"Στρατιωτική" εκπαίδευση θα πρέπει να έχουν όσοι αποφασίσουν να κινηθούν στα πεζοδρόμια του Αμαρουσίου, αφού τα εμπόδια που θα συναντήσουν στον δρόμο τους, μόνο σε στίβους μάχης μπορούν να παραπέμψουν.
"Το ύψος του πεζοδρομίου δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 7-10 εκ., το πλάτος του δεν πρέπει να είναι μικρότερο των 2,05 μ., η κατά μήκος κλίση μεγαλύτερη από 12% και η εγκάρσια από 4%, με επιθυμητό το 1%-1,5%". Aυτό ορίζει η νομοθεσία. Επίσης ορίζει ότι τα υλικά κατασκευής θα πρέπει να εξασφαλίζουν αντιολισθηρότητα, τα μέρη του πεζοδρομίου όπως σχάρες, υδρορροές, αρμοί, κ.ά., δεν πρέπει να διασπούν την ομοιομορφία του δαπέδου, οι σχάρες αποχέτευσης να μην έχουν προεξοχή μεγαλύτερη των 2 εκ. και να μην τοποθετούνται εντός της ελεύθερης ζώνης όδευσης.
Το Μαρούσι λέμε συχνά πως είναι απροσπέλαστο και αδιάβατο για τα άτομα με αναπηρίες, τους ηλικιωμένους και τις μητέρες με τα καροτσάκια. Στην πραγματικότητα όμως αποκλείει όλα τα άτομα, όλους μας. Με τις διαφημιστικές ταμπέλες και πινακίδες, τους πεσμένους στύλους, τις τσιμεντοκολόνες, τις λακκούβες, τα σκουπίδια, τα κασόνια, τους σωρούς χωμάτων, τα ανοιχτά αυλάκια των οπτικών ινών, την άναρχη σήμανση, τις ιδιωτικές διαφημίσεις και τα εμπορεύματα. «Ξεσκονίζουμε» προφυλακτήρες για να περάσουμε από τη διάβαση ή κατεβαίνουμε στο οδόστρωμα κάθε λίγο και λιγάκι, αφού τα πεζοδρόμια κυβόλιθων είναι σχεδόν αδιάβατα, όταν δεν είναι ανύπαρκτα.
Για την Αθήνα, πρόσφατες έρευνες σε νοσοκομεία έδειξαν πως οι πτώσεις σε πεζοδρόμια και δρόμους αποτελούν το 43% του συνόλου των πτώσεων. Στο Ολυμπιακό Μαρούσι δεν έχει γίνει έρευνα, υπάρχει όμως στο συλλογικό συνειδητό η «Μονάδα Μαρουσιωτών στο ΚΑΤ».
Και η «Α» επανέρχεται στο θέμα, γιατί αυτή είναι η καθημερινότητά μας και πρέπει να πάψει να είναι. Οι φωτογραφίες που παραθέτονται στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας μας λογικά δεν θα πρέπει να ξενίσουν τους αναγνώστες. Απεικονίζουν καταστάσεις που όλοι βιώνουμε καθημερινά, σε μια πόλη, της οποίας η Ολυμπιακή παρακαταθήκη ακόμη αναζητείται…
Τάνια Κατσάνη
