Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας, 16/04/2022
Ρώτησα μια φίλη που γνωρίζει απόλυτα τις εξελίξεις στην πρώην ΕΣΣΔ και ειδικά στην Ουκρανία: «Απορώ πώς μέσα σε 30 χρόνια (και εντατικά τα τελευταία οκτώ) κατάφεραν στην Ουκρανία να εξαλείψουν τη ρωσική πολιτιστική και πολιτική ταυτότητα από τόσους πολίτες αμιγώς ρωσικής προέλευσης! Τους έκαναν κανονικούς γενίτσαρους! Και νομίζω ότι αυτό απασχολεί και τη Μόσχα, προφανώς δεν το περίμεναν! Κι εγώ δυσκολεύομαι να βρω εξήγηση».
Και μου έλυσε απολύτως την απορία: «Είχα φίλους ρωσικής καταγωγής που ζούσαν στην Ουκρανία, για την ακρίβεια σπούδαζαν εκεί, κάπου το 2000-2002. Είχαν μικρό παιδί που πήγαινε σε παιδικό σταθμό. Τους είχαν επισκεφτεί οι γονείς τους και όταν το παιδί επέστρεψε από τον παιδικό σταθμό, ο παππούς το πήρε αγκαλιά και του ζήτησε να του πει κάποια ποιήματα που έμαθε. Το παιδί, χωρίς να καταλαβαίνει φυσικά τι λέει, άρχισε να βρίζει τους Ρώσους, να λέει πως οι Ουκρανοί θα τους εξαφανίσουν από προσώπου γης, πως ο καλός Ρώσος είναι ο νεκρός Ρώσος κ.λπ. Ο καημένος ο παππούς είχε τρελαθεί με αυτά που άκουσε, κυρίως με τι μίσος τα έλεγε το παιδί! Τότε, αν και είχαν τρομάξει, δεν μπορούσαν να φανταστούν πόσο επικίνδυνο ήταν όλο αυτό που ζούσαν και κανείς δεν αντιδρούσε. Η σημερινή γενιά των 20 και 30 ετών έχει γαλουχηθεί με αυτό το μίσος. Ακόμα και ο εθνικός ύμνος της Ουκρανίας, με στίχους που έγραψε ο Π. Τσιμπίνσκι το 1863, λέει πως οι Ρώσοι είναι εχθροί και πως πρέπει να πολεμήσουν εναντίον τους -“oι εχθροί μας θα εξαφανιστούν, όπως η πάχνη στον πρωινό ήλιο”»!
Η ιστορική εκδίκηση του φασισμού για τη συντριβή του το 1945 ξεκίνησε με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και συνεχίζεται αμείωτη μέχρι σήμερα, σε μια Ευρώπη που πλέον είναι απολύτως υποταγμένη στη γοητεία του…
