Στην Ελλάδα, όπως είναι γνωστό, περισσεύει η υποκρισία. Έτσι συνέβη και στην περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του άτυχου 20χρονου φοιτητή που αυτοκτόνησε -σύμφωνα με το ιατροδικαστικό πόρισμα- μην μπορώντας να αντέξει την πίεση από την παρενόχληση που δεχόταν από συμμαθητές του στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων.
Όμως, το λεγόμενο «bullying» (όπως περιγράφεται επιστημονικά το φαινόμενο) δεν εμφανίστηκε χθες. Ούτε χρήζει αντιμετώπισης επειδή ένας 20χρονος αυτοκτόνησε, όσο τραγικό και αν είναι αυτό το γεγονός. Τα σιωπηλά θύματά του είναι καθημερινά και αμέτρητα. Είναι παιδιά και ενήλικες της διπλανής πόρτας. Είναι τα δικά μας παιδιά, τα οποία από ντροπή δεν μας εκμυστηρεύονται ό,τι περνάνε στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στην παιδική χαρά, στο πανεπιστήμιο.
Γι’ αυτό καλή είναι η συγκίνηση και η συμπάθεια. Καλά είναι τα σχόλια επωνύμων και ανωνύμων στο Facebook. Καλό είναι και το ενδιαφέρον της Πολιτείας, με νομοσχέδια και ημερίδες. Χρειάζονται, όμως, λιγότερα λόγια και πολλή δουλειά. Η οποία πρέπει να γίνει από τα κάτω, με σωστή παιδεία.
