Ανάσα αγαλλίασης ενός υπέρλαμπρου κάλλους αναζωπύρωσης πίστης και ανάτασης εσωτερικού μεγαλείου αισθάνεται τώρα ο εισερχόμενος στο ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου της Παναγίας της Μαρουσιώτισσας. Μετά την αποκατάσταση των ζημιών από τον καταστροφικό σεισμό του 1999, τον καθαρισμό των τοιχογραφιών και των πολυελαίων, ο ναός βρήκε την πρωτινή του όψη. Του άξιζε μετά από τόσα χρόνια. Που έκρυβε την ομορφιά του; Ο ναός ξανάνιωσε και οι τοιχογραφίες του μίλησαν ακόμη μια φορά στον επισκέπτη πιστό! Τι θαυμάσια λοιπόν τέχνη αυτή η Ναζαρηνή, που η αγιογραφία της χαρακτηρίζεται από μιαν άφθαρτη αρμονία και απλότητα;
Του Δημήτρη Μασούρη
Στο θέαμα του ναού μαγεύεται ο επισκέπτης από το θέλγητρο του πνεύματος. Δύο αισθήματα αναζωπυρώνονται μέσα στην καρδιά του και τον καθηλώνουν. Η προγονική παραδοσιακή αγάπη προς την ιδιαίτερη πατρίδα και η θρησκεία. Άλλος κανείς δεν μπορεί να το αισθανθεί αυτό, παρά εκείνος από τον οποίο έχει λείψει. Kαι αυτά τα δύο άμεσα συνδέονται με την υπέρτατη αγάπη του. Ο υπεραιωνόβιος ναός της Παναγίας, που πρώτος συνδέθηκε με την πίστη του και γαλουχήθηκε στα νάματά της και η παραδοσιακή πλατεία του, η Κασταλία, που έκανε τα πρώτα βήματα της κοινωνικοποίησής του, όταν μικρός πήγαινε εκεί τουλάχιστον την παραμονή το βράδυ του δεκαπενταύγουστου με την οικογένειά του να καθίσουν στα τραπεζάκια του Αλημαλά και να πάρουν το αναψυκτικό τους, που ήταν υποβρύχιο ή γκαζόζα Ήβης, Ρουαγιάλ ή Παλίρροιας.
Αυτά τα παραδοσιακά αισθήματα γίνονται οδηγοί αγάπης στη συμμετοχή του προς ότι καλό πραγματοποιείται στους χώρους αυτούς. Στην πλατεία του με την αποκατάσταση του αγάλματος της Αμαρυσίας Αρτέμιδος, έργο του γλύπτη Γεωργιάδη και την ανακαίνιση του ναού.
Ο ναός της Παναγίας της Μαρουσιώτισσας έχει το προνόμιο, έναντι των άλλων ναών των προαστίων, δορυφόρων της Αθήνας, να είναι αγιογραφημένος από διάσημο καλλιτέχνη της Ναζαρηνής τεχνοτροπίας τον εκ Φουρνά Ευρυτανίας Σπυρίδωνα Χατζηγιαννόπουλο (1832-1905).
Σημειώνεται και εδώ, όπως και άλλοτε θα έχει παρακολουθήσει ο αναγνώστης της φιλόξενης ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ ότι Ναζαρηνή τέχνη ονομάστηκε από τους Ναζαρηνούς ζωγράφους. Αυτοί ανέφεραν στις προσευχές τους συχνά το όνομα του Ναζωραίου. Στις εκδηλώσεις τους είχαν κοινοβιακή οργάνωση και ζούσαν στο ερειπωμένο από τον Ναπολέοντα (1810) μοναστήρι του Αγίου Ισιδώρου στην Αυστρία.
