Ο Γιάννης Ζουγανέλης αφοπλιστικός, ειλικρινής και αυθόρμητος μιλά για την Ελλάδα της κρίσης, το ρόλο του στην παράσταση «Victor Victoria» και τη ζωή του στα Μελίσσια.
Στο μιούζικαλ «Victor Victoria» που παίζεται στο θέατρο «Πάνθεον», σε σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, υποδύεται τον ιμπρεσάριο Τόντι. Ο Τόντι, λοιπόν, ήταν η αφορμή για να συναντήσουμε τον δημοφιλή καλλιτέχνη και να μιλήσουμε μαζί του για τους άντρες «που σκέφτονται με το φαλλό», τις γυναίκες «που υποχρεώνονται να φέρονται σαν άνδρες», τα αυτονόητα όπως το σύμφωνο συμβίωσης αλλά και τις παιδικές αναμνήσεις του από τα βόρεια προάστια.
«Οχι με το μυαλό, αλλά με το… φαλλό»
Στο «Victor Victoria» μια γυναίκα ντύνεται άντρας για να βρει δουλειά και να τραγουδήσει. «Στην εποχή μας είναι ακόμα δύσκολα τα πράγματα για τις γυναίκες;», τον ρωτάω. «Δεν έχουμε ξεφύγει από τη φαλλοκρατική αντίληψη και μερικές φορές, ακόμη και στις μέρες μας, η γυναίκα υποχρεώνεται να φέρεται σαν άνδρας για να προχωρήσει επαγγελματικά. Εγώ τις αγαπώ πολύ τις γυναίκες αλλά πολλές φορές οι άντρες δεν σκεφτόμαστε με το μυαλό αλλά με το φαλλό. Δυστυχώς», δεν διστάζει να διαπιστώσει. Ο ίδιος υποδύεται έναν γκέι καλλιτέχνη που παρακινεί την Βικτόρια Γκραντ (Εβελίνα Παπούλια) να ντυθεί άνδρας για να βρει δουλειά ως τραγουδίστρια. Η ερώτηση για την ψήφιση του νόμου που αναγνωρίζει το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων στο σύμφωνο συμβίωσης ήταν «υποχρεωτική». «Είναι αυτονόητο το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων στο σύμφωνο συμβίωσης. Είναι γελοίο και μόνο που το συζητάμε. Εμένα δεν θα με ενδιέφερε να υπογράψω κανένα σύμφωνο αλλά η συζήτηση παράγινε. Ασχολούμαστε με τα αυτονόητα», απαντά ξεκάθαρα. Οσον αφορά στη φετινή άνθιση των μιούζικαλ στις θεατρικές σκηνές, ο Γιάννης Ζουγανέλης θεωρεί ότι «αυτό ασφαλώς έχει να κάνει με την ανάγκη του κόσμου να ευφρανθεί η ψυχούλα του».
«Δεν μπορώ να συμβιβάζομαι»
Πρόσφατα αντέδρασε έντονα σε παλαιότερα σχόλια της Νάνας Μούσχουρη, η οποία έλεγε «κατανοώ και το θεωρώ σωστό ότι όλοι είναι δυσαρεσημένοι με τους Eλληνες στην Ευρώπη σήμερα».
«Εγώ εκνευρίζομαι όταν βρίζουν τους Eλληνες. Και αυτό έκανε η Νάνα Μούσχουρη. Μια κυρία που έκανε καριέρα σε όλο τον κόσμο με ελληνική μουσική, που συνεργάστηκε με μεγάλους Ελληνες συνθέτες, δεν μπορεί να βγαίνει και να λέει ότι οι Ελληνες είναι τεμπέληδες ή ότι τα θέλουν όλα δικά τους. Παλιά έκανα συμβιβασμούς και δεν μιλούσα. Τώρα μεγάλωσα όμως και δεν μπορώ να συμβιβάζομαι άλλο», απαντά. Οσον αφορά στις ατομικές ευθύνες του καθενός από εμάς για αυτό που βιώνουμε, ο αγαπημένος καλλιτέχνης τονίζει ότι «οι δικές μας ευθύνες, η ατομική ευθύνη του καθενός, είναι που δεν βοηθάμε όταν πρέπει, όσους μας έχουν ανάγκη. Εμένα με πιάνει η ψυχή μου όταν βλέπω συνανθρώπους μας στο δρόμο να έχουν ανάγκη τη βοήθεια του περαστικού».
Ήταν λογικό η συζήτηση να περάσει στην πολιτική, πεδίο που ενδιέφερε τον Γιάννη Ζουγανέλη από την ενηλικίωση και μετά. «Τοποθετούσα τον εαυτό μου πάντα στην αριστερά και την ακροαριστερά, χωρίς όμως να έχω αγκυλώσεις και δόγματα. Μόνο με αυτούς που σπάνε αυτοκίνητα δεν ήμουν ποτέ γιατί δεν το επικροτώ. Αν θέλεις να σπάσεις κάτι, κάντο φανερά όχι με κουκούλες. Πάρε την ευθύνη για αυτό που κάνεις», λέει και προσθέτει: «Σαφώς ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ με έκαναν και μένα να ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει. Ομως πια έχω κάνει δυο βήματα πίσω και περιμένω να δω πού θα καταλήξει αυτή η πορεία. Είμαι επιφυλακτικός όπως ήμουν πάντα έτσι κι αλλιώς», υπογραμμίζει.
«Τα Μελίσσια τα αγαπώ»
Η τελευταία ερώτηση αφορά στα Μελίσσια όπου μένει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Δεν μπορούσε όμως να μη μιλήσει πρώτα για τη γειτονιά από την οποία προέρχεται. «Mεγάλωσα στα Κάτω Πατήσια, κοντά στον Αγιο Νικόλαο και τρέφω όμορφες αναμνήσεις από την περιοχή. Δυστυχώς τώρα που την επισκέπτομαι κάποιες φορές, βλέπω εγκατάλειψη. Κανείς δεν κάνει τίποτα για αυτές τις περιοχές, τις έχουν αφήσει στην τύχη τους. Ούτε δήμαρχοι, ούτε κυβερνήσεις, κανείς», διαπιστώνει. Οσο για τα Μελίσσια; Οι αναμνήσεις είναι πολλές πριν ακόμη εγκατασταθεί στην περιοχή. «Τα Μελίσσια τα αγαπώ. Ζω τριάντα χρόνια τώρα εκεί. Είναι κι αυτή μια περιοχή που έχω αγαπημένες παιδικές αναμνήσεις. Και γενικά από τα βόρεια προάστια. Ζούσε στο Μαρούσι η αδελφή της μητέρας μου η Σταμάτω και πηγαίναμε συχνά για φαγητό. Φέρναμε εμείς τα δικά μας φαγητά, είχε και η Σταμάτω τα δικά της και τρώγαμε όλοι μαζί. Θυμάμαι την πλατεία με τους νερουλάδες και τα άλογα. Τις ταινίες που βλέπαμε μικροί στο σινεμά «Αμαρυσία». Ήταν εξοχή τότε, καμία σχέση με την «ανάπτυξη» που ήρθε μετά. Πρόσφατα ήμασταν μια παρέα σε μια περιοχή της Θεσπρωτίας με απίστευτη θέα στη θάλασσα και το βουνό. Και πετάγεται ένας και λέει: «δεν έχει αξιοποιηθεί η περιοχή».
Λέω ποια αξιοποίηση; Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό που βλέπουμε τώρα μπροστά μας; Έτσι και τα Μελίσσια, είναι μια περιοχή που κρατάει ακόμη κι έχει τις ομορφιές της».
