Από την πλευρά της Συσπείρωσης συντονιστής ήταν ένας από τους εκπροσώπους της νέας γενιάς, ο οικονομολόγος Κώστας Διαμαντόπουλος, ο οποίος στην εισήγησή του, τόνισε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Σκοπός της σημερινής εκδήλωσης δεν είναι να αποτελέσει μια απλή ιστορική αναδρομή, αλλά να συνδέσει το πνεύμα της εποχής εκείνης με τα σημερινά ζητούμενα της παιδείας και γενικότερα της κοινωνίας… Η δική μας γενιά έχει κατανοήσει ότι το θέμα δεν είναι να τιμούμε την επέτειο του Πολυτεχνείου σαν να ’ναι κάτι νεκρό, αλλά, ορμώμενοι από τα διδάγματά του να φτιάξουμε, όπως λέει ένα σύνθημα, "της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία". Αυτή η λογική γέννησε το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα του ’90-’91, τον αγώνα κατά του νόμου Αρσένη και σήμερα το πανεκπαιδευτικό κίνημα του "5-10-16". Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο γενιές είναι τα ίδια τα αιτήματα της γενιάς του Πολυτεχνείου, όπως αυτά συνοψίστηκαν στο “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”, τα οποία σήμερα ξαναζητούν εκπλήρωση».
Δύο από τα κύρια θέματα που αναδείχθηκαν από τις τοποθετήσεις και τη συζήτηση που ακολούθησαν, ήταν η επικαιρότητα ακριβώς του πιο χαρακτηριστικού συνθήματος του Πολυτεχνείου, αλλά και η σημαντικότητα του ρόλου των μορφών αυτοοργάνωσης. Σημαντικότητα που αποδείχθηκε όχι μόνο στα γεγονότα του Νοέμβρη ’73, αλλά και σε όλες τις μεγάλες κοινωνικές, μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις στα χρόνια που ακολούθησαν.
Ακόμη, κυρίως οι μαθητές και οι φοιτητές, εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για το υπάρχον σύστημα παιδείας, τις παροχές και τις προοπτικές που προσφέρει, εκφράζοντας ιδιαίτερη ανησυχία για την εμπορευματοποίηση της παιδείας. Ανιχνεύτηκε, επίσης, ο βαθμός δυνατότητας των τοπικών κοινωνιών να λειτουργήσουν ως συμπαραστάτες και συμμέτοχοι στα όποια προβλήματα προκύπτουν.
