Στον χώρο του «Διθύραμβου», είδα την πρεμιέρα του έργου «Reunion» του πολυβραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Μάμετ. Ενός συγγραφέα, που το κύριο χαρακτηριστικό των έργων του είναι οι κοφτεροί, οξυδερκείς διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων των έργων του, που πάντοτε έχουν κάτι περισσότερο να πουν για την κοινωνία που ζουν.
Το «Reunion» είναι ένα μονόπρακτο έργο, που δραματοποιεί κομμάτια από μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ της Κάρολ, μιας 24χρονης κοπέλας και του πατέρα της, Μπέρνι, τον οποίο δεν έχει δει ποτέ, δεδομένου ότι οι γονείς της χώρισαν είκοσι χρόνια νωρίτερα.
Ο Μπέρνι διανύει το χρονικό διάστημα μετά από μια απεξάρτηση από το αλκοόλ και έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε κατάσταση μέθης, πηγαίνοντας από δουλειά σε δουλειά.
Η Κάρολ, μετά από δισταγμό και μη γνωρίζοντας πώς θα αντιμετωπισθεί, ομολογεί στον Μπέρνι ότι ήρθε σε επαφή μαζί του, διότι, αν και είναι παντρεμένη, αισθάνεται μοναξιά. Πατέρας και κόρη, μετά από την εξομολόγησή της προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη σχέση τους, θέτοντας ο ένας στον άλλο ερωτήματα και δίνοντας απαντήσεις πάνω σε βασικά θέματα που (θα έπρεπε να) διέπουν τις ανθρώπινες και ειδικά τις οικογενειακές σχέσεις.
Στο «Reunion», ο Μάμετ διερευνά τη λεπτή δυναμική της επικοινωνίας μεταξύ παιδιού και γονέων, που έχουν πάρει διαζύγιο. Ο αγώνας για να δημιουργηθεί μια γνήσια αίσθηση της σύνδεσης μεταξύ των δύο μελών της οικογένειας, αποδίδεται εύστοχα και με χαρακτηριστική ευκολία από τον Μάμετ μέσα από τον διάλογο των δύο πρωταγωνιστών που εκφράζει τις δύσκολες, μερικές φορές επώδυνες και συχνά ανεπιτυχείς προσπάθειες των ανθρώπων να επικοινωνούν μεταξύ τους.
Το πνεύμα αυτό του συγγραφέα αποδίδεται με επιτυχία από τους δύο πρωταγωνιστές της παράστασης, Κατερίνα Χιωτίνη και Μελέτη Γεωργιάδη, που έχουν σωστά συλλάβει και «ζουν» τους ρόλους τους, μ’ ένα παίξιμο καθαρά κινηματογραφικό και πέρα από κάθε θεατρική μανιέρα, μακριά από το έντονο, μεγαλόφωνο θα το αποκαλούσα, στιλ όπως έχουμε συνηθίσει.
Η Κατερίνα Χιωτίνη, εκφράζει παραστατικά τις εσωτερικές συγκρούσεις της Κάρολ, η οποία συναντά τον πατέρα της στην αρχή εχθρικά και με επιφυλάξεις για τους λόγους που την εγκατέλειψε όταν ήταν μικρή, οργίζεται σε κάποια στιγμή για τις απόψεις του και τη ζωή που έχει κάνει μέχρι τη συνάντησή τους, αλλά τελικά συμφιλιώνεται γιατί διαπιστώνει ότι είχε και εκείνος τους δικούς του δαίμονες να ξορκίσει και έχει δώσει το δικό του αγώνα για τη ζωή, εξίσου μοναχική με τη δική της. Ο δε Μελέτης Γεωργιάδης, ο μοναχικός πατέρας, ένα ράκος που προσπαθεί να δώσει νόημα στη ζωή του, αισθάνεται οδύνη που βλέπει την κόρη του για πρώτη φορά και χωρίς να βρίσκεται υπό την επήρεια μέθης. Κατορθώνει να εκφράσει όλα εκείνα τα συναισθήματα του κενού, της απόγνωσης που τον είχε καταβάλει και τελικά του κουράγιου που αντλεί από την παρουσία της κόρης.
Πρόκειται για δύο έξοχες ερμηνείες, που συμπληρώνονται από εξαιρετικά συντονισμένες προβολές -σε σκηνοθεσία Χάρη Σταθόπουλου- που παίζουν το ρόλο των «αναμνήσεων» των δύο ηρώων. Συνολικά, έχουμε μια εξαιρετική παράσταση πάνω σ’ αυτό το υπέροχο έργο του Μάμετ, που θίγει θέματα καίρια και σημαντικά τα οποία απασχολούν και αφορούν όλους μας.
Τη σκηνοθεσία έχει κάνει ο Μελέτης Γεωργιάδης με τη Δήμητρα Σύρου, η σκηνογραφία ανήκει στους Απόστολο Πάνο και Παντελή Ποντικάκη, οι φωτισμοί είναι του Τάσου Ζαφειρόπουλου και η μετάφραση και προσαρμογή του έργου ανήκει στην Κατερίνα Χιωτίνη.
Ιnfo: Θέατρο Διθύραμβος, Λητούς 6, Μαρούσι – Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη στις 21.00 με εισιτήριο 10 ευρώ.
