Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 24/10
Παρατηρείται τα τελευταία χρόνια ένα άκρως περίεργο φαινόμενο στην Ελλάδα. Μετά τη σταδιακή προσέγγιση Ρωσίας – Τουρκίας (πάνω σε απολύτως διακριτές και κατανοητές βάσεις κοινού συμφέροντος!), η κάποτε υψηλή δημοφιλία της μεγάλης χώρας του βορρά και του προέδρου της φθίνουν. Κάποιοι θα ήθελαν μια φαντασιακή «ορθόδοξη συμμαχία», και τη Ρωσία να μας παίρνει από το χέρι ως μεγάλη αδελφή και να μας απελευθερώνει με μαγικό τρόπο από το επίχρυσο κλουβί μας!
Προέρχεται όμως και από ανθρώπους (συχνά «διανοούμενους»…) του λεγόμενου «προοδευτικού χώρου» γενικώς, που απαιτούν πιεστικά από τον Πούτιν να μετατραπεί σε… ρωσικό σούπερμαν και να σπεύδει ιπτάμενος σε κάθε σημείο του πλανήτη, αποδίδοντας δικαιοσύνη, προστατεύοντας τους αδύνατους! Οι πιο προχωρημένοι τον καλούν να «ξεπετάξει» 2-3 πολέμους, π.χ. κατά του Ερντογάν, του Νετανιάχου και του Αζέρου Αλίεφ!
Όμως η εξωτερική πολιτική δεν είναι… logo, που ο κάθε «οικιακός διεθνολόγος» μπορεί να διαμορφώνει κατά βούληση. Πρώτιστο μέλημα του ηγέτη της Ρωσίας είναι η προστασία της μεγάλης χώρας του, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου που παραβιάζεται ασύστολα από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές και τους συμμάχους τους…
