Το τραγικό περιστατικό σε βάρος του γαλλικού σατιρικού περιοδικού και η αιματηρή κατάληξή του μονοπώλησαν τις διεθνείς ειδήσεις, ασφαλώς δικαιολογημένα. Πάνω από δέκα άνθρωποι, δημοσιογράφοι κυρίως, χάθηκαν από στοχευμένη ενέργεια νεαρών ακραίων τζιχαντιστών, και μάλιστα στα γραφεία του περιοδικού.
Στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ έχουμε ιδιαίτερη ευαισθησία για το συμβάν, για έναν επιπρόσθετο λόγο: η εφημερίδα μας έχει γίνει συχνά στόχος ακραίων ανθρώπων, που προσπάθησαν με απειλητικά τηλεφωνήματα ή ηλεκτρονικά μηνύματα να επηρεάσουν τον τρόπο που προσεγγίζουμε και καταγράφουμε κάποια γεγονότα! Ασφαλώς, είναι ένα πράγμα να έχεις απέναντί σου κάποιον ανώνυμο θρασύδειλο νεοφασίστα, περιστασιακό ή επίμονο, και άλλο να αντιμετωπίζεις ανθρώπους που περιφρονούν ακόμα και το δικό τους θάνατο, προκειμένου να ανταποκριθούν σε αυτά που πιστεύουν…
Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε στις «δημοσιογραφικές λεπτομέρειες» του συμβάντος, που άλλωστε απασχόλησαν όλα τα ΜΜΕ επί πολλές μέρες. Θεωρούμε κρίσιμο να αναφερθούμε σε δυο πλευρές του, που μάλλον αγνοήθηκαν.
Η πρώτη έχει να κάνει με τον τρόπο της προσέγγισης του τραγικού γεγονότος, από τα ΜΜΕ αλλά και από προσωπικότητες, κόμματα, ηγέτες, οργανώσεις κλπ. Όλοι ανεξαιρέτως εξέπεμψαν την ίδια, μονότονη σχεδόν, εικόνα, με χαρακτηριστικά επίθετα: «καταδίκη», «απεχθές», «απάνθρωπο», «ελευθερία του Τύπου», «ακραίοι», «φανατικοί» κλπ.
Η άλλη πλευρά
Κανείς απολύτως δεν τόλμησε να θίξει την «διαφορετική» αλήθεια. Η τραγική αυτή ενέργεια δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Η Μέση Ανατολή έχει εξελιχθεί εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια σ’ ένα απέραντο νεκροταφείο! Αν στα γραφεία του περιοδικού σκοτώθηκαν δέκα άνθρωποι, ο αριθμός αυτός φαντάζει… ασήμαντος για τους κατοίκους της Συρίας, του Ιράκ, της ταλαίπωρης Παλαιστίνης, της Λιβύης ή του Λιβάνου! Κι αν στο Παρίσι επρόκειτο για δημοσιογράφους, στις αραβικές χώρες μιλάμε για πολλές χιλιάδες νεκρά ή ακρωτηριασμένα παιδιά, που απλώς «καταγράφονται» στις καθημερινές εκατόμβες και θεωρούνται απώλειες «ρουτίνας»!
Από την πρώτη στιγμή της φαντασμαγορικής παράστασης θρήνου για τους δέκα Γάλλους νεκρούς, το μυαλό μου (σατανικό και «αντιδραστικό» όπως πάντα…) ξαναγύρισε στις οικείες για μένα εικόνες καθημερινού θανάτου των ανώνυμων Αράβων. Δεν παρέλειψε ούτε τους εκατό και πλέον Άραβες δημοσιογράφους που σκοτώθηκαν από τους Αμερικανούς στο Ιράκ!
Θρασύτατος ως συνήθως, αναρωτήθηκα πόσο περισσότερο “ειδικό βάρος” έχει το αίμα δέκα Γάλλων, έστω και «γνωστών» δημοσιογράφων, σε σχέση με αυτό εκατοντάδων χιλιάδων «ανώνυμων» Αράβων!
Τυχαία χώρα η Γαλλία;
Συνεχίζοντας την αιρετική αναζήτησή μου, είδα ολοκάθαρα μπροστά μου τον προηγούμενο Γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί να ηγείται με κλασική πολεμοχαρή ορολογία της Δυτικής εκστρατείας για την ολική καταστροφή της Λιβύης! Είδα το νυν πρόεδρο Ολάντ να πιέζει τον Ομπάμα για βομβαρδισμό της Συρίας, έχοντας κατεβάσει ένα απ’ τα σαπιοκάραβά του στις συριακές ακτές για εκφοβισμό! Είδα και τους δυο προέδρους να στηρίζουν τις τρομοκρατικές ορδές στη Συρία, πουλώντας παραμύθι στους πολίτες της Γαλλίας, ότι δήθεν υποστηρίζουν την ανατροπή του προέδρου Άσαντ, «για χάρη της δημοκρατίας»! Ακόμα και τώρα, υπό το ξίφος του ISIS, συνεχίζουν να χρηματοδοτούν αδρά, να εξοπλίζουν και να εκπαιδεύουν τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό», για να ανατρέψουν τη συριακή κυβέρνηση!
Η Γαλλία δεν είναι μια τυχαία ευρωπαϊκή χώρα σαν όλες τις άλλες. Έχει πολύ βεβαρημένο ποινικό μητρώο ως κύρια αποικιοκρατική δύναμη στην Αφρική, με απίστευτα εγκλήματα να καταγράφονται σ’ αυτό το μητρώο! Το γεγονός ότι οι δυο τελευταίοι πρόεδροί της επέλεξαν να… τιμήσουν αυτή την αιματηρή παράδοση με νέες θηριωδίες σε βάρος -πρέπει να το ξαναπώ- χιλιάδων αθώων αμάχων, έχει καταστήσει τη Γαλλία προφανή στόχο κάθε λογής αποφασισμένων φανατικών.
Στη «λαοθάλασσα» του Παρισιού, επικεφαλής ήταν ο… Νετανιάχου, ο κατά συρροήν δολοφόνος νηπίων της Παλαιστίνης, ο… Νταβούτογλου, μαζικός δολοφόνος Κούρδων και ιδεολογικός γεννήτορας των τζιχαντιστών, ο… Κάμερον, της πάντα παρούσας Βρετανίας στο πλευρό των Αμερικανών δολοφόνων, ακόμα και ο… Ποροσένκο, ο πιο «φρέσκος» στο κλαμπ των δολοφόνων, ο… ρούκι στον βομβαρδισμό αμάχων, σχολείων και νοσοκομείων! Ήταν ακόμα στην πρώτη γραμμή ο Βασιλιάς Αμπντάλα της Ιορδανίας, ο οποίος πέρυσι καταδίκασε Παλαιστίνιο δημοσιογράφο σε 15 χρόνια καταναγκαστικών έργων, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΑΕ, όπου δημοσιογράφοι κρατούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς δίκη ή απαγγελία κατηγοριών και οι πρωθυπουργοί της Γεωργίας και της Βουλγαρίας, χώρες στις οποίες οι δημοσιογράφοι δέχονται συνεχώς δολοφονικές επιθέσεις από την αστυνομία!
Αυτοπαγιδευμένοι σε βάθος χρόνου…
Μετά το σύντομο διάστημα διαφοροποίησης της Γαλλίας και της Γερμανίας από τις επιλογές της αμερικανικής νεοφιλελεύθερης πολεμοχαρούς ηγεσίας στην εισβολή του Ιράκ, οι δυο αυτές χώρες ταυτίστηκαν απολύτως με το αμερικανικό καθεστώς σε μια σειρά από ανιστόρητες και καταστροφικές επιλογές του, που έφεραν ολόκληρη τη Μέση Ανατολή στο πλήρες χάος!
Ξέρουμε πια πολύ καλά ποιες ήσαν αυτές οι επιλογές. Ξέρουμε ακόμη καλύτερα ότι οδήγησαν στοχευμένα στη γιγάντωση του ακραίου σουνιτικού φανατισμού και τη δημιουργία… «χαλιφάτου» σε εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, δηλαδή των θυμάτων της Δύσης! Η θεωρία του δήθεν «ελεγχόμενου χάους» συνεχίζει να αποτελεί σταθερή επιλογή της Δύσης, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή…
Αυτό που τώρα μαθαίνουν σε ορισμένες Δυτικές πρωτεύουσες, είναι ότι οι ιδέες του μουσουλμανικού φανατισμού, συνδυαζόμενες με τον ανθηρό ακροδεξιό «χριστιανικό» φανατισμό στο έδαφός τους, αποτελούν την ιδανική εκρηκτική ύλη, που εγγυάται τη μακροημέρευση του μαζικού πανικού, όπως τον γνωρίσαμε ξανά τις τελευταίες μέρες!
Οι ηγετικές χώρες του ευρωαμερικανικού ιμπεριαλισμού «κατάφεραν» να μεταφέρουν πλέον το πρόβλημα στα ίδια τους τα εδάφη, όπου ζουν εκατομμύρια πολίτες τους, μουσουλμανικού θρησκεύματος! Αν κρίνουμε από τις πρώτες αντιδράσεις τους μετά το τραγικό συμβάν, σε καμία περίπτωση δεν δείχνουν έτοιμες να το διαχειριστούν. Αντίθετα, βυθισμένες στο σπιράλ της οικονομικής κρίσης διαρκείας, καλούνται ταυτόχρονα να αναζητήσουν εντελώς νέες πολιτικές στο θέμα των μουσουλμανικών τους μειονοτήτων. Αν ήμουν στη θέση σας, δεν θα στοιχημάτιζα με τίποτε στην επιτυχία τους…
