Η εθνική επέτειος λοιπόν του 1821 ως θύμηση ζωντανεύει το παρελθόν,
ως σύμβολο καταξιώνει το παρόν, και ως παράδοση εδραιώνει το μέλλον.
Τα τρία αυτά στοιχεία μαζί συνιστούν την ουσία της εθνικής μας ταυτότητας. Και πάνω σε αυτά τα στοιχεία θα πρέπει να δομήσουμε το νέο πατριωτισμό, που έχουμε ανάγκη ως χώρα και λαός, για να ξεπεράσουμε τα σημερινά μας προβλήματα.
Υπάρχουν εποχές της Ιστορίας του Ελληνισμού, που η έννοια πατριωτισμός και η στάση που συνεπαγόταν η υπηρέτηση της έννοιας αυτής ήταν προφανής.
Για τους Έλληνες του 1821 ως πατριωτισμός οριζόταν η επανάσταση και η αντίσταση στον Οθωμανό κατακτητή.
Ο αγώνας για την δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Δεν ήταν όμως πατριωτισμός ο διχασμός που εκδηλώθηκε μεταξύ των Ελλήνων, κατά τη διάρκεια της επανάστασης και πολύ περισσότερο, αμέσως μετά την απελευθέρωση.
Το νέο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος και το τότε πολιτικό σύστημα παραδόθηκε σχεδόν αυτοβούλως και με σκοπό την εξυπηρέτηση ξένων αλλά και προσωπικών, ιδιοτελών συμφερόντων, στους ξένους προστάτες.
Παραδοθήκαμε και τότε, όπως έχουμε παραδοθεί και σήμερα, στους ξένους τοκογλύφους.
Τα λόγια του Μακρυγιάννη ηχούν σήμερα τόσο επίκαιρα στα αυτιά όλων μας:
«Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης…».
Πολλές φορές στην ιστορία της χώρας μας, η λέξη πατριωτισμός κακοποιήθηκε βάναυσα, αφού ως έννοια έφτασε αντί να ενώνει, να διχάζει τους Έλληνες.
Ενώ σε περιόδους οικονομικής ευδαιμονίας, τέθηκε πολλάκις εκτός του αξιακού μας κώδικα.
Πιστέψαμε αφελώς ότι η Πατρίδα μας δεν χρειαζόταν τον πατριωτισμό μας, τα κατάφερνε καλά και μόνη της, ενόσω εμείς ασχολούμαστε με την οικονομική μας ευμάρεια, στηριγμένη στον εύκολο και φθηνό όπως πιστεύαμε δανεισμό, με την αύξηση της οικογενειακής μας περιουσίας, την με κάθε τρόπο απομύζηση των δημόσιων ταμείων, με την αποθέωση του πόσα, σε βάρος του πως.
Και μετά ήρθαν τα δύσκολα. Ήρθε η εποχή που η ταπείνωση διαδεχόταν η μια την άλλη. Που κάποιοι εκμεταλλεύθηκαν τα δικά μας λάθη και την αλαζονεία που επιδεικνύαμε, και θέλησαν να μας επιβάλλουν μια δουλοπρεπή στάση, που δεν συνάδει ούτε με την ευρωπαϊκή πολιτική και πολιτιστική παράδοση, ούτε με την κουλτούρα της συνεργασίας και της συνύπαρξης στην οποία στηρίζεται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Κι ούτε φυσικά με το Διαφωτισμό και τον ευρωπαϊκό ουμανισμό ,
που αποτέλεσαν τους ισχυρούς πνευματικούς θεμέλιους λίθους που στήριξε η Ευρώπη την έξοδό της από το Μεσαίωνα, αλλά και την ισχυρή ιδεολογική βάση του φιλελληνικού κινήματος κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821,
Σε αυτή τη βαρβαρική συμπεριφορά, έχουμε μόνο μια επιλογή.
Σε περιόδους κρίσης σαν αυτή που βιώνουμε ως Έθνος,
οφείλουμε να αντιδράσουμε με νηφαλιότητα αλλά και αποφασιστικότητα.
Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ,ξεφεύγοντας από τα σύνδρομα του οθωμανικού ραγιαδισμού που εξακολουθούν να μας κατατρέχουν, αλλά απορρίπτοντας παράλληλα την αντίληψη του περιούσιου λαού και τα μυθεύματα των φανταστικών εχθρών που διαρκώς μας επιβουλεύονται.
Δεν είναι πατριωτισμός οι μεγάλες κουβέντες ,
τα φραστικά πυροτεχνήματα, η αποδοχή κάθε λανθασμένης συμπεριφοράς κι αντίληψης, ο διαχωρισμός των λαών σε καλούς Έλληνες και κακούς ευρωπαίους.
Αυτή η προσέγγιση οδηγεί σε έναν τυφλό κι εκδικητικό εθνικισμό
και στο τέλος, στην περιθωριοποίηση μας.
Πατριωτισμός σήμερα είναι η αγάπη για μια ζωντανή πραγματικότητα,
η οποία, επειδή είναι ζωντανή, μπορεί και να αλλάξει και να ανανεωθεί, να βελτιωθεί.
Δεν θα πάψουμε να αγαπάμε την Πατρίδα μας επειδή είναι γερασμένη και καταπονημένη από τις δοκιμασίες.
Αντίθετα, θα αγωνιστούμε για να την αναγεννήσουμε. Ανατρέποντας όσα μας οδήγησαν στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση. Κι έχοντας πάντοτε στο μυαλό μας ότι ο Έλληνας μεγαλουργεί όταν είναι εξωστρεφής,
γεμάτος αυτοπεποίθηση και ρεαλιστής, όχι όταν κάποιοι τον καλούν σε ψευδεπίγραφους αγώνες εναντίον φανταστικών εχθρών, χαϊδεύοντάς του τα αυτιά. Έχουμε, άλλωστε, δει πού καταλήγει συνήθως αυτού του τύπου η εθνική τύφλωση.
Έχουμε λοιπόν μια επιλογή, να σταθούμε ξανά όρθιοι στα πόδια μας, χωρίς δανεικές πατερίτσες, με πίστη στις δυνάμεις μας, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα της συνεργασίας κι επιδιώκοντας τη συνύπαρξη με λαούς με τους οποίους συμβιώνουμε επί αιώνες.
Η θέση της Ελλάδος είναι στην Ευρώπη, στην Ευρώπη των λαών, στην Ευρώπη της αξιοπρέπειας και του σεβασμού στην ιστορική κληρονομιά του κάθε λαού της».
