Η παράταξη «Δημοκρατική Συνεργασία», του Νέου Ηρακλείου, σε ανακοινωσή της εκφράζει τις σκέψεις τις και τη βαθιά της θλίψη για τον άδικο χαμό του μικρού μαθητή. Αναλυτικά, αναφέρει:
«Η Πόλις εάλω. Η χώρα εάλω.
Η κοινωνία χωρίς πυξίδα και προοπτική αντιδρά. Η νεολαία εξεγείρεται.
Το κράτος με βαθύ αίσθημα ενοχής παρακολουθεί αμήχανο ή αδύναμο. Η κρίση που φαινόταν να πλησιάζει απαιτούσε μια σπίθα για να εκραγεί.
Τα αίτια βαθιά και πολύχρονα.
Το παγκόσμιο κεφάλαιο εγκλώβισε τεράστιες δυνάμεις αντίδρασης στο κοινωνικό περιθώριο της λιτότητας και των περιορισμών.
Η έκρηξη από την εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Η επόμενη μέρα πλέον είναι αβέβαιη.
Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τις απρόβλεπτες εξελίξεις. Ένα είναι βέβαιο. Το σύστημα βρίσκεται σε περιδίνηση και βαθύτατη κρίση.
Ίσως η αλλαγή της κυβέρνησης εάν και όποτε γίνουν εκλογές, να εκτονώσει για λίγο το πρόβλημα. Όμως για λίγο! Γιατί τα βαθιά διαρθρωτικά και δομικά προβλήματα της κοινωνίας, θα παραμείνουν ανεπίλυτα.
Ο πολιτισμένος Ευρωπαϊκός κόσμος ζει στον εκφυλισμό και στον κυκλώνα της αντίστοιχης εποχής του εκφυλισμού της αναγεννησιακής αριστοκρατίας. Ο ορίζοντας των επόμενων είκοσι ετών είναι απροσδιόριστος.
Καμιά ανάλυση δεν μπορεί να προβλέψει τις επιπτώσεις κι αυτό γιατί τα κοινωνικά χαρακτηριστικά έχουν αλλοιωθεί. Η επανάσταση των συμπιεσμένων ομάδων, δεν διεκδικεί καλύτερες συνθήκες διαβίωσης μόνον, απαιτεί υπόσταση και αξιοπρέπεια στην καθημερινότητά της. Εγγυήσεις για ένα τέτοιο μέλλον δεν υπάρχουν. Οι ευθύνες από το παρελθόν θα σκιάζουν για πολύ χρόνο ακόμα το μέλλον.
Κι όσο το κράτος θα συνεχίζει να είναι διοικητικός μηχανισμός ή ένα σύνολο κατασταλτικών μηχανισμών ή απλά μια θεσμική περιγραφή που αρχίζει από το σύνταγμα και καταλήγει σε κανονιστικές πράξεις κι όσο η πολιτική συνεχίζει να είναι σύστημα διαχείρισης πρακτικών πρωτοβουλιών και αποτελεσμάτων, το μέλλον θα γίνεται ακόμα πιο αβέβαιο.
Ίσως η λύση να μην υπάρχει, ίσως όμως και να διατυπώθηκε σε άλλους καιρούς και να είναι ώρα να ανασυρθεί και πάλι.
Όταν λοιπόν η πολιτική ξαναγίνει σύστημα διαχείρισης συμβόλων και ιδεών και ξαναποκτήσει την ακατάβλητη δύναμη που πηγάζει από τη δύναμη αυτών των ιδεών κι όταν το κράτος γίνει ο αποδέκτης αυτής της μορφής και λειτουργίας της πολιτικής και της κοινωνίας, τότε ίσως ξαναδούμε το μέλλον αν όχι με σιγουριά τουλάχιστον με μεγαλύτερη ελπίδα».
