Η 38η σύνοδος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), που διεξάγεται παραδοσιακά (και συμβολικά, μέχρι τώρα…) στο αλπικό αριστοκρατικό Νταβός, είχε αυτή τη φορά ένα εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα.
Αυτό που είχε σχεδιαστεί κάποτε ως ετήσιος απολογισμός και προγραμματισμός, για τη διαιώνιση της κυριαρχίας μιας μικρής ομάδας χωρών σε ολόκληρο τον πλανήτη, είχε φέτος κάτι από… τη δίκη της Νυρεμβέργης! Μπορεί να μην υπήρχαν κατήγοροι, όμως οι κατηγορούμενοι κατανοούν πλέον τη δυσχερή τους θέση, έστω και δίχως… πολιτική αγωγή.
Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ και οι άλλοι…
Στα δέκα χρόνια που ασχολούμαστε συστηματικά με τα διεθνή δρώμενα, είχαμε επιλέξει με προσοχή τις ενότητες εκείνες, που κατά τη γνώμη μας θα διαμόρφωναν το μελλοντικό διεθνές τοπίο. Θυμίζουμε ότι ολόκληρη η δεκαετία του ‘90 ήταν αφιερωμένη από τα «έγκυρα» ΜΜΕ στον «θρίαμβο» του καπιταλισμού επί του σοσιαλισμού και -κυρίως- στη «δεδομένη» απόλυτη κυριαρχία της «μοναδικής υπερδύναμης».
Την ώρα που ολόκληρη η στρατιά των «πρωτοκλασάτων» δημοσιογράφων, των «ειδικών» και των πολιτικών είχαν κατεβάσει τα παντελόνια τους μπροστά σε καθετί «made in USA», η μικρούλα ΑΜΑΡΥΣΙΑ τραγουδούσε άλλους σκοπούς! Επικεντρωμένη από την πρώτη μέρα στην Κίνα, προειδοποιούσε για το σαθρό θεμέλιο της δήθεν «νέας τάξης» και για το βραχύβιο της «μοναδικότητας» των ΗΠΑ.
Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσουν οι «ψίθυροι» από διάφορους «φίλους» της εφημερίδας. «Καλά, μόνο η Κίνα και η Ρωσία υπάρχει στο πλανήτη; Ούτε μια λέξη για την Ευρώπη;», διαλαλούσαν οι μικροί τελάληδες της «παγκοσμιοποίησης», στον απόηχο όσων διαβεβαίωναν τα «μεγάλα αφεντικά» για το ρόδινο μέλλον του «Ατλαντικού».
Σαρωτική δικαίωση!
Τους αγνοήσαμε και συνεχίσαμε τις προβλέψεις μας. Ασχοληθήκαμε με το Ιράν, πολύ πριν αυτό βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Γράψαμε για το «καζάνι που βράζει», την ηρωική Λατινική Αμερική, όταν ο Τσάβες ήταν γνωστός μόνο στη… μάνα του. Είδαμε στο πρόσωπο του Πούτιν τη μελλοντική ανάσταση της Ρωσίας, όταν οι νεκροθάφτες της συνέχιζαν να παραγγέλνουν στεφάνια!
Αυτά και άλλα πολλά προλάβαμε να κάνουμε σ' αυτά τα δέκα μόλις χρόνια. Το Νταβός του 2008 μας δίνει το δικαίωμα του απολογισμού και -δίχως καμία αναστολή- της θριαμβολογίας! Ό,τι είχαμε προβλέψει έχει γίνει ήδη πραγματικότητα!
Η αναδιανομή του οικονομικού βάρους από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ στις υπόλοιπες ηπείρους -και ειδικά στην Ασία- είναι, πλέον, ένας κοινός τόπος. Η άνοδος του ΑΕΠ της Κίνας κατά 11,4 % και η οριστική κατάληψη της τρίτης θέσης στον κόσμο (Ιαπωνία, έρχεται η ώρα σου…), η θεαματική ανάπτυξη των χωρών, που πλέον διαθέτουν και τον ειδικό όρο ΒΡΙΚ (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα), το τεράστιο πλεόνασμα πετροδολαρίων στη Μέση Ανατολή (ακριβώς εκεί θα διεξαχθεί ο επόμενος, κρυφός και φανερός, παγκόσμιος πόλεμος…) και η δειλή ανάταση της δύσμοιρης Αφρικής (χάρη, κυρίως, στη βοήθεια της κινεζικής παρέμβασης), συμπληρώνεται με ένα χωρίς προηγούμενο κοινωνικό προβληματισμό στη Νότια Αμερική!
Οι στρουθοκάμηλοι των δυτικών σαλονιών αντιλαμβάνονται τώρα ότι «κάτι είναι σάπιο» στο καταπληκτικό τους οικοδόμημα…
Και οι… Βρούτοι
Ακόμα και οι… γκουρού των δυτικών οικονομιών εμφανίστηκαν στο λευκό τοπίο του Νταβός θορυβημένοι. Ο νομπελίστας Τζότζεφ Στίγκλιτς, ο συνάδελφός του Νουριέλ Ραμπανί και ο «συμπατριώτης» μας Τζορτζ Σόρος συναγωνίστηκαν ο ένας τον άλλον στα «μεγάλα λόγια», αλλά αυτή τη φορά όχι για να υμνήσουν την πατρίδα τους. «Ριζική αναδιάταξη της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομίας», «τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου», περιγραφή των ΗΠΑ ως «αναδυόμενης οικονομίας, με μεγάλα ελλείμματα και ασθενές νόμισμα» και τρόμος μπροστά στη δυναμική των χωρών ΒΡΙΚ και όχι μόνο. Εμφανίστηκε, μάλιστα, και νέος όρος, ο «Κινδία», που εμφανίζει το τρέμουλό τους μπροστά στο ενδεχόμενο ευρύτερης οικονομικής σύγκλισης των δύο Ασιατών γιγάντων!
Τέλος, στο Νταβός ακούστηκαν και οι πρώτες «προτροπές» για διεύρυνση του G8 με την προσθήκη της Νότιας Αφρικής, της Ινδονησίας (που ακόμη οι περισσότεροι τη θεωρούν ως μια… εξωτική υπανάπτυκτη χώρα, όλοι εκτός απ' τους αναγνώστες της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ!) και του Μεξικού. «Είναι αδιανόητο να μετέχει στο G8 η Ιταλία και όχι η Κίνα», είπαν οι πιο «τολμηροί».
Κάποιοι άλλοι επισήμαναν τώρα, αυτό που εδώ και χρόνια διαλαλούμε: ότι αυτή η «ενωμένη Ευρώπη» διακρίνεται για ένα παθολογικό «παιδισμό». Την ώρα που οι Ασιάτες απογειώνονται σ' ένα ραντεβού με το δίκαιο πεπρωμένο τους, οι Ευρωπαίοι κατουρούν τα παντελόνια τους, εγκλωβισμένοι στα «μεγαλεία» του παρελθόντος τους!
Για πρώτη φορά από το 1971, το Νταβός χτύπησε τόσο έντονα τα καμπανάκια για τη ∆ύση. Κάπου 2.500 σύνεδροι, μεταξύ τους 27 ηγέτες κρατών και 113 υπουργοί, είχαν την τύχη να γίνουν μάρτυρες της επίσημης αναγνώρισης μιας νέας πραγματικότητας. Αυτής, την οποία η ΑΜΑΡΥΣΙΑ οραματίστηκε ήδη πριν μια δεκαετία! Μαζί με τη δίκαιη υπερηφάνεια που μας προκαλούν αυτές οι εξελίξεις, αισθανόμαστε μεγάλη ικανοποίηση για το σταδιακό «ξύπνημα των σκλάβων», που επί αιώνες βρίσκονται στη «σκοτεινή πλευρά του πλανήτη».
Είναι, νομίζουμε, καιρός να ασχοληθούμε με τις εξελίξεις της επόμενης δεκαετίας, την ώρα που οι άλλοι, οι «ειδικοί», θα επεξεργάζονται αυτά που τους λέγαμε πριν από δέκα χρόνια!
ΥΓ.: ∆εν μπορούμε, χωρίς ίχνος κακίας, να μη θυμηθούμε ένα ιστορικό άρθρο του έγκριτου και καλά πληροφορημένου δημοσιογράφου Γ. ∆ελαστίκ, στην «Καθημερινή» πριν από περίπου πέντε χρόνια. Τίτλος του: «Ο γίγαντας και οι ψύλλοι». Όπου «γίγαντας» οι ΗΠΑ και όπου «ψύλλοι» η Κίνα και η Ρωσία! Αυτά από έναν αριστερό και αξιόλογο δημοσιογράφο. Σκεφτείτε οι άλλοι…
Χρήστος Φωτιάδης
