Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ένας μεγάλος εικαστικός, ο Χέρμαν Μπλάουτ. Ως μνημόσυνο αλλά και ως οίστρο στην αβελτερία των καιρών, νιώθω την ανάγκη να γράψω δυο λόγια ένεκα της τριαντάχρονης στενής μας φιλίας, του θαυμασμού που τρέφω για την τέχνη του αλλά και του σεβασμού μου προς τον ίδιο, ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη.
Με τον προφητικό τίτλο «Το μέλλον που χάσαμε» ο Χέρμαν Μπλάουτ «έγραψε» πάνω στο μουσαμά το κύκνειο άσμα του ανοίγοντας έναν αγωνιώδη διάλογο ανάμεσα στην ωραιότητα και την ασχήμια. Την αρμονία και την καταστροφή. Το φως και την κάθοδο στον Αδη.
Οραματιστής και ανήσυχος, ένας ακτιβιστής της τέχνης, έζησε μια ζωή όπου εναρμόνιζε την καθημερινότητα με την τέχνη σαν αναπόσπαστο σύμπαν. Τον γνώρισα μαζί με τη γυναίκα του Σοφία και τις δυο του κόρες, την Αλκηστη και τη Δάφνη, πριν από είκοσι οκτώ χρόνια σε μια ερημική ακτή του Ιονίου να συλλέγει ξεβράσματα της θάλασσας. Τον ρώτησα αν είναι φιλέλληνας. «Ελληνας είμαι. Την Ελλάδα επέλεξα για πατρίδα μου». Γερμανός από καταγωγή και Ελληνας εκ πεποιθήσεως, βαθύνους και περιδεής, λάμβανε τα μηνύματα των καιρών και τα αναδείκνυε χωρίς εντάσεις, αλλά με εκείνη την ήρεμη, ειλικρινή καταγραφή που διέκρινε και τον ίδιο. Από τις λίγες φορές που τον είδα συγχυσμένο, ήταν όταν αντίκρισε το, εξευτελιστικό για την Ελλάδα, εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού «Focus». Δεν δίστασε τότε να γράψει επιστολή στο διευθυντή του εν λόγω περιοδικού, όπου, μεταξύ άλλων, έλεγε: «…Ο Γερμανός έχει ακόμα μέσα του το αίσθημα του ναζισμού και της κυρίαρχης ράτσας. Νομίζει ότι μπορεί ακόμα να καταστρέφει λαούς. Ομως το Αιγαίο δεν αποτελεί μόνο τα σύνορα της Ελλάδος αλλά και τα σύνορα της Ευρώπης…», πως «εάν δεν υπήρχε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, οι Γερμανοί θα συνεδρίαζαν ακόμη στα δέντρα».
Ελένη Πριοβόλου
