Κυριακή κοντή γιορτή και ο Μάιος μας έρχεται…
Αυτές οι ρήσεις μάς λένε ότι πολύ σύντομα οι πολίτες όλων των δήμων της χώρας θα βρεθούν μπροστά στις κάλπες για να αναδείξουν τους τοπικούς τους άρχοντες.
Γράφει η Έφη Κούτση
νομικός, πρόεδρος Ροταριανού Ομίλου «Άνοιξη – Σεμέλη»,
υποψήφια δημοτική σύμβουλος Κηφισιάς – Νέας Ερυθραίας – Εκάλης
Η ψήφος του πολίτη είναι το μεγαλύτερο δικαίωμα, που του παρέχει το σύστημα της Δημοκρατίας. Το μεγάλο όμως αυτό δικαίωμα κουβαλά μαζί του και μια μεγάλη υποχρέωση. Και η υποχρέωση είναι ο πολίτης να ψηφίσει με κρίση και σύνεση. Δυστυχώς μέχρι τώρα στην κρίση του λαού μας επικράτησε το συναίσθημα ή το προσωπικό συμφέρον. Ο γνωστός, ο φίλος, ο συγγενής, ο ομοϊδεάτης, είναι ιδιότητες που αρκούσαν για πολλούς από μας, προκειμένου να ρίξουμε την ψήφο μας υπέρ κάποιου προσώπου. Για άλλους, βέβαια, το κριτήριο της ψήφου ορίζεται στα στενά προσωπικά οφέλη.
Δεν ξέρω, αν ποτέ θα πάψει να υπάρχει αυτή η δεύτερη κατηγορία ψηφοφόρων. Αν δηλαδή ο πολίτης θα καταλάβει ποτέ ότι αυτό που τον συμφέρει σήμερα, ίσως αύριο θα γίνει και η καταστροφή του.
Πάντως όλοι αυτοί που δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, θα πρέπει να απαλλαγούν από τις ψυχολογικές δεσμεύσεις και να ψηφίσουν με σύνεση, αυτόν που έχει τις ικανότητες και τα προσόντα γι’ αυτή τη δουλειά. Δεν είμαστε όλοι για όλα. Έκαστος στο είδος του… Και πάνω από όλα, το μεγαλύτερο προσόν είναι το ήθος και η τιμιότητα.
Ο κάθε άνθρωπος στην πορεία της ζωής δίνει εξετάσεις στην κοινωνία για το ποιόν και το ήθος του. Είναι αυτό που φτιάχνει, αυτό που λέμε «το καλό όνομα». Κάθε σκιά στην εικόνα ενός ανθρώπου μπορεί να οδηγήσει σε σκέψεις του τύπου «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά». Και όσον αφορά τα δημόσια πρόσωπα, πόσος καπνός μπορεί να υπάρξει χωρίς καθόλου φωτιά;
Σε όλη τη χώρα στο ιστορικό των περισσοτέρων Δήμων είναι αμέτρητες οι περιπτώσεις καταδικαστικών αποφάσεων κατά δημόσιων λειτουργών, οι οποίες όμως περνούν αδιάφορα από την συνείδηση των πολιτών, λες και συμβαίνουν σε άλλο κράτος! Αποτελεί όμως ένα τεράστιο θέμα, που δεν επιτρέπεται να περνά αβασάνιστα από το μυαλό του ψηφοφόρου.
Τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να έχουν και την «έξωθεν καλή μαρτυρία» για να δικαιούνται της εμπιστοσύνης του κόσμου από τον οποίο ζητούν την ψήφο. Οι πολίτες δεν επιτρέπεται να εθελοτυφλούν μπροστά σε ενδείξεις ή μαρτυρίες. Είναι ανεύθυνο να λένε «Ναι το άκουσα κι εγώ… αλλά πού ξέρεις τώρα… πολλά λέγονται αλλά… ». Δεν επιτρέπεται να τιμούν με την ψήφο τους υποψηφίους, που δεν φροντίζουν ώστε «η γυναίκα του Καίσαρα όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια»!
