Η «προοδευτική», «μαρξιστική» ή «αριστερή» προσέγγιση των διεθνών εξελίξεων ήταν φυσικό να έχει ατέλειες. Η αναμφισβήτητη προσφορά του ιστορικού υλισμού στην εξήγηση της παγκόσμιας ιστορίας οδήγησε στην παραγνώριση βασικών παραμέτρων και μάλιστα σε επίπεδο κοινής λογικής. Κι όμως, όσες φορές ξεπεράστηκαν οι αγκυλώσεις, τα συμπεράσματα υπήρξαν προφητικά…
Το «Γερμανικό Ζήτημα» προσφέρεται ως παράδειγμα. Από την ημέρα της δημιουργίας ενιαίου γερμανικού κράτους, με τη σιδηρά επιβολή του Μπίσμαρκ το 1872 τέθηκε το θέμα του «ζωτικού χώρου». Η ψύχωση αυτή της τότε γερμανικής ηγεσίας είχε, ασφαλώς, πολλές εξηγήσεις. Γεγονός παραμένει ότι εκείνη η… «ιδρυτική» ψύχωση διοχετεύθηκε εύκολα στο συλλογικό υποσυνείδητο του γερμανικού λαού και έγινε βασικό εργαλείο των ηγετών του!
Το πάθος για επιβολή και η δίψα για την αναγωγή της Γερμανίας σε πρώτη παγκόσμια δύναμη εγγράφηκε στο συλλογικό… DNA των Γερμανών, έτσι ώστε αυτοί να υποκύπτουν εύκολα στις σειρήνες πολέμου των ηγετών τους. Είτε επρόκειτο για το πολεμόχαρο αυτοκρατορικό πρωσικό επιτελείο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είτε για τα μεγαλομανή ρατσιστικά οράματα του Χίτλερ στον δεύτερο πόλεμο, οι αντιδράσεις του προοδευτικού τμήματος του γερμανικού λαού (μονίμως… μειοψηφικού!) ξεπεράστηκαν σχετικά εύκολα, με σκληρή βία, αλλά με την ομοφωνία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.
Ο… παρεξηγημένος Στάλιν
Στο καμίνι του Ανατολικού Μετώπου, με τις φρικωδίες των χιτλερικών ορδών να έχουν σημαδέψει εκατομμύρια σοβιετικούς πολίτες, με την υπόλοιπη Ευρώπη να στενάζει κάτω απ’ τη γερμανική μπότα και με τις φρικτές ιστορίες των στρατοπέδων θανάτου να γίνονται δύσκολα πιστευτές, ο Στάλιν ξεστόμισε τη γνωστή «ατάκα»: «Οι Χίτλερ έρχονται και παρέρχονται, αλλά ο γερμανικός λαός και το γερμανικό έθνος παραμένουν»! Ήταν 23 Φλεβάρη του 1942 και η διάσημη αυτή ρήση ήταν μέρος της «Διαταγής Αρ. 55» του Στάλιν προς τους αξιωματικούς και οπλίτες του Κόκκινου Στρατού.
Βέβαια, την Πρωτομαγιά του 1942 ο σοβιετικός ηγέτης είπε στο διάγγελμά του κάτι επίσης αξιοσημείωτο: «Ο Χίτλερ και οι άλλοι ηγέτες της σύγχρονης Γερμανίας κάνουν τη βρώμικη δουλειά για τους τραπεζίτες»! είναι ένα από τα πολλά αποφθέγματα του Στάλιν για τη Γερμανία, που ταιριάζουν γάντι και στη σημερινή εικόνα αυτής της χώρας.
Στην πραγματικότητα, ο Στάλιν προσπάθησε να μιλήσει τη γλώσσα του μαρξιστικού ανθρωπισμού. Όμως η… φύση του ήταν διαφορετική!
Ο ανθρωπισμός ήταν γι’ αυτόν συνυφασμένος με την εξασφάλιση μιας ζωής με αξιοπρέπεια για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της χώρας του.
Για να πετύχει αυτόν τον σκοπό ήταν αποφασισμένος να ισοπεδώσει κάθε εμπόδιο και να εξαφανίσει κάθε αντίπαλο! Η Ιστορία, και κυρίως η Ιστορία της πατρίδας του θα έχουν πολύ δύσκολο έργο στην τελική αποτίμηση της 30χρονης σχεδόν ηγεσίας του…
Αυτό που ενδιαφέρει την τρέχουσα προσέγγιση είναι η σχεδόν… παθολογική φοβία του Στάλιν για τη γερμανική ισχύ. Σε όλη την περίοδο του πολέμου, δύο ήταν οι προτεραιότητές του! Το άνοιγμα του περίφημου «δεύτερου μετώπου» από τους Αγγλοαμερικανούς και τα μέτρα που θα έπρεπε να ληφθούν αμέσως μετά τον πόλεμο, ώστε η Γερμανία να παραμείνει ακίνδυνη, «έστω και για 50 χρόνια»!
Αποδείχτηκε ότι οι φόβοι του ήσαν δικαιολογημένοι, σε αμφότερες τις περιπτώσεις. Το μεν «δεύτερο μέτωπο», αντί για το 1942 που υποτίθεται ότι θα άνοιγε, άνοιξε τελικά το… 1944, όταν βεβαίως ο πόλεμος στο Ανατολικό Μέτωπο είχε κριθεί οριστικά και τα σοβιετικά στρατεύματα είχαν φτάσει μέχρι τα Βαλκάνια!
Όσο για την περίπτωση της μεταπολεμικής Γερμανίας, είναι γνωστό ότι το δυτικό της τμήμα ενισχύθηκε οικονομικά από τις αλώβητες στον πόλεμο ΗΠΑ με πακτωλό κεφαλαίων, ενώ όλοι οι μεγάλοι αμερικανικοί βιομηχανικοί όμιλοι επένδυσαν τεράστια ποσά σε κατεστραμμένες γερμανικές εταιρείες, που αμέσως άρχισαν να παράγουν. Τέλος, το 1955 η Δυτική Γερμανία επανεξοπλίστηκε και έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, στο δε έδαφός της φιλοξενήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες αμερικανικά (κυρίως) στρατεύματα, αλλά και οι κάθε λογής αντισοβιετικές μυστικές ή… φανερές υπηρεσίες, με πρώτη και καλύτερη τη «Φωνή της Αμερικής», σε όλες τις γλώσσες των σοσιαλιστικών χωρών!!!
