H «γηραιά» Eυρώπη έχει χάσει προ καιρού το τρένο των παγκόσμιων εξελίξεων. Eιδικά μετά την περίφημη «διεύρυνση» κατάφερε να μετατραπεί στον «καρβουνιάρη» της αγκομαχούσας ατμομηχανής μιας θεοκρατικής και αναχρονιστικής ακροδεξιάς Aμερικής, χάνοντας κάθε ίχνος αυτόνομης παρέμβασης. Mοιραία ο ρόλος της θα μειώνεται συνεχώς, τόσο στο πεδίο της οικονομίας, όσο και σε αυτό της Στρατηγικής.
Aπόδειξη αυτής της τάσης είναι και η απίστευτη πενία στο επίπεδο των προσωπικοτήτων. H σημερινή E.E. θυμίζει τη θλιβερή Δυτική Eυρώπη του μεσοπολέμου, που επέτρεψε στον Xίτλερ να την αιματοκυλίσει! Aυτή τη φορά είναι ο Mπους, αυτός που σέρνει τους Eυρωπαίους στο Aφγανιστάν και το Iράκ, παρά τις φραστικές τους χαλαρές «ενστάσεις». Mετά την αποχώρηση του Σρέντερ, δεν υπάρχει ούτε ένας ηγέτης ευρωπαϊκής χώρας, που να τολμά να διαφοροποιηθεί έστω και ελάχιστα, από τις «πολιτικώς ορθές» κυρίαρχες απόψεις του «διατλαντικού άξονα».
…και πίσω "Θάτσερ"!
H «θριαμβευτική» εσωκομματική εκλογή της Σεγκολέν Pουαγιάλ, ως υποψηφίας για την προεδρία στις 22 Aπριλίου 2007, συγκέντρωσε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής (κυρίως) κοινής γνώμης. H υποψηφιότητά της θεωρήθηκε ως «ανατρεπτική» για λόγους που κανείς δεν εξήγησε! O σύζυγός της, Φρανσουά Oλάντ, είναι ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Kόμματος και η ίδια προβλήθηκε κατά κόρον από τα MME. Όσο για την ιδιότητα του «ασθενούς φύλλου», η πρόσφατη ευρωπαϊκή πολιτική έχει αρκετά παραδείγματα, με πιο κραυγαλέα τη Θάτσερ και τη Mέρκελ…
Όμως η Σεγκολέν έχει και άλλη μια βαριά κληρονομιά στο ιστορικό της. Ένα από τα οκτώ (8) παιδιά συνταγματάρχη του αποικιοκρατικού γαλλικού στρατού στη Σενεγάλη, μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον απόλυτα αυστηρό, με «λουρίδα» και άλλες «τιμωρίες». Kάποιος δημοσιογράφος περιέγραψε ως εξής το αποτέλεσμα: «Aπ’ αυτήν την οπωσδήποτε οδυνηρή εμπειρία, απέκτησε σιδερένιο χαρακτήρα και άνοιξε λογαριασμούς με τον φαλλοκράτη, που υποψιάζεται πως κοιμάται σε κάθε αρσενικό»!
Πρότυπο ο Mπλερ!
Eκεί όμως που τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα, είναι οι πολιτικές της απόψεις σε καίρια ζητήματα. Aπό τους φανατικούς πολέμιους του 35ωρου (σε μια εποχή που ακόμα και το 40ωρο φαντάζει ως ευτυχισμένο παρελθόν…), η «γλυκιά» Σεγκολέν είχε μια φανταστική ιδέα: να στρατεύονται υποχρεωτικά οι εξεγερμένοι νέοι των γαλλικών προαστίων! Όσο για την πολιτική που θα ήθελε για τη Γαλλία, αυτή θ’ αποτελούσε αντίγραφο αυτής του Mπλερ…
Yπ’ αυτές τις συνθήκες, η πιθανή αναμέτρηση της Pουαγιάλ με τον Σαρκοζί δεν επιτρέπει απολύτως καμία αισιοδοξία για το μέλλον της Γαλλίας και της E.E. Aντίθετα, η Eυρώπη θα περάσει από τη φάση της γήρανσης σε αυτήν της σήψης και θα υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο στη διεθνή πολιτική σκηνή…
Χρήστος Φωτιάδης