Επιβλητικό κτήριο, απέραντοι διάδρομοι, πόρτες βαριές και θεόρατες, σχήμα καμπυλωτό… Σαν να θέλει να κλείσει όλα τα παιδιά, απροστάτευτα και μη, στην αγκαλιά του.
Μετράει σχεδόν έναν αιώνα από την ίδρυσή του, αλλά το πολυσχιδές έργο του δεν μετριέται με τα χρόνια.
Ο λόγος για το Αμαλίειο Οικοτροφείο, στο οποίο βρέθηκε η «ΑΜΑΡΥΣΙΑ» και μίλησε τόσο με τη διευθύντρια Αθηνά Μουμουλίδη, όσο και με τις νεαρές οικότροφες.
Σύμφωνα με την κ. Μουμουλίδη, το «Αμαλίειο» έχει μεγάλη και «βασιλική» ιστορία, αφού η ιδέα της ιδρύσεώς του ανήκει στη βασίλισσα Αμαλία, από την οποία πήρε και το όνομά του. Τα 30 πρώτα παιδιά φιλοξενήθηκαν στο σπίτι της Πριγκίπισσας Μαρίας Υψηλάντου, στη Στησιχόρου, που ήταν μεσοτοιχία με τα Ανάκτορα. Μάλιστα, λέγεται ότι ο βασιλιάς Όθων έβγαινε στην πίσω αυλή και φώναζε: «Θέλουν τίποτα τας κορασίδας;», «Όχι, βασιλιά μου, ευχαριστούμε», ανταποκρινόταν ο κηπουρός, αποδεικνύοντας την άριστη σχέση του βασιλιά με τα κορίτσια. Κάτι που λέγεται μέχρι και σήμερα στα κορίτσια του Οικοτροφείου ως παραμύθι.
Αρχικά, ονομαζόταν «Αμαλίειον Ορφανοτροφείον», διότι λειτουργούσε ως ορφανοτροφείο, αλλά και ιδιωτικό σχολείο. Με το πέρασμα των χρόνων και με μια Ελλάδα να ανακάμπτει συνεχώς από τις πληγές του παρελθόντος, τα ορφανά άρχισαν να μειώνονται. Έτσι, όταν το Αμαλίειο έφτασε στο σημείο να υπολειτουργεί με λιγότερα από 30 ορφανά να φιλοξενούνται στα 5.000 τ.μ. στα οποία εκτείνεται το Ορφανοτροφείο, τότε, το 2000 η διοίκηση αποφάσισε να αλλάξει το όνομα σε «Αμαλίειο Οικοτροφείο», το οποίο θα δεχόταν και παιδιά από ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.
Οι συνθήκες
Σήμερα, το Αμαλίειο φιλοξενεί 135 παιδιά, εκ των οποίων τα 6 είναι ορφανά, τα 35 είναι ηλικίας από 5 έως και 18 ετών και τα υπόλοιπα 100 είναι φοιτήτριες από την επαρχία, με οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, που δεν θα τους επέτρεπαν να σπουδάσουν χωρίς την αρωγή του Αμαλίειου. Επίσης, απασχολεί 37 άτομα προσωπικό και 10 καθηγητές.
Τα παιδιά πηγαίνουν σε δημόσια σχολεία ώστε να μην «ιδρυματοποιηθούν», να βγαίνουν δηλαδή από τα στενά όρια του ιδρύματος και να εξοικειώνονται με την κοινωνία. Όταν επιστρέφουν από το σχολείο υπάρχουν φροντιστηριακές τάξεις, όπου τα παιδιά κάνουν τα μαθήματά τους, υπό την επίβλεψη των υπευθύνων τους, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά των δύο τελευταίων τάξεων του Λυκείου, πηγαίνουν σε φροντιστήρια προπαρασκευής για το πανεπιστήμιο.
Ως προς τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους, αυτές πραγματοποιούνται κατόπιν συζητήσεως με τη διοίκηση, για την αποφυγή παράλογων απαιτήσεων. Ήδη στο Οικοτροφείο έρχεται δάσκαλος πιάνου και τους παραδίδει μαθήματα, ενώ τα μαθήματα ξένων γλωσσών καθώς και για την πιστοποίηση με ECDL πραγματοποιούνται εκτός του Οικοτροφείου σε εξειδικευμένα φροντιστήρια.
Το Οικοτροφείο είναι ένα πραγματικό μουσείο, με αναρίθμητα κειμήλια, έπιπλα – αντίκες, αλλά και επιβλητικά πορτρέτα των ευεργετών του, προκαλώντας στον επισκέπτη δέος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι καθηλώνει τις οικοτρόφους του στο παρελθόν. Το Αμαλίειο συνδυάζει αρμονικά την παράδοση με τις σύγχρονες συνθήκες. Αίθουσες γυμναστικής, ηλεκτρονικών υπολογιστών, αλλά και θεάτρου συμπληρώνουν τα κλασικά σαλόνια που δεσπόζουν στον ίδιο χώρο.
Οικότροφες: «Μας παρέχονται τα πάντα»
«Είναι το σπίτι μας. Ίσως και καλύτερα από σπίτι μας. Μας παρέχουν τα πάντα εδώ. Αν ζητούσαμε κάτι παραπάνω, θα ήταν υπερβολή», αναφέρει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ η νεαρή Κατερίνα, η οποία τώρα είναι φοιτήτρια. Όπως μας είπε, οι σχέσεις μεταξύ των κοριτσιών είναι αδελφικές. Τα μεγαλύτερα κορίτσια αναλαμβάνουν τα μικρότερα.
Τα φροντίζουν, βγαίνουν έξω για σινεμά ή φαγητό και όλο αυτό δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερο δέσιμο μεταξύ τους. Σε σημείο που όταν περάσει το χρονικό διάστημα κατά το οποίο μπορούν να παραμείνουν στο Αμαλίειο (στα 18 για όσες δεν καταφέρουν να σπουδάσουν και 4 + 1 χρόνια για όσες σπουδάζουν), να μη θέλουν να φύγουν. «Πού θα βρούμε καλύτερα;», αναφέρει γελώντας η Κατερίνα. Ανάμεσα στα δωμάτια των κοριτσιών υπάρχουν μικρά σαλονάκια, με τηλεοράσεις plasma, DVD, cd player κ.ά.
