Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 17/10
Είναι πολύ νωρίς ακόμα για απολογισμούς, καθώς οι παγκόσμιες εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες και απρόβλεπτες, ώστε (και να θέλεις…) δεν σ’ αφήνουν να τις παραβλέψεις, πόσω μάλλον να αποστασιοποιηθείς απ’ αυτές και να τις κρίνεις τελεσίδικα. Όμως, μια σύντομη ματιά στο παρελθόν ποτέ δεν βλάπτει, ώστε να μοιραστώ με τους αναγνώστες μου κάποια σημεία – σταθμούς στην αμφίπλευρη σχέση μας, που δοκιμάζεται στην πράξη κάθε εβδομάδα!
Προβλέψεις με υψηλό ρίσκο…
Αναγκαστικά θα σταθώ στα τελευταία 30 χρόνια, που άλλαξαν την Ελλάδα, αλλά και όλο τον πλανήτη. Ποια ήταν τα «προσωπικά στοιχήματα», που με έφεραν απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία της «κοινής γνώμης»; Ας προσπαθήσουμε να τα χωρέσουμε, με λακωνικές αναφορές…
Το «κοινό πόρισμα» ΚΚΕ-ΕΑΡ του 1987 ήταν η αρχή του «βρόμικου 1989» και όσων συνέβησαν σε συμπυκνωμένο χρόνο. Στάθηκα κατηγορηματικά αντίθετος εξαρχής…
Όσο για το 1989-91, τα συγκλονιστικά γεγονότα ανατροπής του υπαρκτού σοσιαλισμού, συνδυάστηκαν με την εγχώρια απόπειρα εξαφάνισης του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα! Η θέση μου ήταν και τότε μαχητικά αντίθετη!
Αντιτάχθηκα με πάθος στην αφήγηση περί του «τέλους της Ιστορίας» και της «μοναδικής υπερδύναμης»! Εκεί, η δικαίωση ήρθε πολύ γρήγορα, μαζί με την αυτοκριτική των «θεωρητικών» αυτής της συλλογικής φενάκης!
Το κενό της παγκόσμιας εξουσίας έγινε αμέσως ορατό… Μεσολάβησαν οι απόπειρες της «υπερδύναμης», να επιβάλλει τη θέλησή της με τα όπλα. Προέβλεψα επίμονα ότι θα αποτύγχανε, ακόμα και σε πείσμα πολλών έμπειρων φίλων, που κάθε άλλο παρά την συμπαθούσαν! Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη και Συρία, ήταν τα διαδοχικά μου μετερίζια αντίστασης στη δύναμη του κακού και τους συμμάχους της.
Κίνα, «ελπίδα στο κατώφλι του 2000»
Το 1999 συναντήθηκα με το πεπρωμένο μου, όταν προσκλήθηκα από το κινεζικό ΥΠΕΞ για να παρακολουθήσω τη μεγάλη παρέλαση για τα 50 χρόνια ίδρυσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, από τις εξέδρες της Πλατείας Τιενανμέν! Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της δημοσιογραφικής μου ζωής, ένα μαγευτικό ταξίδι προς το μέλλον, είχε απότομα ξεκινήσει!
Και τι δεν άκουσα, στα 21 χρόνια που πέρασαν από τότε! Ειρωνείες, απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί και προβλέψεις «από καθέδρας» ήσαν καθημερινά, συνηθισμένα φαινόμενα… Όμως ουδέποτε πτοήθηκα. Με ενισχυμένο πείσμα ρίχτηκα με τα μούτρα στη μελέτη της χώρας που θα πρωταγωνιστήσει αναπόδραστα στον αιώνα που τρέχει!
Δεν πήγε στράφι ο χρόνος και ο κόπος. Η Κίνα δεν με διέψευσε, αντίθετα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Οι επικριτές και αρνητές μου αναγκάστηκαν με πίκρα να σκύψουν το κεφάλι. Οι λίγοι που ακόμα επιμένουν, χαρακτηρίζονται πια ως «γραφικοί», τον ίδιο χαρακτηρισμό που ήθελαν τότε να μου προσδώσουν.
Μάνα Ρωσία…
Η έλευση του Πούτιν άλλαξε ξαφνικά το κακό ριζικό όπου την είχε ρίξει ο «γυμνός αυτοκράτορας» Γκορμπατσόφ! Και τι δεν είχα ακούσει από τους θαυμαστές της «Περεστρόικα», όταν τύπωσα το βιβλιαράκι που αποκάλυπτε την «Απάτη»! Από… «σταλινικό» μέχρι «φαντασιόπληκτο» με αποκαλούσαν, αλλά η ζωή έδειξε ποιος είχε δίκιο!
Όμως η Ρωσία σώθηκε πάλι, προς μεγάλη θλίψη των απανταχού ορκισμένων εχθρών της! Κι εμείς δίπλα της, να παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον κάθε της βήμα, προς όφελος του πλανήτη… Υπάρχουν δεκάδες άλλοι, μικρότεροι, σταθμοί, που δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα. Τα καταφέραμε, μαζί! Ο δημιουργός και οι «εύπιστοι» αναγνώστες του δικαιώθηκαν! Κι έχουμε ακόμη μέλλον και πολλή όρεξη!
