Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 18/12
Ο σοβιετικός σοσιαλισμός, παρά την πρωτοφανή πρόοδο που έφερε σε όλη την υφήλιο στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα και τις τεράστιες υπηρεσίες που πρόσφερε στην ανθρωπότητα, απέτυχε σε δυο κυρίως σημεία: α) να υπερισχύσει αποτελεσματικά του παλιού συστήματος στις επιδόσεις του δίπολου «επιστήμη – παραγωγή», β) να μετατραπεί από νικηφόρο και πρωτοπόρο σύστημα σε ασθμαίνον κακέκτυπο του ένδοξου παρελθόντος, αναγκασμένο να δίνει άνισο αγώνα επιβίωσης!
Όμως, ο καθοριστικός παράγοντας ήταν η ηγετική παρακμή που ξεκίνησε το 1954, κορυφώθηκε στο πρόσωπο του Γκορμπατσόφ, και οδήγησε στην απίστευτη «εθελοντική διάλυση» (αυτοκτονία) ενός ολόκληρου, πανίσχυρου πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος. Ο κινεζικός κρατικός καπιταλισμός (ή «σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά»), μελετώντας σχολαστικά τα λάθη των σοβιετικών και αυτά που διέπραξε σωρηδόν ο «θριαμβευτής» Δυτικός ιμπεριαλισμός μετά το 1989, κατάφερε σε μόλις 40 χρόνια ένα μοναδικό στην Ιστορία επίτευγμα: Μετέτρεψε μια πάμφτωχη και καθυστερημένη χώρα, μ’ έναν τεράστιο πληθυσμό φτωχών, στην πρώτη πλανητική δύναμη, εξαλείφοντας οριστικά τη φτώχεια!