγων επιστημόνων και τεχνικών – πάντα μέσα από την Αριστερά και την Οικολογία. Το όνειρό μου πάντα ήταν μια δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία. Στη συνέχεια διαπίστωσα ότι δεν αρκεί η δίκαιη κοινωνία, πρέπει να υπάρχει και μέλλον, πρέπει να σωθεί η ζωή στον πλανήτη με την ποικιλομορφία της που κινδυνεύει από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ποιος είναι ο Γιώργος Δημαράς
ΓεννήθηκΑ σε ένα μικρό ημιορεινό χωριό (Κουτσοχέρι της Κοινότητας Αγ. Γεωργίου) που σήμερα ανήκει στο Δήμο Μεσολογγίου. Η οικογένειά μου ήταν πολυμελής και ασχολούνταν με την κτηνοτροφία και την γεωργία. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες. Δεν υπήρχε στο χωριό τηλέφωνο, ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε καν χωματόδρομος που να μπορούν να πάνε αυτοκίνητα. Οι μετακινήσεις γίνονταν με τα πόδια και με τα άλογα. Για να πάω στο Γυμνάσιο έπρεπε να περπατήσω σε μονοπάτια πάνω από δύο ώρες για το πιο κοντινό χωριό που είχε συγκοινωνία για το Μεσολόγγι. Στο χωριό η ζωή ήταν ένας διαρκής αγώνας για την επιβίωση. Το όργωμα γίνονταν με αλέτρι και άλογα, ο θερισμός με το δρεπάνι και το αλώνισμα σε πέτρινα αλώνια, όπως χιλιάδες χρόνια πριν. Τα παιδιά του χωριού, με το ζόρι τα άφηναν οι γονείς τους να πάνε στο Δημοτικό Σχολείο. Πολλά παιδιά μάθαιναν μόνο ανάγνωση, γραφή και λίγη αριθμητική. Κανένα παιδί την προηγούμενη από εμένα δεκαετία δεν πήγε στο Γυμνάσιο, ήταν σχεδόν αδιανόητο σε εκείνες τις συνθήκες. Ήμουν πολύ τυχερός που ξέφυγα από τον κανόνα. Έγινε μια ολόκληρη συνομωσία από τη δασκάλα μου, τη μάνα μου και τις μεγαλύτερες αδελφές μου για να πεισθεί ο πατέρας μου να μου επιτρέψει να δώσω εξετάσεις για το Γυμνάσιο. Επειδή ήμουν πολύ καλός μαθητής, η λατρευτή μου δασκάλα επέμενε και ασκούσε πίεση στην οικογένεια. Το βήμα έγινε, το όνειρό μου γινόταν πραγματικότητα. Θα μάθαινα γράμματα!
